Μετράμε αντίστροφα

Μέρες  απεργιακών κινητοποιήσεων. Κάπως έτσι μετράμε το χρόνο τελευταία. Σκληρά, άδικα αναποτελεσματικά μέτρα τη μια, αντίδραση με απεργίες και διαμαρτυρίες την άλλη. «Ο σκληρός χειμώνας του 2011» έγραφα πέρυσι, «έτοιμος να γράψει ιστορία. Και θα είναι ένας, γιατί δεύτερος δεν θα μας βρει εδώ. Θα το θυμόμαστε, όπως το σκληρό κατοχικό χειμώνα του 1941». Και που να ήξερα τον ακόμα σκληρότερο Χειμώνα του 2012, που και αυτός μας βρίσκει  στους δρόμους, όρθιους ακόμα, να μετράμε μέρες απεργιακών  κινητοποιήσεων  και νίκες  θάρρους και αξιοπρέπειας, απέναντι σε μια αδίστακτη «κεντρική εξουσία».  

Η εικόνα της χώρας, έρχεται σιγά σιγά, να επιβεβαιώσει πλάνα ταινίας, επιστημονικής φαντασίας. Πωλητήρια - ενοικιαστήρια αγγελτήρια θανάτου, μιας στρεβλής αγοράς, που αργοπεθαίνει. Άνεργοι, απολυμένοι φοβισμένοι, περιμένουν τα χειρότερα. Περιμένουν το χειμώνα, χωρίς καμία προσδοκία. Βιάζονται να έρθει, για να φύγουν  μαζί του  και τα τελευταία υπολείμματα, μιας περιόδου, που οδήγησε τη χώρα στο κενό. Η φτώχεια, δεν παίζει πλέον συμβολικό ρόλο στις διεκδικήσεις. Tα αόριστα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν συγκεκριμένα. Κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσει η κοινωνία, απέναντι σ’ αυτό το βιασμό κατ’ επανάληψη. Κανείς δεν ξέρει πως θα μας βρει η επόμενη μέρα.  Εκείνο που ξέρουμε όλοι  είναι ότι   μετράμε αντίστροφα  το τέλος της μιας μακράς περιόδου, που ξεκίνησε με τις καλλίτερες προϋποθέσεις  και μας  διέψευσε παταγωδώς. Μιας ουτοπικής περιόδου, που αποθέωσε το χρήμα, και του έδωσε αξία πάνω από την αξία του. Μιας περιόδου που μας βρήκε κρεμασμένους σε τεράστια μπαλόνια - φούσκες που μόλις έσκασαν… 

ΣΗΜ. Και πέρασε ο Χειμώνας του '12 και του '13 και του '14 και του '15 και ετοιμάζεται να περάσει και του '16. Οι τελευταίοι 3 σκληροί χειμώνες με κυβέρνηση δυστυχώς της αριστεράς.