Αρκούν δυο μάτια τέσσερις λέξεις και μια σιωπή

Μόνο του ήρθε το παράπονο.  Ακάλεστο. Για να ζητήσει τα δίκια του. Για να δικαιολογήσει την ύπαρξη μου.  Όχι, δεν μπήκε στον κόπο των λογαριασμών,  αγνόησε το πάρε δώσε της συναλλαγής των συναισθημάτων,  άλλωστε κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, το «Για πάντα» παραμένει ακλόνητο.  

Ήρθε  για να ενισχύσει την αμυντική λειτουργία, δίνοντας έμφαση στο κόμπο που   πνίγει το λαιμό και σε κείνο το απροσδιόριστο βάρος στο στήθος. Και ξέρετε σ’  αυτές τις λεπτές ισορροπίες των συναισθημάτων, αρκούν δυο μάτια, τέσσερις λέξεις και μια σιωπή. Αυτές τις μέρες των απολογισμών, θα κάνω απεργία. Μαζεύτηκαν  μέσα μου πολλά. Έδωσα πήρα, κι όλα μπροστά μου μείνανε.  Όσο και να προσπάθησαν τα μαθηματικά να βάλουνε μια τάξη, η ψυχή ανένδοτη,  στύλωσε τα πόδια, έμεινε εκεί που πίστεψε. Και εκεί θα μείνει.  «Μεταξύ φωτιάς και Πάγου», που έγραφα το περασμένο καλοκαίρι,  μια διαβολεμένη νύχτα με πανσέληνο:     «Χάνεται κάτι όταν είναι δικό σου; Αυτό το «Σου», όταν απαρνιέται την κτητική του ιδιότητα και αφήνει μόνο την αντωνυμία, να νομίζει ιδιοκτήτρια, ποτέ δεν χάνεται. 

Απ’ αυτή την άποψη δεν υπάρχει απώλεια. Μπορεί ο χώρος να μην σε χωρούσε και το χορό να μην τον χόρεψες, το κράτησες όμως δικό σου, ακόμα και νύχτες μοναξιάς κάτω από ένα ουρανό που δεν έχει κανένα αστέρι. Ακόμα και σε δρόμους, που τρέχεις να συναντήσεις το χρόνο σου, το κουβάλησες μέσα σου. Γιατί τελικά είναι δικό σου, σάρκα σου και αίμα σου, Όνειρο που το ζεις και κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να στο στερήσει». Έτσι λοιπόν σε συνέχεια του χθεσινού, «θέλω να μείνω μόνος», με το θέλω να επιβάλλεται από έναν εγωισμό  κόντρα σε επιθυμίες. «Θέλω να μείνω μόνος»  κόντρα στην επιδίωξη μιας ζωής,  να είμαι στο μαζί. Μπαίνω μέσα μου για να δω τι έχει επιζήσει... Χριστούγεννα! Τι να γεννηθεί μετά από μια τέτοια χρονιά, που μας έκλεψε και μας υποθήκευσε το μέλλον; Τι να γραφτεί στην επόμενη λευκή σελίδα; Είναι αυτά που κρατάμε, και τα σιγοψιθυρίζουμε με κλειστό το στόμα για να τ’ ακούμε μόνοι μας. Είναι αυτά που αν ξεφύγουν από την ψυχή μας, εξαερώνονται. Είναι αυτά που δεν χωρούνε στην πραγματικότητα.

 


.