Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας

Πολύ αστυνομία σήμερα στους δρόμους της πόλης. Ξέχασα, υπήρχε ο φόβος μην θυμηθούμε τον Δεκέμβρη του 2008,  τότε που ξεσηκώθηκαν οι έφηβοι για την δολοφονία, σαν σήμερα, ενός συμμαθητή  τους.  Και ο φόβος σήμερα είναι  μεγαλύτερος, γιατί μαζί με τους εφήβους, θα πάνε και οι γέροι και οι άνεργοι και ο λαός,  ολόκληρος, ο εξαθλιωμένος και  ο πολύ πολύ θυμωμένος.   Ο Λαός που τότε δεν ακολούθησε τα παιδιά και σήμερα ζει αυτά που επακολούθησαν.  Στην επιστολή των  φίλων του δολοφονημένου Αλέξη, μεταξύ των άλλων, έλεγαν τότε στους μεγαλύτερους:    

Κάνουμε όνειρα μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή μη σκοτώνετε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε.
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Υ.Γ. Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας

Εκείνα  τα παιδιά, που δεν πρόλαβαν να τους ελέγξουν το μυαλά, σήκωσαν πολλούς από τους καναπέδες,  δημιουργούντας  αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Αλέξης έγινε Σύμβολο της Νεολαίας. Ο Δεκέμβρης του 2008, ήρθε ύστερα από σαράντα χρόνια, από το Μάη του 1968 να συμβολίσει την αντίσταση, να δημιουργήσει προϋποθέσεις, να πάψουμε να είμαστε παθητικοί δέκτες, βουτηγμένοι στις πολυθρόνες και στην αποχαύνωση. Το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο. Κι εμείς όλοι συνένοχοι, αφήσαμε μια γενιά να βιώνει σαν εφιάλτη το μέλλον της. Αφήσαμε πολιτικούς, παπάδες, τραπεζίτες, εργολάβους, καναλάρχες και «δημοσιογράφους», να κάνουν παιγνίδι, στις πλάτες μας. Αφήσαμε την διαπλοκή να γίνει τρόπος ζωής. Παντού κλεψιά, αυθάδεια, αλαζονεία, μέσο, ψέμα, τηλεόραση που καλύπτει κραυγάζοντας. Τι κάναμε; Παρακολουθούσαμε αμήχανοι και άβουλοι.
Βλέποντας αυτά τα παιδιά   σκέφτομαι, όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τέλειωσε ο κόσμος. Απέναντι μας γίνονται οι καθρέπτες που αποφεύγουμε, γίνονται η αντανάκλαση της νεότητας μας. Μας ανακαλούν στην τάξη των αισθημάτων, που πέρασαν πίσω από τις υποχρεώσεις. Γίνονται οι τύψες και η μετάνοια μας συγχρόνως.

Τέσσερα   χρόνια πέρασαν από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τη μεγαλειώδη εξέγερση των νέων. «Ο Δεκέμβρης 2008 ήταν μια συλλογική κατάθεση ονείρων και ιδανικών, μιας ολόκληρης γενιάς. Μπορεί να μην έδωσε απαντήσεις, έδειξε όμως το δρόμο. Τα πράγματα στη χώρα χειροτέρεψαν, οι αιτίες που προκάλεσαν το ξεσηκωμό, γιγαντώνονται. Ο Αλέξανδρος σηματοδότησε το υποσχόμενο Νέο, που δολοφονείται από τη διαφθορά και τον κυνισμό του Παλαιού. Εκεί ακριβώς, στο οδυνηρό μεταίχμιο, στεκόμαστε τώρα». Έγραφε ο Νίκος Ξυδάκης «Πίσω μας σωρεύονται ερείπια και σκάνδαλα, αποκαϊδια παρακμής. Μπροστά μας ανοίγεται η έρημος του πραγματικού, στρωμένη με φτώχεια και δυσχέρεια. Κι εμείς, στο χείλος, στο δυσοίωνο πέρασμα, σαστισμένοι και απαράσκευοι…» 

Ο Δεκέμβρης   του 2008 ήταν η σπίθα, η φωτιά... να δούμε πότε...