Αυτό απουσιάζει τελικά απ’ την ζωή μας; Αυτό αποτελεί την ύψιστη ανάγκη μας; Μας περισσέψανε οι άνθρωποι και ψάχνουμε αντικείμενα για να καλύψουμε την απουσία;
«Απούσα η μορφή σου διαστέλλεται τόσο που γεμίζει το σύμπαν. Περνάς στη ρευστή κατάσταση των φαντασμάτων. Παρούσα, συμπυκνώνεται και αποκτάς το ειδικό βάρος των βαρύτερων μετάλλων, του ιριδίου και του υδράργυρου. Αυτό το βάρος με πεθαίνει καθώς πέφτει στην καρδιά μου», γράφει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ.
Κι όσον για κείνον που ποθεί, όπως παρατηρεί ο Μπαρτ, «το αντικείμενο της αγάπης είναι πάντοτε απόν κι από την ταραχή που φέρνει η απουσία, γεννιέται ο στεναγμός».
Γιατί είναι έρωτας αρπακτικό: και δεν κατανοεί, και δεν οικτίρει. Γιατί είναι ερωτάς απόλυτος: και δεν αρκείτε, δεν βολεύεται, δεν παζαρεύει. Γιατί είναι ο έρωτας πόλεμος: με την απούσα μορφή που διαστέλλεται και γεμίζει το σύμπαν. Που εξανεμίζει και αλλοιώνει τη γεύση των πραγμάτων.
Έτσι τώρα δεν είναι όπως πρώτα: ούτε η γεύση του καφέ, τα χρώματα της Ανατολής, η γεύση του αλκοόλ, η μελαγχολία της Δύσης.
Σ ΄αυτή την απουσία έχουμε ανάγκη παρουσίας, γιατί αυτή αποτελεί την χαμένη μας Εδέμ, τα χαμένα μας κομμάτια . Πως θα την αποκτήσουμε; Με κινητά τηλέφωνα που ψήνουνε καφέ και αυτοκίνητα που στριμώχνονται στους δρόμους. Εγώ δεν καταλαβαίνω.
Αυτοί, όμως, έχουν καταλάβει, που στο δρόμο το χάσαμε το σημαντικό και επιδιώκουν με το αζημίωτο να το αναπληρώσουν με ασημαντότητες. Με πληρωμένα προσχήματα προσπαθούν τάχατες να μας φέρουν κοντά.
Ακριβώς Κυρία μου «Όλα για ένα σύννεφο προκαταβολή. Στις 60 άτοκες θα έρθει η καταιγίδα. Δε μου αρέσουν οι ομπρέλες ή μη μόνον όταν φέρνουν κοντά δυο ανθρώπους με το πρόσχημα της βροχής. Θα μου πείτε, το «κοντά» χρειάζεται προσχήματα; Γιατί υπάρχει κάτι άλλο πια, που να μην τα χρειάζεται;»
Εκεί ποντάρουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου