Ο Μάης του ενικού

Νεκρός, ο Μπιν Λάντεν, σύμφωνα με ανακοίνωση του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι αμερικανοί βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν. Να κλάψουμε ή να πανηγυρίσουμε; Νεκρός ο μικρότερος γιος του Καντάφι και τα τρία ανήλικα παιδιά του, ύστερα από Νατοϊκή επιχείρηση στη Λιβύη, να κλάψουμε η να πανηγυρίσουμε. Η ΑΕΚ κυπελλούχος 2010 – 2011, κόλαση το Ολυμπιακό στάδιο, εικόνες ντροπής που έκαναν το γύρω του κόσμου. Να κλάψουμε ή να πανηγυρίσουμε; Την Τετάρτη έρχεται η τρόικα. Η κυβέρνηση εξαγγέλλει τα νέα μέτρα «που θα σώσουν την χώρα από την χρεοκοπία». Να κλάψουμε ή να πανηγυρίσουμε; Πλούσια η επικαιρότητα τις πρώτες ώρες του Μαΐου. Όσο για τα ερωτηματικά του πληθυντικού, μόνο στον ενικό παίρνουν απαντήσεις.
Μπορεί να μη καθορίζουν οι εποχές τους αγώνες, κάποιοι μήνες όμως, έχουν ταυτισθεί μαζί τους. Ο Μάης της Γαλλίας του 1968 άλλαξε το νόημα του πληθυντικού και του ενικού, άλλαξε την γαλλική γλώσσα. Ο πληθυντικός έπαψε να σημαίνει σεβασμό στον συνομιλητή. Και ο ενικός, από δείκτης κατωτερότητας του συνομιλητή, από τότε σημαίνει αποδοχή, φιλία και αλληλεγγύη.
«Τον Μάη λένε πως θα βρέξει» και μπορεί να συμβεί. Τον Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα. Και τα λουλούδια, για να στολίσουν χαρές και πίκρες.
Για τον άπιστο Θωμά έγραφα στο προηγούμενο και μια νέα αναγνώστρια της στήλης, βρήκε δρόμο να εκφράσει, πως βιώνει τη δική της ελευθέρια.

«Η αλήθεια μας υπάρχει στις δικές μας πραγματικές στιγμές που βρίσκονται εκτός πλαισίου, και εκτός ταμπέλας. Είναι στιγμές που ίσως δε μαρτυρήσαμε ποτέ, όμως υπήρξαν και μας καθορίζουν.
Μια ματιά, που ποτέ δεν περίμενες και σου ομολόγησε όσα ευχόσουν ν’ ακούσεις.
Μια νύχτα με πυρετό σ’ ένα νοσοκομείο με σβηστά φώτα και κλειστές πόρτες που ήρθε ο έρωτας και τα κορμιά έκαιγαν.
Μια αλήθεια που έφτασε με ένα τηλεφώνημα απροσδόκητο.
Ένας στίχος που έκανε την παλάμη να ριγήσει, γιατί έλαβε τη μορφή που πόθησες.
Η ελευθερία μας δε ζει στην κανονική μας ζωή, είναι μέσα μας και την φρουρούν ευλαβικά οι στιγμές μας. Οι δικές μας στιγμές, που ζωγραφίστηκαν από βλέμματα, από πόθους, από αγγίγματα, από σκέψεις κι επιθυμίες, που έμειναν στην ψυχή ή βιώθηκαν…»
Ίσως ο πληθυντικός να είναι από ευγένεια, ενικός και μόνο ενικός όμως για τα παραπάνω.
«Όλα σαν όνειρα περνούν» λέει το τραγούδι και το σχόλιο από το θύμα των περικοπών της ΕΡΑ «ιατρείο ασμάτων», επίλογος στο Μάη της χαράς και της λύπης. «Μην ψάχνεις τον κόσμο να βρεις τίποτα. Ό, τι είναι να βρεθεί βρίσκεται ήδη κοντά σου, δίπλα σου, στο απέναντι μπαλκόνι. Όταν πρόκειται να συμβεί η συνάντηση, οι δρόμοι, λες και έχουν συνεννοηθεί, αν και παράλληλοι, προσποιούνται ότι τέμνονται και έρχονται τα βήματα κοντά. Σαν να υπάρχει ένας αόρατος κόσμος μέσα στον κόσμο που κινεί νήματα κι εμείς σαν μαριονέτες οδεύουμε σ’ αυτό που νομίζουμε τυχαίο και τελικά είναι μοίρα. Κι ύστερα; Κι ύστερα όλα σαν όνειρα περνούν, αν δεχτούμε ότι τα όνειρα δεν μένουν πιστά στο δημιουργό τους και όταν ξημερώνει φοράνε τα ρούχα μας και βγαίνουν στους δρόμους αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία σ’ ένα δεύτερο κορμί. Που επιστρέφει κανείς όταν πρέπει;»
Στο δρόμο του αγώνα. Για να στολίζουν τα μαγιάτικα λουλούδια τις νίκες και τις ήττες μας.