Δεν σου είπα να μη γράφεις θυμωμένος… λεβέντη μου;
Με τον εαυτό μου η διένεξη, που αυτές τις μέρες με προδίδει. Από ότι φαίνεται δεν θα ξεμπερδέψω εύκολα μαζί του. Ας τα ρίξουμε απόψε όλα στο πάτο του ποτηριού, αυτού του ποτηριού, που ανταποκρίθηκε στη συνέχεια της βραδιάς, μπας και πνιγούν. Πόσο όνειρο σπατάλησα; Πόση ζωή ξόδεψα; Και σε όλα, μια απάντηση πια χωρά. Δεν ήταν. Νικήθηκα. Ναυαγός εκ των προτέρων. Δέθηκα σε ό,τι δεν πίστεψες. Δεν την προδίδω τη νύχτα, το τραβάω, για να φτάσω, εκεί που δεν είχα δικαίωμα να ονειρευτώ. Γυρίζω τα μέσα μου έξω, να δω τι έμεινε. Κατώτερα των προσδοκιών. Άναψα και κάηκα. Έτσι μαθαίνεις, κι όταν μαθαίνεις, νιώθεις. Τι νοιώθεις; Καμία αλήθεια πια δεν αφορά κανέναν, το μόνο που βγήκε μέσα απ’ αυτή την περιπέτεια, ένας αβάσταχτος πόνος γι’ αυτό που είναι, γι’ αυτό που δεν αξίζει να είναι. Όμως τελικά είμαστε ότι επιλέξουμε.
Ό,τι όμως κι αν επιλέξουμε, ας έχουμε τουλάχιστον το θάρρος να το υποστηρίξουμε. Πάνω και πρώτα απ’ όλα, έτσι σεβόμαστε τον εαυτό μας. Έτσι τιμάμε αυτό, από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Δεν ξέρω αν φτάνει ο Ιούλιος και Αύγουστος μαζί, για να τα ψάλω, «του πιο καλού μου φίλου, του πιο κακού εχθρού μου, του πιο κακού του κόσμου που είναι ο εαυτός μου». Άφησα τους δικούς μου φόβους για να μπω στους φόβους των άλλων. Τίποτα πια δεν είναι όπως πριν. Καμιά λέξη δεν ήταν αρκετή για να δώσει πνοή, να νικήσει την ατολμία, αν είμαστε λίγοι μπροστά στην δυσκολία, όσο και αν οι άλλοι μας τιμήσουν με τα αισθήματα τους, δεν φτάνει. Αν δεν υπήρχαν οι λέξεις, που τις σέβομαι, ίσως σήμερα, να ήμουν περισσότερο επιεικής μαζί μου. Όμως κι απόψε, που το γεμάτο φεγγάρι με πλάκωσε και μου έκοψε την ανάσα, αυτά που αισθάνομαι είναι για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου