Χωρίς να το θέλω, γίνομαι κλεψύδρα. Σε αυτό το καθημερινό ανακάτεμα του πραγματικού με το φανταστικό, του ονείρου με την καθημερινότητα, επιχειρώ ανεπιτυχώς, να δώσω και να πάρω. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια των πειραματισμών τίποτα δεν έμαθαν από τη μεταξύ τους σχέση, ούτε βήμα προσέγγισης, κρατούν με επιμονή τη θέση τους, λες και είναι φτιαγμένα από διαφορετικά υλικά που με τίποτα δεν δένουν. Δεν συγκινείται η πραγματικότητα με την φαντασία, θέλει να σε κατεβάσει στο βούρκο της, να γίνεις ένα με τα παιδιά της, για να μπορέσει να σε καταλάβει. Η φαντασία από την άλλη, τραβάει το μοναχικό της δρόμο, κρατώντας για τον εαυτό της το συναίσθημα.
Δεκαεννέα καλοκαίρια, στο χαρτί, αποτυπωμένα με μελάνι. Αξίζει να καταγραφεί! Την επόμενη εβδομάδα, η παλαιότερη πλέον ημερήσια εφημερίδα της Κέρκυρας, αυτή που κρατάτε στα χέρια σας, κλείνει τα 19 της και βαδίζει αισίως στην πρώτη της εικοσαετία. Είχαμε τα χρόνια του Χριστού, όταν σταυρώθηκε, στο ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας, με το Στέφανο Πουλημένο. Επί τη επετείω όμως, την επόμενη εβδομάδα.
Να συνεχίσω με την εσωτερική σύγκρουση γιατί ακόμα δεν τα έχω βρει, με τον εαυτό μου. Δεν σας κρύβω, ότι όλα αυτά τα χρόνια, παθιάστηκα για πράγματα που έχω μετανιώσει. Χωρίς να το καταλάβω χόρεψα, στο χορό ενός επίπλαστου πανηγυριού. Ομαδοποιήθηκα με ανθρώπους που δεν άξιζαν να φορούν την φανέλα της συλλογικής προσπάθειας. Δοκίμασα τα συναισθήματα μου, συνεισφέροντας σε μια εγωιστική θεώρηση των πραγμάτων, βάζοντας λάδι στη φωτιά που τα έκαψε όλα.
Μπέρδεψα το προσωπικό με το κοινωνικό, καθοδηγούμενος πάντα από έναν ιδεαλισμό, που σε κάποιες περιπτώσεις με οδήγησε σε αδιέξοδα.
Αυτές τις μέρες του καλοκαιριού ψηλώνω και τις νύχτες ακόμα περισσότερο. Και ψηλώνω γιατί μπορώ να του τα ψάλω. Μπορεί μια ζωή να με κυνηγάει το εφήμερο, τις γλυκές επαναλήψεις όμως, τις κυνηγάω με το ίδιο πάθος που κυνηγάω ακόμα τις επαναλήψεις στα θερινά τα σινεμά…σαν να ήτανε πρεμιέρα…
Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα; «Το καλοκαίρι θα μας σώσει» ενθυμούμενοι άλλα καλοκαίρια, υποστηρίζει ο Νίκος Ξυδάκης Το καλοκαίρι υπόσχεται να μας σώσει από τους μαυρισμένους εαυτούς μας, να μας φωτίσει, να μας κάψει λυτρωτικά με το φως του, να μας αγκαλιάσει στα νερά του, να μας βυθίσει στα παιδικάτα και να μας απιθώσει παρηγορητικά στη μακρά διάρκεια, σμίγοντάς μας με τη φύση σαν ύπαρξη και όχι σαν θέαμα, να μας συμφιλιώσει με τον τόπο, την ιστορία και τον κληρονόμο εαυτό μας, να μας πάρει το στεναγμό και το φόβο.
Πώς να κρατηθείς χωρίς τα περασμένα καλοκαίρια, πώς να το ζήσεις το φετινό χωρίς τη μνήμη. Αυτές οι μνήμες μας κρατάνε και όλα αυτά τα ιδεατά που πιστέψαμε, μην τα ξεχνάμε τώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου