Μέχρι να πέσει ο κουρνιαχτός

Δεν είμαι αρμόδιος για μετεκλογικές αναλύσεις, ο καθένας βρίσκει τα κατάλληλα επιχειρήματα, που δεν έχουν καμία σχέση με τα ποσοστά, για να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, αυτά δηλαδή που τον συμφέρουν. Μετά από πολλά ανέξοδα λόγια, η κατάληξη είναι πάντα η ίδια, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Μέχρι να πέσει ο κουρνιαχτός, θα σας κρατήσω συντροφιά με ένα κείμενο του Κωστή Παπαγιώργη από το «Κέντρο δηλητηριάσεων». Εγώ για άλλη μια φορά από την μεριά των ηττημένων και μάλιστα στις μικρότερες κατηγορίες, κάπως έτσι έμαθα να διαχειρίζομαι τις ήττες.
Μέσα στα κύματα της δημοκρατικής ρητορείας που εκχύονται μετά παφλασμών πρωί βράδυ από τους γνωστούς παραθυρόβιους ομιλητές, όλα μπορεί να τα ακούσει κανείς εκτός από ένα: την αμφιβολία, την υποψία ή την όποια επιφύλαξη για το δημοκρατικό πολίτευμα. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα – διαθέτει λύσεις για τα πάντα! Όποιος ισχυρισθεί το αντίθετο κυριολεκτικά «καίγεται». Προς αυτήν την λαοκρατική άποψη έχει γείρει πλέον όλος σχεδόν ο πλανήτης, με αποτέλεσμα τα δυο τρίτα της ανθρωπότητας να αγαλλιούν για μια κατάκτηση, η οποία είναι πανθομολογούμενη όσο και αθέατη. Η «υπαρκτή δημοκρατία» είναι περίπου σαν «τον υπαρκτό σοσιαλισμό». Αν δεν αντιπροσωπεύει μια εξαμβλωματική παραποίηση, είναι ένα αεί ζητούμενον και απορούμενον…». Εντούτοις, κατά την επίσκεψη στην Κίνα, αφού πρώτα έπεισε τους Κινέζους ιθύνοντες να προβούν στην αγορά δεκάδων εμπορικών αεροπλάνων, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν έχασε την ευκαιρία να υπενθυμίσει κάποιο δημοκρατικό έλλειμμα στην Κίνα! Το ιδεολόγημα της διεθνούς τρομοκρατίας, το οποίο χωρίζει τον κόσμο σε επιθετικό Ισλάμ και σε αμυνόμενη Δύση, ουσιαστικά αντιδιαστέλει δυο φονταμενταλισμούς: του Ισλάμ από την μία και της δημοκρατίας από την άλλη. Η κοινωνία της ισότητας, των δικαιωμάτων και της ελευθερίας φαίνεται πως εδράζεται σε ένα εκλογοκεντρικό σύστημα, σε ένα δημοψηφισματικό καθεστώς που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας. Οι πολλοί κυβερνούν - τι άλλο θέλουμε; Έτσι στήνεται ο δημοκρατικός φονταμενταλισμός.
Σε ένα καλοβαλμένο δοκίμιο (Λουτσιάνο Κάνφορα, κριτική της δημοκρατικής ρητορείας), ο Ιταλός συγγραφέας αντιμετωπίζει με μεγάλες δόσεις ειρωνείας το φαινόμενο της πλειοψηφικής ψηφοθηρικής πολιτικής που κατέστη πλέον δεισιδαιμονία του δυτικού κόσμου, η προσφυγή στην κάλπη τελείτε πια τελετουργικά στην Ελλάδα, αλλά και στην Σουηδία, στη Νέα Γουινέα αλλά και στην Αγγλία, στην Σιέρα Λεόνε αλλά και στις ΗΠΑ. Πλην όμως είναι αδυνάτων αδύνατον να συνάγουμε ένα συμπέρασμα από τόσο διαφορετικές χώρες. Άλλο πράγμα είναι οι πολιτικές αποφάσεις να λαμβάνονται από το σύνολο και άλλο για το σύνολο. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, οι εκλογές αποτελούν ένα μασκαραλίκι, το οποίο βασίζεται στο απλό τέχνασμα, ότι η πλειοψηφία δεν αφορά τον αριθμό των πολιτών που έχουν εκλογικό πιστοποιητικό (μιας και οι περισσότεροι δεν πάνε να ψηφίσουν), αλλά των ψηφισάντων. Άρα ο νικητής δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία του πληθυσμού αλλά μια μειοψηφία των πολιτών. Τον Νοέμβρη του 2000 όταν απαγορεύτηκε η καταμέτρηση των ψήφων, ο Αλ Γκορ το χαρακτήρισε «πραξικόπημα» πρωτοφανές για την ιστορία της χώρας. Κάτω από τα αποτελέσματα των ανά τον κόσμο εκλογών μπορούμε να διαβάσουμε λογής λογής κρατισμούς, οι οποίοι όχι μόνο καθοδηγούν τους «δημοκρατικούς» μηχανισμούς, αλλά παραδίδουν την εξουσία σε μια προκαθορισμένη ολιγαρχία
Χωρίς να διαστρέφει τα δεδομένα, ο Κάνφορα υποστηρίζει ότι, τηρουμένων των αναλογιών και των μεγεθών, τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στις ΗΠΑ, ο εξουσιαστικός μηχανισμός ανήκε η ανήκει σε μια πολιτικοοικονομικοστρατιωτική κάστα. Η δύναμη δεν μπορεί να ανήκει στην πλειοψηφία, να είναι λαϊκή. Αυτό ποτέ δεν συνέβη, ούτε καν στην άμεση αθηναϊκή δημοκρατικά. Οι μέσοι πολίτες είναι αναρμόδιοι, όχι να ψηφίζουν, αλλά να διαχειρίζονται την εξουσία που αναδύεται από την κάλπη. Κατά συνέπεια ο Μπλαιρ δεν ξάφνιασε κανέναν όταν μεταβίβασε την εξουσία για την λήψη κρίσιμων αποφάσεων στους νομισματικούς εμπειρογνώμονες, ήγουν «στο μόνιμο δημοψήφισμα των παγκόσμιων αγορών» και όχι στο απατηλό «δημοψήφισμα της κάλπης». Το παγκόσμιο σύστημα έχει πλέον ανάγκη υπερεθνικούς οργανισμούς που δεν λογοδοτούν στον λαό - όπως είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα η το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Όσο για την τύχη των μειοψηφιών, ο Κάνφορα έχει να αντιπροτάξει πολλά (γραφικά κατά τη γνώμη μας) επιχειρήματα. « Σε οποιοδήποτε έθνος, σε οποιαδήποτε εποχή, υπάρχει τουλάχιστον 1% των πολιτών που εξεγείρονται ενάντια σε οιανδήποτε εξουσία. Αλλά εδώ, σε 1.200.000.000 Κινέζους, το 1% αντιστοιχεί με 12.000.000 εξεγερμένους στις πλατείες».
Το δόγμα της ιστορικώς θριαμβεύτριας δημοκρατίας (που γελοιοποιείτε από την φράση ότι «όποιος κατέχει τα τηλεοπτικά κανάλια κερδίζει τις εκλογές»), η ανθρωπιστική πεποίθηση ότι η ιστορική προοπτική αποκλείεται να μην οδηγήσει σε ένα καθεστώς πανανθρώπινης δημοκρατίας και τα λοιπά, ουσιαστικά ηχούν σαν εκτρωματικές αυταπάτες. Η ισότητα ( ψήφου, δικαιωμάτων ευκαιριών) είναι μάλλον προπαγανδιστικής υφής ιδέα. Η ελευθερία (άφθονη, στην Ευρώπη τουλάχιστον) μάλλον σαν ένα φυτώριο ανίας και παρακμής μπορεί να κατανοηθεί. Παρά τα επιφαινόμενα, ο σκληρός σκελετός των δημοκρατιών αποτελείτε από το υλικό των έξυπνων και αδιόρατων ολιγαρχιών.