Ό,τι προηγήθηκε δεν υπήρξε ποτέ

Και αίφνης, για όλα τα δεινά αυτής της χώρας, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Φταίει ο Λαός δηλαδή, που στις προηγούμενες εκλογές, κατέστησε ένα μικρό κόμμα, πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων. Αυτοί που κυβέρνησαν. Αυτοί που κατέστρεψαν, σήμερα χωρίς αιδώ μιλούν για καταστροφή. Ό,τι προηγήθηκε, δεν υπήρξε ποτέ. Τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα αναβαπτίζονται, ανακηρύσσονται σωτήρες, κλέβουν λέξεις και συνθήματα, κινδυνολογούν, μέχρι θανάτου, και με περίσσιο θράσος προσπαθούν να πείσουν το εκλογικό σώμα, ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κάτι σαν Λήσταρχος Νταβέλης, φαντάζει στα μάτια ανυποψίαστου τηλεθεατή, ο Αλέξης Τσίπρας. Ορυμαγδός επιθέσεων από το ξεπερασμένο σύστημα, εναντίον ενός νέου πολιτικού, που δε θέλει μια κυβέρνηση, όπως αυτές, που με τις πολιτικές τους έφτασαν τη χώρα στο γκρεμό, που δε θέλει να συμμαχήσει με τους υπαίτιους της καταστροφής, αλλά με το πάθος και την καθαρότητα του νέου, επιμένει για μια κυβέρνηση της αριστεράς.

Είναι απίστευτη η σφοδρότητα των επιθέσεων, που δέχεται ένα κόμμα και ο πρόεδρος του, με λευκό ποινικό μητρώο, από τους βαρυποινίτες. Αν υπήρχε τιμωρία για πολιτικά εγκλήματα, όλοι αυτοί που εγκλημάτησαν κατά του ελληνικού Λαού, που του βίασαν τη συνείδηση και τον οδήγησαν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, σήμερα θα έπρεπε να βρίσκονται με σιδερένια μπάλα στο πόδι και αυτό γιατί είμαστε αντίθετοι με την θανατική ποινή.
Φταίει, ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί μπήκε ανάμεσα από το δίπολο του διαβόλου, που για 40 χρόνια, δεν είναι λίγα, εδραίωσε ένα σύστημα, χρησιμοποιώντας, τις παροχές το ρουσφέτι, τα εκβιαστικά διλήμματα, την κινδυνολογία, τους εκβιασμούς.
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, που δε ξέρει να κυβερνήσει, που δεν έχει εκπαιδευτεί σε τέτοιες μεθόδους και δεν θα τα καταφέρει.
Πράγματι, δεν θα τα καταφέρει, τόση καταστροφή αν δεν έχεις εκπαιδευτεί, όπως τα πρώην κόμματα του δικομματισμού, πώς να την κάνεις.

Να τελειώνουμε...

Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά, οι επικείμενες εκλογές, πατούν πλέον σε νέα δεδομένα. Οι προηγούμενες σφράγισαν το τέλος μιας εποχής, έβαλαν τέλος στο γαϊτανάκι του δικομματισμού, ανάδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα, με ελάχιστες ψήφους από το πρώτο και άνοιξαν το δρόμο, για ένα πλειοψηφικό ρεύμα, και μια αριστερή διακυβέρνηση.

Οι επικείμενες εκλογές, είναι οι πρώτες της νέας εποχής. Είναι η εκκίνηση, για μια νέα πορεία της χώρας.
Δεν τρέφω αυταπάτες, ξέρω ότι καλλίτερες μέρες δεν είναι αύριο, έχω όμως την ελπίδα ότι θα έρθουν, από την στιγμή, που οι πολυδοκιμασμένες συνταγές της αποτυχίας, περνούν στο περιθώριο.

Η αριστερά στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της είναι έτοιμη να κυβερνήσει, αποκτάει πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, και αφυπνίζει δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη.
 

Μπορεί, Τίποτα να μην είναι όπως παλιά και το ποτάμι να μη γυρίζει πίσω, όμως το σύστημα, το σύστημα, αυτό το παλιοσύστημα, πριν ξεριζωθεί, εντελώς, αντιδράει με τις προσφιλείς, μεθόδους, που του επέτρεψαν για σαράντα περίπου χρόνια να κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή, να δημιουργήσει ένα πελατειακό κράτος και να υποθηκεύσει το μέλλον της πατρίδας μας.
Με την πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε στην κατοχή του και συμμάχους το πιο αντιδραστικό κομμάτι των ευρωπαίων εταίρων, δίνει τα ρέστα του, επιχειρώντας να τρομοκρατήσει το Λαό και να κερδίσει χρόνο.
Να τελειώνει αυτό το παραμύθι, αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, δεν μπορούν να την σώσουν. Το όψιμο ενδιαφέρον τους, δεν είναι για την πατρίδα είναι για το τομάρι τους.
Θα πρέπει λοιπόν να λακτίσουμε αλύπητα το παρελθόν, που εξέθρεψε όλα αυτά νοσηρά φαινόμενα, για να λάβουμε δικαίωμα εισόδου στη νέα εποχή.
Ο Λαός τραβάει αριστερά, απαιτεί από την αριστερά να πρωτοστατήσει να προχωρήσει μπροστά χωρίς αυτούς που τον οδήγησαν στην καταστροφή. Οι απανταχού εξελίξεις πλέον, όλη η οικουμένη βρίσκεται κάτω από τα παράθυρα μας και δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις. Ο,τι λιμνάζει σέπεται κατά συνέπεια και η κοινωνία πρέπει να αλλάξει ταχύτητα και νοοτροπία. Να τρέξει με γέρα πνευμόνια και ποδιά ακούραστα, με νέους ανθρώπους που δεν τους επιβαρύνει το παρελθόν.

Και πάλι θα τα καταφέρουμε...

Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Περίμενα τις σειρήνες του πόλεμου να ηχήσουν. Άκρα ησυχία. Το σπίτι δεν είχε καεί ακόμα. Άναψα όλα τα φώτα. Άνοιξα τα παράθυρα. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών. Η ζωή ήταν εκεί και η μνήμη παρούσα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ο ουρανός ξεπρόβαλε τα αστέρια του και  δεν άφηνε καμία αμφιβολία για την καλοκαιρία που θα ξημέρωνε . Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Οι αισθήσεις ανταποκρίθηκαν κανονικά, όπως παλιά. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η χώρα είναι στη θέση της. Το νησί επίσης. Και οι τράπεζες λειτουργούν κανονικά. Είναι Δεκέμβρης  του 2014 και με βεβαιότητα σας λέω, σε λίγες μέρες θα μπει  ο καινούργιος χρόνος . Ούτε αλλάξαμε. ούτε βουλιάξαμε. Στην δεύτερη γουλιά κρασί το πήρα απόφαση, τα νέα θα τα μαθαίνω από την έγκυρη πηγή της μνήμης…

Στο χέρι μας είναι να ξαναθυμηθούμε τα τραγούδια, έγραφα σε ένα  παλαιότερο κείμενο , να ξεκινήσουμε από εκεί που είχαμε μείνει. «Να σηκωθούμε πάλι λίγο ψηλότερα, να δούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει, πέρα από το ουράνιο τόξο» Από εδώ κάτω, που δεν έχει άλλο παρακάτω, του πάτου το αδιέξοδο, να θυμηθούμε «τον δωδεκάλογο του γύφτου» του Κωστή Παλαμά. Εδώ που φτάσαμε με την πλάτη κολλημένη στο αδιέξοδο, μόνο μπροστά μπορούμε να σκεφτούμε. Μόνο μπροστά, εκεί, που το φως, είναι ανίκητο.
«…Και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου κακού την σκάλα
για το ανέβασμα ξανά που σε καλεί
-ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!-
θα αιστανθείς να σου φυτρώνουν, ω χαρά
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου, τα μεγάλα!»
Εκ του αποτελέσματος τα χρόνια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ξοδεύτηκαν και μαζί τους, και τα δημιουργικά χρόνια της ζωής μας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία εμείς τα κάναμε σκατά, εμείς του εξήντα οι εκδρομείς. Και εμείς, αυτό είναι και η μεγάλη τιμωρία, θα χρειαστεί, να περάσουμε στη νέα εποχή, από την θέση του οδηγού. Να πιάσουμε από το χέρι τα παιδιά, που δεν εκπαιδεύσαμε και με σίγουρα βήματα να τα οδηγήσουμε στο μέλλον.
«Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει», τραγουδούσαμε τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης, πολύ γρήγορα ξεχαστήκαμε και τα λερώσαμε, τώρα θα χρειαστεί πριν αποχωρήσουμε να τα αποκαταστήσουμε.
Θα είναι δύσκολα. Θα ζοριστούμε θα συγκρουστούμε και με τον εαυτό μας, θα πονέσουμε και θα ματώσουμε. Θα τα καταφέρουμε όμως.

Η χειραγώγηση του Λαού έχει και τα όρια της

Να εξηγούμαστε, ποτέ δεν αντιμετώπισα τις εκλογές με λογικές πλειοδοσίας.

Πίσω από τις προγραμματικές δηλώσεις, τα υπονοούμενα, τα διλήμματα, τους εκφοβισμούς. Πίσω από τις μεγαλοστομίες, τις φανφάρες, τις υποσχέσεις. Πίσω από τις μεταγραφές, τις ανίερες συμμαχίες, τις δημοσκοπήσεις. Πίσω από τα ψεύτικα χαμογελά, τις ρητορικές, τους καυγάδες για το πάπλωμα…
Πίσω από όλα αυτά τα περιττά, υπάρχουν, σοβαρότερα πράγματα. Η χειραγώγηση του λαού, έχει και τα όρια της.
Να μιλήσουμε σοβαρά, χωρίς την παραμικρή προκατάληψη, σαν απλοί παρατηρητές, από απόσταση ασφαλείας. Να τελειώνουμε με τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ!!! Να τελειώνουμε επιτελούς με αυτές τις λογικές. Δεν ταιριάζει στην αισθητική ενός Λαού αυτό θέαμα. Τόσα χρόνια ψέματα. Αρκετά. Στην περίπτωση τους, ο πιο ασφαλής σύμμαχος είναι η σιωπή και μια συγνώμη, που οδήγησαν τη χώρα στην τραγωδία, αλλά και για τις επιμέρους τραγωδίες, που φτάνουν μέχρι τις αυτοκτονίες.

Αν είχαμε κατέβει από τον Άρη και ακούγαμε τους τραγικούς εκπροσώπους του πάλαι ποτέ δικομματισμού να ομιλούν, δεν θα υπήρχε καμία αμφιβολία ότι για όλα τα δεινά της χώρας υπεύθυνος είναι ΣΥΡΙΖΑ, που προφανώς κυβερνούσε τα προηγούμενα χρόνια την Ελλάδα. Ποτέ η πολιτική δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα παράνοιας. Ένα κόμμα που πριν δυο χρόνια  είχε 4,5% και κανένας δεν ασχολούνταν μαζί του, σήμερα δέχεται επιθέσεις κατά ριπάς, όχι για ό,τι έκανε, αλλά γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος, το επέλεξε στις προηγούμενες βουλευτικές  εκλογές και το ανέδειξε πρώτο στις πρόσφατες ευρωεκλογές.  Αυτό είναι το μεγάλο του αμάρτημα. Μπροστά στο κίνδυνο, στις επικείμενες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει Κυβέρνηση, μετέρχονται απίθανα επιχειρήματα, τόνους λάσπης, εκβιασμού, εκφοβισμού και κινδυνολογίας.
Σας γράφω από την θέση ενός απλού ψηφοφόρου, της αριστεράς, που έχει ψηφίσει και τα τρία κόμματα που την εκπροσωπούν στη Βουλή. Το ένστικτο μου, λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα ξεγελάσει το Λαό, μπορεί και να πέφτω έξω, μπορεί να θέλει και να μην τα καταφέρει, μπορεί να μην έχει υπολογίσει το μέγεθος των εξωτερικών πιέσεων. Μπορεί ΝΑΙ μπορεί και ΟΧΙ, ο μέλλοντας χρόνος όμως, μας δίνει δικαίωμα στην ελπίδα, μας δίνει δικαίωμα στο Όνειρο. Πρέπει να τελειώνουμε με το παρελθόν, που δεν δίνει καμία προοπτική, καμία ελπίδα, που μας στερεί κάθε δικαίωμα να ονειρευόμαστε.

«Η κόλαση δεν είναι διόλου αυτό που μας περιμένει – αλλά αυτή η ζωή εδώ».

Όταν επιστρατεύεται ο φόβος, για να πνίξει κάθε αντίσταση, δεν είναι που δεν έχω τι να γράψω. Είναι που αηδιάζω να ακούω, αυτούς που δε ξέρουν πώς να πεθάνουν, γαντζωμένοι, σε ό,τι τους έχει απομείνει, να σπέρνουν φόβο,  επικαλούμενοι τη σωτηρία του Λαού, για να γλιτώσουν το τομάρι τους. Υποκριτές!

«Σιγά μη φοβηθώ…», εκατό φορές το ψιθυρίζω την ημέρα, ως άσκηση ψυχραιμίας, μπροστά στη σφοδρή επίθεση εκφοβισμού, που δέχεται η κοινωνία και ο καθένας ξεχωριστά. «Σιγά μη φοβηθώ». Για να οδηγήσω τα αισθήματα μου, στο δρόμο εκείνον, που με βεβαιώνει, ότι η ελπίδα είναι πιο ισχυρή από το φόβο. Για να στρέψω το βλέμμα μου στο μέλλον, μεταφέροντας σε πραγματικό χρόνο, το μήνυμα του Στρίνμπεργκ: «Η κόλαση δεν είναι διόλου αυτό που μας περιμένει – αλλά αυτή η ζωή εδώ».
 

Σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, πριν το σύστημα χάσει τον έλεγχο, κάναμε λόγο για απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, για τακτικές που δεν συνάδουν με τη δημοκρατική λειτουργία, για μέσα που αγιάζονται από το σκοπό, μέχρι που μας έγιναν συνήθεια. Εκπαιδευτήκαμε στο αίμα και στο ψέμα. Τα λέγαμε, τα γράφαμε, σαν παρατήρηση, σαν υποσημείωση, χωρίς όμως ποτέ να υπολογίσουμε το χρόνο, όταν επιχειρηματολογούσαμε για την καταστροφή. Για να είμαι πιο ακριβής, αυτός ο χρόνος φάνταζε μακρινός και μέχρι τότε ευελπιστούσαμε. Δεν ήταν…
Σήμερα, «μετράμε νεκρούς και τραυματίες, καμένες πόλεις και χωριά», ένας φόβος πλανιέται πάνω απ’ όλα. Νομίζουμε ότι κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα. Εκπαιδευμένοι να εξυπηρετούμε τις ανάγκες του συστήματος, αδυνατούμε να αντιληφθούμε την καινούργια πραγματικότητα και επιχειρούμε να την ερμηνεύσουμε, με λογικές που έχουν θαφτεί στα συντρίμμια μιας εποχής, που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
«Σιγά μη φοβηθώ….», να επικαθίσει στα χείλη μας η φράση, με τη συχνότητα της επίκλησης του κάθε πιστού, για Θεούς και αγίους, να αντικαταστήσει την απόγνωση, την αοριστία της άνωθεν βοήθειας, και να γίνει από μόνο της σταθερά, για τις καλύτερες μέρες που θέλουμε να έρθουνε. Και θα έρθουνε. Να συντελέσει η καταστροφή, σαν επανεκκίνηση, σαν λύτρωση.
Σε αυτούς που επενδύουνε στο φόβο περιγράφοντας το μέλλον ζοφερό, αν δεν το διαχειριστούν οι ίδιοι, μία είναι η απάντηση: Σιγά μη φοβηθώ! Η ελπίδα είναι πιο ισχυρή από το φόβο.