Όταν συναντιούνται οι άνθρωποι κουνούν το κεφάλι, κανείς δεν αρθρώνει λέξη. Οι περισσότεροι δεν έχουν τι να πουν. Οι περισσότεροι δυσκολεύονται να ζήσουν.
Τι κάνουμε; Τι άλλο από μοναχικές πτήσεις. Αφού τόσα χρόνια δεν καταφέραμε, να συνεννοηθούμε, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε ατομικά, όχι για να επιβιώσουμε, αλλά για να κερδίσουμε τη ζωή.
Σε τέτοιες ιδικές καταστάσεις, χρειάζεται κάποιες φορές να υπερβούμε τα εσκαμμένα. Αν κάποιοι καταφέρουν να ξυπνήσουν τον Γλάρο Ιωνάθαν, που κρύβουν μέσα τους, μαθαίνοντας να ιππεύον τους ανέμους … τότε… ο ορίζοντας δεν μπορεί να κρυφτεί.
«Ο Γλάρος Ιωνάθαν, πέρασε την υπόλοιπη ζωή του μόνος, αλλά πέταξε πολύ μακριά, πέρα κι από τους μακρινούς βράχους. Η μεγάλη του θλίψη δεν οφειλόταν τόσο στη μοναξιά, όσο στο ότι οι άλλοι γλάροι δεν θέλησαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε. Είχαν αρνηθεί ν’ ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν.
Εκείνος πάλι κάθε μέρα, μάθαινε και πιο πολλά. Έμαθε ότι μια αεροδυναμική βουτιά με μεγάλη ταχύτητα μπορούσε να τον φέρει στις αγέλες των σπάνιων και γευστικών ψαριών, που συνωστίζονταν τρία μέτρα κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού. Έμαθε πως δεν χρειάζονταν πια ψαρόβαρκες και μπαγιάτικο ψωμί για να επιβιώσει.
Έμαθε να κοιμάται στον αέρα και χαράσσοντας, μια νυχτερινή πορεία δια μέσου του θαλασσινού ανέμου, κάλυπτε εκατό μίλια από το ηλιοβασίλεμα μέχρι το χάραμα.
Ασκώντας τον ίδιο εσωτερικό έλεγχο, πετούσε μέσα από πυκνές θαλασσινές ομίχλες κι ανέβαινε ψηλά από πάνω τους σε αστραφτερούς, καταγάλανους ουρανούς … την ίδια ακριβώς στιγμή που όλοι οι άλλοι γλάροι στέκονταν στο έδαφος και δεν ήξεραν τίποτα άλλο εκτός από ομίχλες και βροχές. Έμαθε ακόμα να ιππεύει του δυνατούς άνεμους, που τον έφερναν βαθιά στο εσωτερικό της χώρας, όπου χόρταινε με διάφορα γευστικά έντομα.
Όλα όσα κάποτε οραματιζόταν για το σμήνος, τα κέρδισε μόνο για τον εαυτό του. Ο Ιωνάθαν ο Γλάρος, ανακάλυψε ότι η ανία, ο φόβος και ο θυμός, αποτελούν τις αιτίες, που ο βίος των γλάρων είναι τόσο σύντομος. Με αυτά τα συναισθήματα διωγμένα οριστικά από ο νου του, μπόρεσε κι έζησε μια μακρόχρονη και ευτυχισμένη ζωή.»
2 σχόλια:
Αυτό που σκέφτηκα διαβάζοντας το ωραίο σας κείμενο είναι το εξής:
Εξαιτίας της ανάγκης μας να έχουμε όσα δεν προβλέπονται σ' αυτόν τον κόσμο από κατασκευής του, γίνεται η ζωή μας κόλαση. Παράδειγμα η ασφάλεια: Χωρίς αυτήν φοβόμαστε, προσπαθούμε να την πετύχουμε και θυμώνουμε που δεν το καταφέρνουμε και όταν φτιάχνουμε τη ζωή μας έτσι που να περιλαμβάνει ένα μίνιμουμ σιγουριάς, βαριόμαστε.
Το είδος της σχέσης μας με την ιδέα του θανάτου κάνει μη βιώσιμη τη ζωή.
Καλημέρα σας!
Θα αναφέρω τις φράσεις κάποιων στοχαστών του παρελθόντος. Η ελευθερία είναι μόνο για τους σχισματικούς, αυτούς που σκέφτονται διαφορετικά. Η ελευθερία χωρίς τη μάθηση είναι πάντα σε κίνδυνο, η μάθηση χωρίς ελευθερία είναι πάντα μάταιη. Γνωρίζω μόνο μία ελευθερία, κι αυτή είναι η ελευθερία της σκέψης. Είναι τελικά, το αχαλίνωτο πάθος για την ελευθερία, η άκρη του μονόδρομου? Το τέρμα στο αδιέξοδο? Και πως ορίζεται η ελευθερία? έχει όρια?
Δημοσίευση σχολίου