Νέοι άνθρωποι πτυχιούχοι, μαζί με μεσήλικες λίγο πριν την συνταξιοδότηση, λένε Ναι, σε όλες τις ειδικότητες που ζητάει η προκήρυξη, προκείμενου να εξασφαλίσουν μια πρόσκαιρη θέση εργασίας.
Η σημερινή εικόνα μου θύμισε κατοχικό συσσίτιο. Στην ουρά για μια μικρή μερίδα εργασίας, όπως ένα πιάτο φαΐ.
Το ποσοστό των πολιτών που στερούνται παντελώς εργασίας «σκαρφάλωσε» στο 22,6% κατά το πρώτο τρίμηνο του έτους, έναντι 20,7% του τελευταίου τριμήνου του 2011 και 15,9% του αντίστοιχου χρονικού διαστήματος του περσινού έτους. Σε απόλυτα μεγέθη, οι άνεργοι του πρώτου τριμήνου του 2012 ανήλθαν σε 1.120.097 και των απασχολούμενων σε 3.837.950 άτομα.
Μπορεί οι αριθμοί, να αποτυπώνουν επακριβώς τα μεγέθη, το βλέμμα όμως της αγωνίας, της απελπισίας, της αγανάκτησης, του πόνου και του φόβου, πως;
Πίσω από τις στατιστικές και τους ψυχρούς υπολογισμούς, υπάρχει ένας αγνοούμενος, ένα άνθρωπος, μια οικογένεια, μια μικρή τραγωδία.
Ο Άνεργος δεν είναι ένα άτομο που έχει χάσει τη δουλειά του. Είναι ένα άτομο που έχει χάσει την ταυτότητά του. Έχει χάσει το χρόνο και τον τόπο, την οικογένειά του, τη ζωή, τον εαυτό του. Έχει χάσει την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπειά του.
Ένας άνεργος δεν είναι κάποιος που ψάχνει για δουλειά, είναι κάποιος που ψάχνει για στηρίγματα επιβίωσης. Γι αυτό λοιπόν αυτές τις ώρες που γινόμαστε μάρτυρες τραγικών καταστάσεων, ας δείξουμε το δέοντα σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, βοηθώντας με όποιο τρόπο μπορούμε, σε μια προσπάθεια να απαλύνουμε τον πόνο, που δημιουργεί ο εκφυλισμός του καπιταλιστικού συστήματος. Το πάλαι ποτέ πελατειακό κράτος, το κατάργησε η ανάγκη δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια συναλλαγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου