Της Ομόνοιας και της χαμένης μας ευαισθησίας

Έχουνε τρόπο. Σπέρνουν βία ενώ παράλληλα την καταδικάζουν,  ενισχύουν το ρατσισμό ενώ βγάζουν το  συμπαθή "μαυρούκο" να τους διαφημίζει. Αφορμή για το παρακάτω, ένα  βιβλίο που έπεσε χθες στα χέρια μου και δείχνει την πραγματική προσφορά από την υποκρισία. «Ο δρόμος για την Ομόνοια» είναι ο τίτλος του.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την παντοδυναμία της τηλεόρασης. Είναι το μέσο των δυνατών, που χρησιμοποιείται για να επιβάλλουν την  κυριαρχία τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, καλές προθέσεις δεν υπάρχουν, όλα είναι ενταγμένα σε ένα σχέδιο. Και το κοινωνικό πρόσωπο επιστρατεύεται στo πλαίσιo της προπαγάνδας.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την υπεροχή της τηλεόρασης έναντι των άλλων ΜΜΕ, μια υπεροχή όμως, που αντί να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων, χρησιμοποιείται εναντίον τους και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που ο μέσος τηλεθεατής είναι αδύνατον να αντιληφθεί.

Στην Ολλανδία μια καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, παίζει σε ριάλιτι τα νεφρά της. Για να δούμε ποιος τυχερός νεφροπαθής θα κερδίσει; Ο κανιβαλισμός στο μεγαλείο του.

Η  τηλεόραση διαφημίζει την προσφορά κατά τέτοιο τρόπο που αν γνώριζε ο φαρισαίος σήμερα, θα φορούσε και περικεφαλαία.

Η προσφορά της τηλεόρασης έχει ανταποδοτικό τέλος  και μάλιστα πολλαπλάσιο.

Το κοινωνικό πρόσωπο που προβάλλει αποτελεί περιτύλιγμα και άλλοθι,  προκείμενου να εξυπηρετήσει τα σκοτεινά σχέδια της, βάζοντας στη θέση των αξιών  εύπεπτα σκουπίδια. 

Η πρόσφορα που πηγάζει από την ψυχή για να ανακουφιστεί ο ανθρώπινος πόνος, ακολουθεί άλλες διαδρομές.

Για το βιβλίο σας έλεγα: Το Φθινόπωρο του 1999 ο Τόμι, ο Τίμοθι και άλλοι επτά άνθρωποι έπεσαν πυροβολημένοι στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια. Ήταν «Ξένοι». Το μοναδικό τους ατόπημα ήταν αυτό.

«Δεν γνωρίζω ποια από τα άτομα που πυροβόλησα πέθαναν ή όχι. Ούτε θυμάμαι ακριβώς τις ώρες που πυροβολούσα… Το κακό με τους αλλοδαπούς είχε παραγίνει», είπε εκείνος που πυροβόλησε στην κατάθεση, θεωρώντας πως με τις πράξεις του αυτές έχει προσφέρει «υπηρεσία στην πατρίδα».

Ο Τόμι, όμως, από τότε ζει με μια σφαίρα στο κεφάλι και του έκαναν έξωση. Σήμερα βρίσκεται σε άσυλο. Και ο Τίμοθι που είχε δεχθεί τρεις σφαίρες στην σπονδυλική στήλη, με δυσκολία στέκεται όρθιος.

Για την περίπτωση τους  το βιβλίο. Συγγραφέας ο Σταύρος Κασιώτης,  που κι ο ίδιος υπήρξε μετανάστης. Ένα βιβλίο αποκατάστασης. Δέκα χρόνια μετά

Το υπογράφουν, σχεδόν η αφρόκρεμα του λογοτεχνικού κόσμου και τρεις σημαντικοί δημοσιογράφοι: Γιάννης Βαρβέρης, Βασίλης Βασιλικός, Ρέα Γαλανάκη, Μιχάλης Γκανάς, Βασίλης Γκουρογιάννης, Νίκος Δήμου, Μάρω Δούκα, Σταύρος Θεοδωράκης, Σταύρος Κασιώτης, Στέλιος Κούλογλου, Ηλίας Κουτσούκος, Παντελής Μπουκάλας, Δημήτρης Νόλλας, Χ.Παπαδημητρακόπουλος, Νίκος Παπανδρέου, Αρης Σκιαδόπουλος, Αντώνης Σουρούνης, Ερση Σωτηροπούλου, Δέσποινα Τομαζάνη, Μιχάλης Φακίνος και Ντίνος Χριστιανόπουλος.

Ο καθένας με το πιο σημαντικό έχει του: ένα ποίημα, ένα αφήγημα, μια συνέντευξη για να αποκτήσουν φωνή ο Τίμοθι και ο Τόμι.

«Ο δρόμος για την Ομόνοια», Επειδή είναι μια πλατεία που πρέπει να αποκατασταθεί.

Διότι στους δρόμους της Ομόνοιας έγιναν όλα.

Και επειδή οι ανοιχτοί λογαριασμοί μας με τον ρατσισμό πρέπει να τακτοποιηθούν.

Τα έσοδα από τις πωλήσεις,  δόθηκαν  στον Τόμι και στον Τίμοθι.  Όλοι όσοι συνέβαλαν στην έκδοση, συμφώνησαν να εργαστούν δωρεάν. Για να έχουν τα φάρμακά τους, το φαί τους κι ένα δωμάτιο πιο κοντά στον ήλιο.

Πρόκειται, σίγουρα, για ένα βιβλίο αποκατάστασης.

Της Ομόνοιας και της χαμένης μας ευαισθησίας.