«Η αληθινή κρίση είναι η κρίση της ασχετοσύνης»

Για όσους προβλέπουν τον καιρό, η καταιγίδα ήταν αναπόφευκτη. Τα χρόνια πριν τη μεγάλη κρίση, δεν ήταν και τα καλύτερα για την ελληνική κοινωνία. Και επειδή οι αναμονές ανήκουν στα βαρέως ανθυγιεινά επαγγέλματα, εκείνοι που περίμεναν, πέρασαν δύσκολες μέρες. Γράψαμε για τη μανία της καταναλωτικής κοινωνίας, για την έλλειψη επικοινωνίας, για τις πελατειακές σχέσεις, για την εγκατάλειψη της υπαίθρου, για την μείωση της παραγωγής. Δεν ήταν και οι καλύτερες μέρες, πριν την κρίση. Η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, οι υποδομές, στο επίκεντρο των μεγάλων προβλημάτων.
Σήμερα έγιναν όλα επί μέρους και μια λέξη δεσπόζει στο στερέωμα Κρίση!
Μια κρίση που πάει με όλα, που δικαιολογεί πισωγυρίσματα, που στέλνει διεκδικήσεις στις καλένδες και επαναφέρει την ανάγκη της επιβίωσης στη πρώτη γραμμή των αιτημάτων. Μια κρίση που επικεντρώνει το ενδιαφέρον στο τρόπο που θα την ξεπεράσουμε. Συγκεντρώνει τα προβλήματα σε ένα λογαριασμό και ότι πέρασε σε δεύτερο πλάνο, φαίνετε πιο εύκολο να διορθωθεί, όταν την ξεπεράσουμε.
Αν ο Αϊνστάιν είχε δίκιο μπορεί να αποδειχθεί και ευλογημένη…
«… Να μην απαιτούμε να αλλάξουν τα πράγματα αν συνεχώς κάνουμε το ίδιο.
Η κρίση είναι η πιο ευλογημένη κατάσταση η οποία μπορεί να εμφανιστεί για χώρες και άτομα, διότι έλκει προόδους !
Η δημιουργία γεννιέται από την αναγκαιότητα όπως η μέρα γεννιέται από την νύχτα.
Κατά την διάρκεια της κρίσης γεννιούνται οι εφευρέσεις, οι ανακαλύψεις και οι μεγάλες στρατηγικές. Όποιος ξεπερνάει την κρίση ξεπερνάει τον εαυτό του, χωρίς να μένει «ξεπερασμένος».

Οποίος κατοχυρώνει στην κρίση την αποτυχία, απειλεί το δικό του ταλέντο και σέβεται περισσότερο τα προβλήματα πάρα τις λύσεις.
Η αληθινή κρίση είναι η κρίση της ασχετοσύνης.
Το πρόβλημα των ατόμων και των χωρών είναι η τεμπελιά και η αδιαφορία το να βρίσκουμε λύσεις και εξόδους από τέτοιου είδους καταστάσεις.
Χωρίς κρίση δεν υπάρχει μάχη, χωρίς μάχη η ζωή είναι μια ρουτίνα, μια αργή αγωνία.
Χωρίς κρίση δεν υπάρχει αξία. Στην περίοδο της κρίσης ανθίζει ό,τι είναι το καλύτερο στον κάθε ένα, διότι χωρίς κρίση ο κάθε άνεμος είναι ένα χάδι.
Αν μιλάμε για την κρίση την προωθούμε ενώ η σιωπή είναι μια «άνθιση του καθωσπρεπισμού ».
Αντί για όλα αυτά, είναι καλλίτερα να δουλέψουμε. Να τελειώσουμε επιτέλους με την μοναδική απειλητική κρίση: την τραγωδία το να μην θέλουμε να πολεμήσουμε για να την ξεπεράσουμε.…»