Δεν έχω να προσθέσω τίποτα

Δεν έχω να προσθέσω τίποτα.  Για να είμαι ειλικρινής, όση φαντασία και να επιστρατεύσω, δεν μπορώ να καταλάβω  αυτά τα αρρωστημένα  μυαλά, που πήραν την απόφαση να κλείσουν  με συνοπτικές διαδικασίες, τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση.  Ακούγονται πολλές ιστορίες συνομωσίας γι’ αυτήν  την εν  ψυχρώ δολοφονία. Ειλικρινά ακόμα αναρωτιέμαι .  Μήπως  ξέρουν κάτι πολύ χειρότερο αυτοί που κυβερνούν και θέλουν να εγκαταλείψουν το πλοίο; Μήπως η βλακεία περισσεύει  σ’ αυτούς τους φωστήρες και πίστεψαν ότι αυτή η κίνηση, θα βρει σύμφωνη την ελληνική κοινωνία; Την επομένη εβδομάδα θα έχουμε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.  

Απ’ αυτούς πάντως όλα να τα περιμένουμε εκείνο που δεν πρέπει να περιμένουμε είναι η σωτηρία της Ελλάδας.   Άλλωστε  με τα σημερινά δεδομένα εντελώς προσχηματικά επικαλούμαστε την «Ελληνική Δημοκρατία».  Το αστικό πολίτευμα με όλες τις αδυναμίες του,  ποτέ δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα παρέκκλισης όπως τα σημερινά . Ούτε ελληνική,  Ούτε δημοκρατία  έχουμε.   

«Από το ίδιο non paper πληροφορούμαστε ότι «στην ΕΡΤ ούτε ένας από τους εργαζόμενους δεν έχει προσληφθεί με αξιοκρατικά κριτήρια», γραφεί ο Π Μπουκάλας στην «Καθημερινή» «Ουδείς; Ούτε ο κ. Λιάτσος; Ούτε οι σαράντα σύμβουλοι κι οι εξήντα γραμματείς τους; Και με τέτοια προϊστορία, πώς θα οικοδομηθεί «νέα ΕΡΤ, διαφανής και αξιοκρατική»; Μήπως θα χρησιμοποιηθεί και η εμπειρία η κτηθείσα εν τω ρουσφετολογείν, πτυχές της οποίας πληροφορηθήκαμε χθες από τους (επιτέλους ελευθερωμένους) δημοσιογράφους της ΕΡΤ, που κατήγγειλαν δημοσίως ότι ο υπουργός ζήτησε να προσληφθούν στην ΕΤ3 24 άνθρωποί (του) με μισθό ισοδύναμο με τις απολαβές 180 κανονικών εργαζομένων;»

Το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ  αποτελεί μια πράξη πολιτικού  αυταρχισμού. Ένα κτύπημα στην καρδιά  του ελληνικού κράτους. Στην καρδιά της δημοκρατίας.

Πρώτη φορά έν καιρώ ειρήνης οι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν τέτοια αντιμετώπιση. Πρώτη φορά τέτοια απαξίωση. Τα χρόνια της προετοιμασίας, μας οδήγησαν στο μονόδρομο της αποθέωσης του χρήματος. Σήμερα με τα ίδια μέτρα μας μετρούν. Με τα ίδια μεγέθη, πέρα από ανάγκες, πέρα από αισθήματα πέρα από αξίες. Και αυτή η άχαρη Κυβέρνηση που δεν ξέρω αν είναι της Ελλάδας, πως μπορεί και μάλιστα χωρίς κουκούλα να μας δίνει. Πως μπορεί με τόσο κυνισμό να υποθηκεύει τον μέλλον και να δημιουργεί κάθε μέρα οικογενειακές τραγωδίες;

Είναι ανώφελο να συνεχίσουμε.  Τα επιχειρήματα  είναι χρήσιμα, όταν έχουμε να κάνουμε με κανονικούς ανθρώπους. Με ανθρώπους που γνωρίζουν ότι πίσω από τους   αριθμούς  κρύβονται άνθρωποι. Άνθρωποι που πεινάνε που κρυώνουν, που φοβούνται,  που λυπούνται, που νοιώθουν. Όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, που φουσκώνει η φλέβα τους από θυμό, γιατί από εκεί περνάει ζεστό  αίμα.  Που χαμηλώνουν το βλέμμα  μπροστά στο δράμα, που δεν είναι από μάρμαρο! 

Είναι ανώφελο, να επισημαίνουμε τα αυτονόητα, με λέξεις άγνωστες, στους απέναντι. Είναι σαν να παραμιλάμε για να μην τρελαθούμε, σαν να τσιμπιόμαστε  για να επιβεβαιώσουμε  ότι δεν πρόκειται για εφιάλτη, που αναστάτωσε τον ύπνο μας, αλλά για έναν κατακλυσμό,  που απειλεί να μας αφανίσει. Τι κάνουμε;  Τι άλλο από να κρατηθούμε όρθιοι  και να προσηλωθούμε ο καθένας στον στόχο του.  Γι’ αυτό που μπορεί να δώσει  ο καθένας,  για τον εαυτό του και για όλους