Επι τη επετείω κείμενο χρόνου και πόθου, για κάποιους που κρατάνε τις στιγμές πολύτιμα φυλακτά. Για εκείνα που δεν έγιναν, επι τη επετείω, των όσων τελικά έχουν συμβεί. Γιατί σε μια απίθανη ζωή, όλα είναι πιθανά. Και η μεγάλη μάχη είναι μονάχα με το χρόνο.
Πέρασε ένας χρόνος. Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, «Χρονίσαμε ! καλώς εχόντων των πραγμάτων, εξάλλου όλα χρονίζουν, Ακόμα και εν δυνάμει, όσα στο μεταξύ σταματούν. Γιατί όλα όσα είναι πια έτσι, θα μπορούσανε κάλλιστα να ήταν κι αλλιώς», έγραφε η φίλη μου Ελένη Γκίκα.
Επιλογές δόξα τω Θεώ, μας δίνει η ζωή ακόμα και στον ύπνο μας. Θα ονειρευτούμε απόψε ή θα φοβηθούμε το όνειρο; Η βασική επιλογή άλλωστε είναι : «το όνειρο» ή «ο προσγειωμένος ρεαλισμός|», στο φινάλε μετράμε τα κέρδη και τις ζημιές, τόσα για το Όνειρο και άλλα τόσα για το θαύμα, βάλε και την αυτοθυσία, γράψε και τον συμβιβασμό, μέτρησε και τον φόβο, αφαίρεσε την ελπίδα, πολλαπλασίασε την με τις στιγμές που ζήσαμε, διαίρεσε με τις χαμένες. Μια η άλλη. Ο εαυτός μας ξανά, σε μια ισορροπία εύθραυστη και προσποιούμενη και με την θεωρία πάντοτε στο τσεπάκι, να ντύνει την πράξη, να μας δικαιολογεί τα βήματα. Που δεν μετρήσαμε και τα κάναμε. Που όλα τα λογαριάσαμε, φοβηθήκαμε τελικά και δεν τα κάναμε Μια η άλλη! Κι η ανεκπλήρωτη εκδοχή που χρονίζει και εκείνη στο χαρτί, πράξη εν δυνάμει, γιατί είναι και η θεωρία συμπυκνωμένη πράξη.
Μεταξύ φωτιάς και πάγου, ο μόνος χαμένος τελικά, είναι αυτός που δεν μπόρεσε να τα ζήσει και τα δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου