Έτσι αξίζει, μόνον όταν εκτιμάς, αξίζει…

Και γερά πνευμόνια και φρέσκα μυαλά, χωρίς καμία αμφιβολία «Μόλις διάβασα την …άποψη σου, μόλις τελείωσα την δική μου, στη στέλνω…». Η ίδια φράση για να ξεκινήσει η σκυταλοδρομία των λέξεων, για να πάμε παραπέρα με αλληλεγγύη και συνεργασία, αλληλοσυμπληρώνοντας τις σκέψεις, εμπλουτίζονταν τις ιδέες, χωρίς εξυπνάδες και έπαρση, αλλά με διάθεση, με πολλή διάθεση για προσφορά. Η σκυτάλη λοιπόν στην αναγνώστρια και φίλη:
Η σκυταλοδρομία ήταν πάντα το αγαπημένο μου παιχνίδι. Νομίζω πως αυτό συμβαίνει επειδή έχει να κάνει με την ανταλλαγή. Όχι αγαθών, προς θεού. Ανταλλαγή απόψεων, γνώσεων, συναισθημάτων, βλεμμάτων. Ανταλλαγή ατάκας, το καλύτερο μου.
Τη σφίγγω λοιπόν τη σκυτάλη που μου δόθηκε αλλά πολύ αμφιβάλλω για το ‘φρέσκα μυαλά’ και ‘γερά πνευμόνια’ της Παρασκευής. Η διαφωνία δε στηρίζεται στο ότι κάπνισα πολύ για χρόνια, αλλά στο ότι έχω συνειδητοποιήσει πλέον για τα καλά πως άλλοι αποφασίζουν για μένα, γεγονός που μάλλον αφαιρεί το χαρακτηρισμό ‘φρέσκο’ για το δικό μου το μυαλό. Κρατώντας λοιπόν την πολύτιμη σκυτάλη, στο όχι πια φρέσκο μυαλό μου τριγυρνά κάτι που με απασχολεί καιρό, η λέξη εκτίμηση. Ακούγεται λέξη συντηρητική, συμβατική, κι όμως έχει μεγάλο βάθος. Η εκτίμηση είναι η πεμπτουσία των ανθρώπινων σχέσεων.

Το καθημερινό δούναι και λαβείν εμπεριέχει την έννοια της εκτίμησης. Να δίνεις και να παίρνεις εκτίμηση. Όχι του σεβασμού που ταιριάζει στους δασκάλους. Ούτε της ευγνωμοσύνη, που ταιριάζει στους ευεργέτες.
Αλλά της μεταξύ μας εκτίμησης. Όχι για τα κερδισμένα Όσκαρ, Πούλιτζερ, βραβεία, εκατομμύρια. Αυτά είναι άλλου είδους απόχτια.
Για το κομμάτι του ψητού που μου αρέσει και το βάζεις στο πιάτο μου.
Για το ότι μου μιλούσες στο τηλέφωνο μισή ώρα, κι ας πνιγόσουν, επειδή έκλαιγα.
Για το ότι έψαξες τρία φαρμακεία, νύχτα για να βρεις τα χάπια μου.
Για το ότι ένιωσες την επιτυχία μου σαν δική σου.
Για το ότι έκλαψες το θάνατο των δικών μου σαν δικών σου.
Γιατί με τράβηξες με δύναμη την ώρα που κόντευα να γκρεμιστώ.
Γιατί είσαι ειλικρινής.
Γιατί δεν είσαι πονηρός και δε θέλεις να γίνεις.
Για όλα τα μικρά και τα μεγάλα που κάνεις για μένα, αλλά κυρίως για εκείνα που κάνεις για τους άλλους, για τον κόσμο που μας περιβάλλει, για το σύνολο.
Γιατί νοιάζεσαι για τον τόπο σου, ανώνυμα.
Γιατί το δίκαιο είναι η σημαία σου.
Γιατί πονάς για το καναρίνι, για το σκύλο, για το φίλο.
Κι όλα τούτα έχουν αξία επειδή εκτιμώνται από μένα, από άλλους, από λίγους ή πολλούς, κι όσα σου γυρνάνε πίσω, αξίζουν επειδή μπορείς και τα εκτιμάς.
Αμφίδρομα, αλληλέγγυα, αβίαστα συνεχίζεται η ανταλλαγή, επειδή υπάρχει η εκτίμηση. Έτσι, σαν αγώνας σκυταλοδρομίας, απόλαυση της ζωής μεγάλη είναι τα μικρά και τα μεγάλα της κάθε μέρας να παίρνουν θέση στις καρδιές των αγαπημένων, να μην περνάνε σαν τη βροχή που ζωντανεύει τη φύση και μόλις στεγνώσει, κανείς δε θυμάται ότι έβρεξε.
Έτσι αξίζει, μόνον όταν εκτιμάς, αξίζει…