Η κρίση που αγνόησε το χρόνο

Δεν ξέρω τι περιμένουν;   Λες και έχουν λάβει κάποιο μήνυμα.  «Κάτι θα γίνει το Σεπτέμβρη». Όσους  συναντώ αυτό το διάστημα,  περιμένουν  τον επόμενο μήνα  να ανακοπεί αυτό το αργόσυρτο μαρτύριο,  που ξεκίνησε, πριν τρία και πλέον χρόνια. Όχι δεν είναι ξεκάθαρο το μήνυμα , όμως δημιουργεί την αίσθηση ότι η παρούσα κρίση, όπως αργά και βασανιστικά την βιώνει ο ελληνικός λαός,  φτάνει στο αποκορύφωμα της. Βεβαίως και  δεν υπάρχει εικόνα για την επόμενη μέρα,  κανείς δεν περιμένει  το θαύμα,  φαντάζεται τα  χειρότερα, καλύτερα όμως  σε κάθε περίπτωση απ’  αυτό  το ατέρμονο δράμα.

Θα έλεγε κανείς, ότι έχει απορριφτεί κάθε εύκολη ιδέα. Στις μέρες που προηγήθηκαν, ό,τι δοκιμάστηκε απέτυχε.  Σε αυτές τις περιπτώσεις  αρχίζει πλέον ο καθένας να συνειδητοποιεί, ότι θα υπάρξουν δύσκολες ώρες,  οδυνηρές  πριν την  λυτρωτική  ανακοπή.  Όμως αρχίζει και μετράει  για πρώτη φορά  το χρόνο και αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα.  

«Δεν πάει άλλο» Και αυτό βγαίνει  πλέον από τα χείλη  ανθρώπων διαφορετικών τάξεων  και παρατάξεων.  Χωρίς  το φόβο για την επομένη ημέρα.  Βγαίνει αυθόρμητα, δεν  μπορεί πλέον να το κρατήσει άλλο το κλωνάρι . «Κάτι θα γίνει θα δεις»   λένε,  με την σιγουριά, του χαμένου .  Και είναι πολλοί οι χαμένοι πλέον σ’  αυτή τη χώρα, οι περισσότεροι δε,  δεν έχουν  άλλα για να χάσουν.

Τα στοιχεία που συνηγορούν  στην δημιουργία αυτού του κλίματος,   «πιο σκληρά μέτρα, απολύσεις κ.λ.π),  θα έλεγα , πως είναι δευτερευούσης σημασίας,  ικανά όμως να  φέρουν το κόσμο στους δρόμους και τις πλατείες,  για να μοιραστεί, αυτό που ο καθένας  ψιθυρίζει σήμερα,   ώστε    να βγει  πλέον από το στόμα όλων  με μια φωνή «δεν πάει άλλο»

Έχοντας μόνο κακές ειδήσεις για το αύριο, περιμένοντας τα χειρότερα, κάνεις ό,τι δυνατόν για να μειώσεις το χρόνο της αναμονής, να προκαλέσεις το τέλος,  με όλες τις οδυνηρές συνέπειες. Να φτάσεις μια ώρα αρχύτερα στον πάτο,  γιατί αυτό το αργό βύθισμα δεν υποφέρεται.  Ραντεβού το Σεπτέμβρη. «Κάτι θα γίνει θα δεις...»