Που ν ' αντεξεις αν δεν φύγεις

Λόγος αφαιρετικός όχι από τσιγκουνιά. Από ανάγκη να πούμε περισσότερα. Δυο ώρες παιδεύομαι να βάλω τρεις λέξεις στη σειρά. Τίποτα. Με παλαιότερα κείμενα ξεγελώ απουσία. Και όσο η οθόνη, παίζει παρελθόντα χρόνια, μαζεύω μαζεύω, για ταινίες προσεχώς.
Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυρθούν στην δίνη του τίποτα. Στον τόπο του πουθενά, στην κοινωνία του δήθεν.
Είναι ο τόπος τελικά ο μίζερος, που όλα τα κάνει να μοιάζουν ίδια. Πώς να πας μπροστά σε δυο μέτρα γης, άλλο ένα βήμα και κει πλέον δεν περπατάς κολυμπάς. Όταν δεν έχω τι να γράψω γυρίζω πίσω, σε κείμενα που έγραψα πριν πολλά χρόνια. Είναι σαν να τα είχα γράψει χθές, δεν ήταν τα κείμενα μου διαχρονικά, διαχρονικά ήταν τα χάλια μας.
Ότι αισιόδοξο και να γράψω ένα πεσιμιστής με περιμένει στη γωνία. Θα μου πείτε γιατί ξανακύλησα στα ίδια, από την οργή μου για αυτό το άδικο κράτος. κλείνομαι στη κιβωτό μου, γιατί βαριέμαι. Βαριέμαι να πολεμάω τη δεξιά εξουσία. Βαριέμαι τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια ψέματα τις ίδιες συμπεριφορές, τη μιζέρια, την έλλειψη φαντασίας, τη διαπλοκή της διαπλοκής, το έχω δει χίλιες φορές το έργο. Στη κιβωτό είμαι χρήσιμος νοιώθω δημιουργικός, ξεπερνάω τη σκέψη μου και πολλές φορές τον εαυτό μου. Απολαμβάνω την ειρήνη και ας βρίσκομαι σε πόλεμο. Το καλοκαίρι φεύγει και δεν χρειάζεται να προσθέτουμε και άλλο βάρος Ας πάμε μπροστά, ακόμα κι αν ο ορίζοντας είναι θολός και αβέβαιο το μέλλον. «Ότι χάθηκε, χάθηκε, δεν ωφελεί να το μνημονεύουμε. Μια ματιά πίσω μπορεί να φέρει ανταρσία, να ξεσηκωθεί η καρδιά και να γυρέψει τα δίκια της και τότε θα φάμε δίκιο».

Ξεκίνησα με λόγο αφαιρετικό Δεν μπορώ να φανταστώ το κόσμο χωρίς τους ποιητές. Τι να γράψω εγώ για τον Τάσο Λειβαδίτη; Μόνο να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου.
«…η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο
…κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο…
Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο.
Kι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι…
Φιλοδοξίες, έρωτες, ενοχές, πανάρχαια χρέη σπατάλησαν τη ζωή σου, τι έμεινε;
Tα ρολόγια σημαίνουν τις χαμένες ώρες, αλλά κανείς δεν τα πιστεύει…
…οι ερωτευμένοι παντρεύτηκαν και τώρα γερνάνε πλάι σε ανθρώπους ξένους…
Όσο μπορώ προσπαθώ, να χρωματίσω λίγο τις μέρες μας τις μαύρες. Κάθε μέρα κι ένα σενάριο καταστροφής παραλύει την ραχοκοκκαλιά μας. Πώς να αντέξεις, αν δεν φύγεις. Πως να αντέξεις αν δεν ονειρευτείς. Πώς να κρατηθείς αν δεν επαναφέρεις τα παιδικά σου «Θέλω» και δεν βάλεις πλώρη για τα ανεκπλήρωτα;