Τέλος Εποχής . Έτσι Απλά.

Η στήλη φιλοξενεί  σήμερα ένα κείμενο της Σταματέλας  Πουλή,  Γιατί άλλο… Για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μια νέα κοπέλα θυμάται και νοσταλγεί και σκέπτομαι,  όλους εμάς  και τους μεγαλύτερους  από εμάς,  που ζήσαμε τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση από τα πρώτης της   βήματα, πως ένοιωσαν μετά το χθεσινό   κτύπημα. Χτύπημα στην καρδιά στη δημοκρατία, στην ιστορία, στον πολιτισμό. Στη ψυχή μας.

«Τη θυμάμαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στην αρχή ασπρόμαυρη, ογκώδης, τυλιγμένη σε ξύλινο περίβλημα με κουμπιά. Πάντα σε περίοπτη θέση, όπως ας πούμε πάνω στο ψυγείο και ένα βάζο επάνω για να φτάνει ως το ταβάνι. Εμείς την είχαμε πάντα στολισμένη με σεμαίν και κορνίζες. Έβλεπες το «Το Θέατρο της Δευτέρας», κι από πάνω η οικογένεια σε πλήρη διάταξη. Λίγα χρόνια αργότερα εξελίχθηκε η τεχνολογία και μαζί με το ακλόνητο επιχείρημα «η Σούλα κι ο Σταμάτης πήρανε έγχρωμη ΚΑΙ βίντεο», είπαμε να εκσυγχρονιστούμε κι εμείς. Βίντεο δεν πήραμε για να μην μπούμε στα έξοδα, αλλά με την έγχρωμη βρε παιδί μου βλέπεις «Αθλητική Κυριακή» και νομίζεις ότι ο Μαμουζέλος κάθεται στο σαλόνι σου. Τέτοια ζωντάνια τα χρώματα, άλλο πράγμα. Εμένα πάλι όλες οι παιδικές μου παραστάσεις είναι γεμάτες από «Το Καπλάνι της Βιτρίνας», τον «Θησαυρό της Βαγίας», τον «Τον Κήπο με τ’ Αγάλματα», το «Ουράνιο Τόξο», είχα στείλει και ζωγραφιά θυμάμαι. Κάθε καλοκαίρι μαζευόμασταν πιτσιρικαρία και βλέπαμε «Το Κάπινγκ» με ολίγον τολμηρές σκηνές και το «Όλη Δόξα, Όλη η Χάρη», που δεν καταλαβαίναμε και πολλά πράγματα, αλλά έπεφτε γέλιο. Όταν το πρόγραμμα δεν άρεσε σε κανένα και καμία από τις επιλογές ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2 δεν μας κάλυπτε, τότε η ογκώδης συντροφιά χαρακτηριζόταν με μιας κονσερβοκούτι με τη συνοδεία φράσεων όπως «Ορίστε μας! Σας πληρώνουμε κιόλας και τίποτα της προκοπής δε βάζετε».

Με «Μονόγραμμα», «Πυρετό της Δόξας», «Αστροφεγγιά» και τόσα άλλα που δεν είναι στα δικά μου βιώματα, αλλά είναι καταγεγραμμένα στο ανεκτίμητης ιστορικής και πολιτιστικής αξίας Αρχείο της ΕΡΤ, πέρασαν τα χρόνια. Η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση της πόλης, του βουνού και του λόγγου, έγινε μήλον της έριδος, για το ανταποδοτικό τέλος σε εποχές που πολλοί ούτε τα στοιχειώδη δεν καλύπτουν, για τους διορισμένους από το παράθυρο, για τους παχυλούς μισθούς προέδρων και λοιπών ακολούθων, για τα υπέρογκα ποσά που κόστιζαν διάφορες παραγωγές και πάει λέγοντας ως σήμερα! Έβλεπα ΝΕΤ για να μάθω τα τεκταινόμενα όταν ξαφνικά ο Καμμένος μαρμάρωσε στην οθόνη μου κι έμεινα να τον κοιτάω με απορία. Δευτερόλεπτα νωρίτερα ο δημοσιογράφος πρόλαβε να πει ότι τα ΜΑΤ κατευθύνονται στους ραδιοπομπούς της ΕΡΤ. Είχε έρθει το τέλος. Όχι δεν ήθελα, δεν έπρεπε να γίνει έτσι. Ένιωσα ότι κάποιος μπήκε στο σπίτι μου, έκλεισε την τηλεόραση και μου είπε «όχι, δεν θα το βλέπεις πια αυτό».

Η κουβέντα για τη λειτουργία της ΕΡΤ όλα αυτά τα χρόνια είναι μακρά. Αυτό που καταφέρνουν οι κυβερνήσεις σ΄αυτή τη χώρα διαχρονικά, όταν αφήνουν πίσω τους συντρίμμια, είναι να αποσύρονται στο βάθος της σκηνής και να αφήνουν όλους τους άλλους να τρώγονται. Ένα πράγμα μπορώ να δηλώσω ευθαρσώς: στο σπίτι μου δεν ήρθε ποτέ προς έγκριση καμία κάλπικη πρόσληψη, ούτε μισθοδοσία χιλιάδων ευρώ, ούτε τιμολόγιο παραγωγής εκατομμυρίων. Η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση θεωρώ πως πρέπει να έχει συνέχεια, πάνω από πρόσωπα και αριθμούς. Το σήμα που εξέπεμπε ήταν δηλωτικό της ελληνικής κουλτούρας. Και επειδή ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα ας συλλογιστούμε ότι αυτό το καζάνι χωράει πολλούς και φοβάμαι πως δεν έχει πάτο»