"Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους"

Είναι μέρες τώρα που με έχει κυριεύσει μια ηττοπάθεια. Όχι δεν έχουμε πόλεμο, κατοχή έχουμε. Ακόμα και υπό την τουρκική κατοχή η χώρα δεν ένοιωσε τέτοια ταπείνωση. Τόσο συντονισμένη προπαγάνδα, για να νοιώσουμε ένοχοι και να πληρώνουμε στο διηνεκές, ποτέ δεν είχαμε υποστεί. Αν σε κάτι έφταιξε και φταίει αυτός ο λαός, που υποφέρει χρόνια κάτω από τη σκληρή λιτότητα που του επέβαλαν, είναι η εμμονή του να εμπιστεύεται τα δυο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία. Αν πρέπει να νοιώθει τύψεις για την κατάντια της χώρας, είναι ακριβώς γι’ αυτήν του την επιλογή, μια επιλογή που οδήγησε σταδιακά τη χώρα σε κατοχή από ξένα οικονομικά κέντρα.
Δεν θα συνεχίσω άλλο, άλλωστε δεν έχει νόημα, κανένας απ’ αυτούς που έχουν πατήσει με τη βαριές τους μπότες την «ανεξαρτησία μας» και την «ελευθέρια μας», δεν πρόκειται να το ακούσει...

Το παρακάτω γράμμα δημοσιεύτηκε πριν δυο χρόνια  στα «ΝΕΑ», από το ημερολόγιο μιας άνεργης, το μοιράζομαι μαζί σας, μαζί με  λίγους στίχους από την προφητεία του Καβάφη...
Προχθές πήρα το Μετρό για να πάω σε άλλη συνέντευξη. Δεν ξέρω πια πόσες συνεντεύξεις έχω δώσει. Έχω χάσει τον λογαριασμό. Στην έξοδο του Μετρό κάποιοι νεαροί μοίραζαν δωρεάν εφημερίδες. Δεν πήρα, αλλά πρόσεξα τον Μαρξ στο πρωτοσέλιδο. Καημένε Μαρξ, σκέφτηκα, κάποτε είχες πει: «Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους». Τώρα έχουν να χάσουν την τηλεόραση plasma, το ψυγείο, το αυτοκίνητο, το αυθαίρετο και τα ριάλιτι σόου.
Δεν θυμώνουν πια με τους καπιταλιστές αλλά με τους μετανάστες. Και όσο πιο πολύ δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις πιστωτικές τους κάρτες τόσο πιο πολύ θέλουν να τσακίσουν τους μετανάστες. Η εργατική τάξη είναι κατακερματισμένη, πετσοκομμένη, σχεδόν αόρατη. Και μαζί της και η εργασία. 

 

Στην τηλεόραση βλέπεις τραπεζίτες, μάνατζερ, ειδικούς της αγοράς, μιλάνε όλη την ώρα για ομόλογα και subprimes. Μόνο εργάτες που δουλεύουν δεν βλέπεις. Συμβαίνει κάτι παράξενο. Η λέξη «άνεργος» προκαλεί τρόμο, αλλά ταυτόχρονα η εργασία είναι περιφρονημένη, απαξιωμένη. Ξέρω ότι το Δημόσιο νοσεί αλλά η γελοιοποίηση του δημοσίου υπαλλήλου είναι και αυτό κομμάτι της γελοιοποίησης της εργασίας. Ο ιδανικός εργάτης είναι αυτός που δεν ακούγεται, δεν συζητά με τους συναδέλφους του. Ο ιδανικός εργάτης είναι εκείνος που ζει βουτηγμένος στη μοναξιά του. Κάποτε μιλούσαμε για «ελεύθερο χρόνο». Σήμερα μιλάμε για «κενό χρόνο»: ο χρόνος που μεσολαβεί από την απόλυση μέχρι την εύρεση εργασίας, που κανείς δεν ξέρει πόσο διαρκεί. Εγώ υπάρχω σε αυτόν τον «κενό χρόνο», ανεβαίνω στο ασανσέρ, πάω για συνέντευξη. Αποφασισμένη να μη με ρίξει καμία απόρριψη. Αποφασισμένη να τα καταφέρω...

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

- Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.