Η διάσπαση που συνέβη στο πρόσφατο συνέδριο του Συνασπισμού, δείχνει καταρχάς την κρίση ταυτότητας, ενός κόμματος που μοιάζει περισσότερο με ρωσική μπαμπούσκα, μόνο που τα κομμάτια που ανακαλύπτεις, το ένα μέσα στο άλλο, από καιρό δείχνουν να μην βολεύονται κάτω από την σκεπή του πιο ευρύχωρου σχήματος και αναζητούν συνεχώς μοναχικούς δρόμους. Διάσπαση στη διάσπαση, μέχρι και στη διάσπαση του ατόμου είναι ικανοί να φτάσουν.
Δυστυχώς η ελπίδα για την κοινωνία, η άνοιξη στην πολιτική που περιμέναμε, μέσα από την ενίσχυση της αριστεράς, έσβησε πρόωρα, αφού ο πολιτικός σχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κατάφερε ούτε για μια στιγμή να αφουγκραστεί την κοινωνία αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και τα ίδια του τα μέλη. Όπως αποδείχτηκε, η ηγεσία και τα στελέχη του, φάνηκαν κατώτερα των περιστάσεων, αφού οι όποιες επιλογές κινήθηκαν από λογικές εσωστρέφειας, λες και ότι συνέβαινε αποτελούσε εσωτερική υπόθεση.
Στην αδυναμία του να έχει μια, σαφή φυσιογνωμία και μια σταθερή θέση απέναντι στα ερωτήματα της ελληνικής κοινωνίας, έφτασε να θεσμοθετήσει τις τάσεις στο εσωτερικό του, εν ονόματι του θεμιτού πλουραλισμού και να προβάλει την αδυναμία σύνθεσης ως δημοκρατική αρετή.
Αυτή ακριβώς η αδυναμία, στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν πηγάζει από ιδεολογικές διαφορές, άλλωστε αυτές οι διαφορές έχουν θυσιαστεί προ πολλού στο βωμό της επικράτησης ομάδων και προσώπων, που όλα αυτά τα χρόνια έδιναν μάχες για πολιτική επιβίωση.
Όπως αναφέρει σε άρθρο του Νίκος Ξυδάκης «Οι στιγμές κρίσης επέδρασαν καταλυτικά πάνω στον εύθραυστο Συνασπισμό, έδειξαν ακριβώς το έλλειμμα ιδεολογίας και πολιτικής μεθόδου, έδειξαν την παθολογική εσωστρέφειά του και την απώλεια αίσθησης του πραγματικού. Το πρώτο ρήγμα το προκάλεσε ο Δεκέμβρης ’08, αλλά τη θραύση την έφερε η μεγάλη οικονομική κρίση. Και στις δύο στιγμές ο πολυτασικός, εσωστρεφής, ενδοανταγωνιστικός ΣΥΝ δεν βρέθηκε σε θέση να απαντήσει στις προκλήσεις, να απευθυνθεί στην κοινωνία συνολικά και να προτείνει μια καθολική αφήγηση. Φυσικό: ο πολυκερματισμένος και απήρυνος αδυνατεί να αξιώσει τη σύνθεση και την καθολικότητα».
Δυστυχώς έτσι συνέβη, όταν έφτασε κρίση του καπιταλισμού, η αριστερά βρέθηκε ανέτοιμη και ομφαλοσκοπούσα, χωρίς εργαλεία, χωρίς αντανακλαστικά. Δεν μπόρεσε καν να καρπωθεί τη διάχυτη αμυντική ριζοσπαστικοποίηση σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού.
Σήμερα οι τάσεις του ΣΥΝ, υπό την πίεση των γεγονότων συσπειρώνονται με βάση την καταγωγή τους. Οι ανανεωτές θυμήθηκαν τον ευρωπαϊσμό τους, οι άλλοι θυμήθηκαν τον αντικαπιταλισμό τους. Και οι δύο όμως, όταν εξερράγη η μεγάλη κρίση, δεν είχαν να πουν τίποτε.
Η πορεία είναι πλέον προδιαγραμμένη, οι ανανεωτικοί ή θα απορροφηθούν από το ΠΑΣΟΚ ή θα εξατμιστούν, άλλωστε, ένα νέο πολιτικό σχηματισμό, η αριστερά δεν αντέχει. Ο ΣΥΝ αν συνεχίσει αυτή τη λογική της εσωστρέφειας, στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, για άλλη μια φορά θα μας καθηλώσει, μέχρι αργά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες για να δούμε αν θα τα καταφέρει να ξεπεράσει το όριο του 3% και να μείνει ζωντανός – νεκρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου