Ένας δεύτερος «εκσυγχρονισμός» μας χρειάζεται!

Με αφορμή την επανεμφάνιση του  «σοσιαλιστή», πρώην πρωθυπουργού  Κώστα Σημίτη, με την κίνηση των  58,  που επιχειρεί  να ενώσει  την «κεντροαριστερά»   και να ανακόψει  την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία,   ένα παλαιότερο κείμενο,  όταν τίποτα δεν προδίκαζε τη σημερινή κατάσταση.       «Εκσυγχρονισμός». Είναι από τις περιπτώσεις που ο Μπαμπινιώτης αναγκάζεται να προσθέσει στο λεξικό την καινούργια έννοια,  που προέκυψε από τα έργα και τις ημέρες των συντρόφων που κυβέρνησαν την δεκαετία του ΄90.

Έχει αξία να γυρίσουμε 20 χρόνια πίσω τέτοια εποχή περίπου, όταν από την θέση του παρατηρητή έγραφα γι’ αυτό το καινούργιο φρούτο.
«Φορτωμένος με την νοσταλγία των ημερών έκανα μια βόλτα στην πόλη. Κυριακή απόγευμα. Τα πάντα έφεγγαν και γυάλιζαν ευτυχισμένα. Οι βιτρίνες στο πνεύμα του εκσυγχρονισμού, τόσο ελκυστικές που σε απωθούσαν, ένοιωσα την ανάγκη να γυρίσω σπίτι. Να οχυρωθώ. Γύρισα στα σχολικά βιβλία, στις παραστάσεις, που μου άφησε ο Παπαδιαμάντης, στις πλούσιες παραδώσεις του Λαού μας, στην αυθεντικότητα, που δεν χρειάζεται λαμπιόνια για να λάμψει.
Καθισμένος εδώ και αρκετά χρόνια στη θέση του επισκέπτη, απαλλαγμένος, από εσωτερικές διαμάχες, και πάθη που δημιουργεί η ίδια η συμμετοχή, θα μπορούσα από εδώ ψηλά να δω τα πράγματα χωρίς ψευδαισθήσεις. Στο λόγο μου δεν έχω τίποτα με τον εκσυγχρονισμό, απεναντίας όταν συμμετείχα στις κομματικές διαδικασίες και ερχόμουνα κατάφατσα με τις κομματικές λογικές και αγκυλώσεις, δανειζόμουνα αυτήν την όμορφη λέξη και έψαχνα επιχειρήματα για να δικαιολογήσω τα ακριβά ρούχα και τσιγάρα με φίλτρο. Ποτέ δεν έδειξα προτίμηση στ’ αμπέχονα και στις κακοντυμένες συντρόφισσες. Αντίθετα, υπήρξα θύμα του πουριτανισμού και για χάρη μιας όμορφης συντρόφισσας δικάστηκα δις εις θάνατον.
 

Εκσυγχρονισμό δεν ήθελα, να που η μοίρα μου επεφύλαξε και αυτό το πικρό ποτήρι. Κυριακή απόγευμα. Η εξέλιξη με απογοητεύει. Η ανατριχιαστική ομοιομορφία του πολιτικού λόγου και των πολιτικών μου επιδεινώνει την κατάσταση. Τις ιδέες αντικατέστησαν αριθμοί και η πολιτική καταγράφεται σε λογιστικά βιβλία, τις περισσότερες φορές σ’ αυτά που είναι κρυμμένα στα ψυγεία και χρησιμεύουν δια ιδίαν χρήση.
Τέτοιο κατάντημα ποιος το περίμενε.  Οι απόγονοι του Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη, της Εθνικής Αντίστασης και όλων εκείνων που έδιναν την άνιση μάχη για ελευθερία και δημοκρατία, για εθνική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα, σήμερα να δίνουν τη μάχη της δραχμής. Δεν θα το αντέξω θα λιποταχτήσω από τη στρατιά των εκσυγχρονιστών που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε Ανώνυμη Εταιρεία και μάλιστα θυγατρική της θυγατρικής.
Θα γυρίσω στις αναχρονιστικές αντιλήψεις μου, στην σιγουριά της ανόθευτης νοσταλγίας. Ασφυκτιώ. Βαρέθηκα, να αναπνέω υποκατάστατα. Θα αναζητήσω χώρους φυσικού οξυγόνου.
Δευτέρα πρωί. Τα λαμπιόνια έχουν σβήσει. Μια γλυκιά υγρασία έχει τυλίξει την πόλη. Τα κόκαλα ακόμη αντιδρούν στο καιρικό φαινόμενο. Θα τον περάσουμε κι αυτόν τον «εκσυγχρονισμό»