Σε λίγο σ’ αυτή τη χώρα δεν θα δουλεύει κάνεις. Να το πω καλύτερα. δεν θα υπάρχει δουλειά για να δουλέψει. 15% περισσότεροι άνεργοι το φωτεινό Αύγουστο από τον περσινό . Πάνω από 50% το ποσοστό ανεργίας, οι πρώτοι στην Ευρώπη, στους νέους μέχρι 24χρονων. Και σαφώς το συνολικό ποσοστό τρέχει και από ότι όλα δείχνουν θα σταματήσει πολύ σύντομα, εκεί που δεν θα έχει πλέον νόημα να συνεχίσει.
Κάθε δέσμη νέων μέτρων, δίνει και μια κλωτσιά προς τα πάνω, στα ποσοστά ανεργίας, επιβεβαιώνοντας όχι την αναποτελεσματικότητα τους, αλλά την αποτελεσματικότητα να καταστήσουν πολύ σύντομα την Ελλάδα, μια χώρα ανέργων.
Οι συμβάσεις των λίγων μηνών, πεντάμηνες τρίμηνες οκτάμηνες, προκαλούν θλίψη. Μπροστά στην πρόσκαιρη ανακούφιση των συσσιτίων της ανεργίας, έρχεται ο χειμώνας, να τους βρει από εκεί που ξεκίνησαν. Και πάλι άνεργοι .
Μπορεί οι αριθμοί, να αποτυπώνουν επακριβώς τα μεγέθη, το βλέμμα όμως της αγωνίας, της απελπισίας, της αγανάκτησης, του πόνου και του φόβου, πως;
Πίσω από τις στατιστικές και τους ψυχρούς υπολογισμούς, υπάρχει ένας αγνοούμενος, ένα άνθρωπος, μια οικογένεια, μια μικρή τραγωδία.
Ο Άνεργος δεν είναι ένα άτομο που έχει χάσει τη δουλειά του. Είναι ένα άτομο που έχει χάσει την ταυτότητά του. Έχει χάσει το χρόνο και τον τόπο, την οικογένειά του, τη ζωή, τον εαυτό του. Έχει χάσει την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπειά του.
Ένας άνεργος δεν είναι κάποιος που ψάχνει για δουλειά, είναι κάποιος που ψάχνει για στηρίγματα επιβίωσης. Γι αυτό λοιπόν, αυτές τις ώρες που γινόμαστε μάρτυρες τραγικών καταστάσεων, που βλέπουμε σκυμμένα κεφάλια, να σκύψουμε πιο κάτω τα δικά μας. Σιγά σιγά και ταπεινά, απέναντι σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, βοηθώντας με όποιο τρόπο μπορούμε, και χωρίς να το πούμε σε κανέναν.
Είναι μέρες χωρίς λόγια, με σιωπή και πόνο σε μάτια που λένε αλήθειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου