Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, ήταν η αναγκαία εξέλιξη ενός συστήματος, που έμελλε να κυριαρχήσει μέχρι σήμερα. Η αλλαγή Φρουράς - «Αλλαγή» άλλωστε ήταν και το κεντρικό σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου – μετατράπηκε σε μια εναλλαγή στην εξουσία των δυο κομμάτων, που σύντομα αποκαλύφθηκε ότι έχουν κοινή γραμμή πλεύσης. «Δυο κόμματα μία πολιτική».
Το πλειοψηφικό ρεύμα που ακολούθησε, τότε τον Ανδρέα, δεν βίωνε μια κρίση, δεν είχαν προηγηθεί 3.000 αυτοκτονίες, από τη φτώχια και την εξαθλίωση. Πράγματι ο Παπανδρέου, ακολούθησε μια άλλη ρητορική, δεν τσιγκουνεύτηκε υποσχέσεις, δεν χάλασε τις καρδιές των πληγωμένων από την δικτατορία ελλήνων. Και έξω από το ΝΑΤΟ και έξω από την ΕΟΚ, αφού αυτό ήθελαν να ακούσουν. Το φαινόμενο του λαϊκισμού αποθεώθηκε, μέχρι που ήρθαν οι εκσυγχρονιστές και πέταξαν τη μπάλα στους απέναντι. Έτσι φτάσαμε μέχρι την 6η Μαΐου, με ένα παιγνίδι pasingk games και στην μέση, την μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.
Εκτός από κάποιες λεκτικές ομοιότητες, που μπορεί να εντάσσονται σε κανόνες επικοινωνίας, καμία συγγένεια δεν υπάρχει στην πραγματική βάση, μεταξύ ΠΑΣΟΚ του 1981 και ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Πολύ περισσότερο μεταξύ Τσίπρα και Ανδρέα Παπανδρέου.
Σήμερα η υπερβολή δεν έρχεται να τονίσει την πραγματικότητα, η πραγματικότητα είναι από μόνη της υπερβολή. Δεν μπορούμε λοιπόν να κατηγορούμε, τον ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό, όταν έχουμε 3.000 αυτοκτονίες μέχρι τώρα ελλήνων πολιτών, που δεν άντεξαν την «πίεση των αγορών». Συνεχίζει ο Οδυσσέας Ιωάννου…
«Όποιος κλαίει για έναν θάνατο είναι λαϊκιστής. Οι άλλοι είναι οι κωλοπετσωμένοι, οι μαχητές της ζωής που πάνε για την μεγάλη μπάζα, για την σωτηρία όλου του κόσμου! Λένε «κόσμος» και «λαός» και νομίζεις πως μιλάνε για έναν πολτό από κόκκαλα και σάρκες. Για μία ομοιογενή μάζα. Η προσωποποίηση όλου του κόσμου λίγο διαφέρει από την προσωποποίηση των «Αγορών». Μιλάνε για αυτές σαν να είναι κάποιο κέντρο από βιτσιόζες αφέντρες που τα κάνουν όλα σε κυρίους υποταχτικής ψυχολογίας.
Να φυλάγεσαι από όσους θέλουν να σώσουν όλον τον κόσμο. Συνήθως δεν αγαπάνε κανέναν, ούτε έναν. Κρύβουν αυτήν την συναισθηματική αναπηρία τους, πίσω από ένα μεσιανικό σύνδρομο. Είναι σαν τους «ερωτευμένους με όλες τις γυναίκες». Δηλαδή τους κατ’ εξακολούθηση λαθρογαμίκους που δεν αγάπησαν ποτέ καμμία. Δεν τους μέμφομαι βέβαια, αλλά τόση λογοτεχνία για την λατρεία του αιδοίου την βαριέται κι ο διάολος… O «ρεαλισμός» ότι κάποιοι λίγοι θα χαθούν για να σωθούν οι πολλοί είναι τόσο ηθικός όσο και το γεγονός πως κανένας εθνοπατέρας, κανενός κράτους, που έβαλε την υπογραφή του και το χεράκι του για την έναρξη ενός πολέμου δεν έστειλε το παιδί του στην πρώτη γραμμή. (Οι εξαιρέσεις είναι «αστοχίες» της Ιστορίας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου