Οι «Ναι σε όλα»

«Ναι σε όλα», με την απόλυτη βεβαιότητα  της σωτήριας της πατρίδας,  βροντοφώναξαν οι βουλευτές τις τρικομματικής  κυβέρνησης, εγκρίνοντας έτσι τον προϋπολογισμό,  που θα βυθίσει ακόμα περισσότερο τη χώρα στην ύφεση και τον Λαό στη φτώχεια και τη δυστυχία.

«Ναι  σε όλα» όπως λέμε «παραδίδομαι άνευ όρων», πλήρης υποταγή. Ντροπή μεγάλη.

 Δεν χρειάζεται να χειροτερεύσουν και άλλο τα πράγματα,  για  να αποκτήσει αυτή η φράση το αντίκρισμα που της αναλογεί. Ναι στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση. Ναι στις απολύσεις,  στη  δυσβάστακτη φορολογία, στις μειώσεις και τις περικοπές μισθών και συντάξεων. Ναι  στις αυτοκτονίες των απελπισμένων. Ναι σε μια Ελλάδα, πειραματόζωο των αγορών, του νεοφιλελευθερισμού  που έχει οδηγήσει το καπιταλιστικό σύστημα, σε φαινόμενα εκφυλισμού και κανιβαλισμού.

«Ναι   σε όλα».  Μια ακόμα μαχαιριά στο μαλακό υπογάστριο μιας χώρας, που δεν ξέρει πώς να σταματήσει την αιμορραγία. από τις πολλές που έχει δεχτεί τα χρόνια που προηγήθηκαν.

Το χειρότερο  έδιναν τη χαριστική βολή  και νόμιζαν ότι έπαιζαν σκοποβολή στο Λούνα Πάρκ.  Καταδίκασαν ένα Λαό στη φτώχεια  και τη πείνα, υποθήκευσαν  το μέλλον των γενεών που ακολουθούν  και πανηγύριζαν που γλίτωσαν   την Ελλάδα από τον όλεθρο. Επικίνδυνα  πράγματα, από επικίνδυνους πολιτικούς, απομεινάρια μιας εποχής, που έτσι και αλλιώς έχει κλείσει το κύκλο της.

Ίσως είναι η τελευταία πράξη του δράματος,  Ας τελειώνουμε με αυτές τις «λογικές» που οδήγησαν τη χώρα στο τελευταίο σκαλί της Ευρώπης. Ας τελειώνουνε  με όλους αυτούς που κατέστρεψαν την Ελλάδα τόσα χρόνια που την κυβέρνησαν και έχουν το  θράσος σήμερα  να δηλώνουν  ότι μπορούν και να τη σώσουν./

Είμαστε χαμένοι από χέρι. όσο οι «Ναι σε όλα». έχουν ακόμα το πάνω χέρι.          

Από το 2009 μετράω όλο και χειρότερους χειμώνες.   «Κάτι θα γίνει θα δεις». Μια σπίθα για να λαμπαδιάσει η οργή. Μια οργή που σωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ένα μίσος, που φώλιαζε, για μια γενιά πολιτικών που θεωρούν την αυθαιρεσία κανονικότητα. Για μια γενιά πολιτικών, που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Η εκδίκηση, δεν έχει χρώμα, δεν έχει κόμμα, δεν έχει ιδεολογία. Τροφοδοτείται από τη συλλογική μνήμη.
Είμαστε μια χώρα που πενθεί. Είμαστε ένας λαός απογοητευμένος, διαψευσμένος, οργισμένος. Πολύ οργισμένος.
Σήμερα ακόμα πιο οργισμένος, εντελώς χαμένος, μια σπίθα είναι αρκετή.
για να δικαιωθεί ο Νίκος Καρούζος - από τα βάθη του μέλλοντος: «Να μεγαλώνει / η φωτιά να μεγαλώνει / να γίνεται ολοένα ψηλότερη / εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη»...