Αυτός ο πόνος είναι και η ελπίδα μας

Χρειάζεται ο θυμός για να μη γίνει ο πόνος αβάστακτος. Οι εικόνες των συσσιτίων για ένα πιάτο φαΐ, ή για μια μικρή δόση εργασίας. Οι τραγικές εικόνες της αναζήτησης τροφής στους κάδους απορριμμάτων, δεν περνούν πλέον μέσα από τα τηλεοπτικά φίλτρα, που τις απομυθοποιούν, είναι μπροστά μας, σε απ’ ευθείας σύνδεση με τα μάτια μας, που δεν θέλουν να το πιστέψουν.
Δεν σας κρύβω, ότι εκείνα τα χρόνια, της επίπλαστης ευδαιμονίας, σχεδόν αδιαφορούσα, μπροστά σε εικόνες περιθωρίου. Προσπερνούσα επαίτες, με ευκολία και σε κάποιες περιπτώσεις με καχυποψία. Σήμερα είμαι θυμωμένος, η αδιαφορία, ο εγωισμός και η καχυποψία, ανήκουν σε παρελθόντα χρόνο.

Ημέρες επαναπροσδιορισμού, αυτές της κρίσης, επαναπροσδιορισμού της θέσης μας και της στάσης μας, απέναντι στον εαυτό μας πρωτίστως. Να πονέσουμε για να νοιώσουμε την ανακούφιση και τη χαρά που μας δίνει η ζωή. Να εκπαιδεύσουμε τα αισθήματά μας, σε συνθήκες δυσκολίας, γιατί οι ευκολίες που μας μπαστάρδεψαν, και μας έβγαλαν από το δρόμο των κατακτήσεων, ανήκουν στον παρελθόν.
Νοιώθω μέσα απ’ αυτό το κοκτέιλ συναισθημάτων, ν’ αφαιρώ εγωισμό, να μην με ακολουθούν δικαιολογίες σε κάθε απόπειρα καταλογισμού ευθυνών προς τον εαυτό μου. Να γίνομαι πιο ελεύθερος και ο αέρας της εισπνοής να φτάνει μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.
Αυτός ο πόνος είναι και η ελπίδα μας. Και αυτή η δυσκολία, που άνοιξε δρόμους στο αδιαπέραστο χονδρό πετσί μας, να δείτε, που θα μας διώξει πολλά βάρη, από εκείνα που ευκολία μας φόρτωσε.