Γιατί «είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών;»

Πάντα έχω διάθεση όταν ξεκινάω ένα κείμενο, είναι ο ενθουσιασμός της αρχής και κυρίως της προσδοκίας, η απογοήτευση έρχεται αργότερα.  Το είχα γράψει πέρυσι, το θυμήθηκα φέτος, ακόμα δεν κατάφερα να το αναπτύξω,  τίτλος έμεινε και τον ξαναγράφω για να φρεσκάρω τη μνήμη, αυτή τη φορά με  ερωτηματικό. «Ξεκινώντας, η πρώτη φράση, που δεν έχει σχέση με το παρακάτω, έμεινε να περιμένει τη συνέχεια… τη γράφω  και την κάνω τίτλο,  γιατί φοβάμαι, μην τη ξεχάσω: «είχα χαθεί στις λέξεις και ζήτησα τη βοήθεια των αριθμών». Γιατί ζήτησα την βοήθεια των αριθμών, που ποτέ μου δεν χώνεψα; Είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Όταν καταφέρει το μυαλό μου να μπει στην ψυχή μου, τα ξανάλεμε…»  Είναι βέβαιο ότι κάποια  στιγμή   θα συμβεί, πρέπει να διώξω τους εφιάλτες των μαθηματικών που με κυνηγούν από το γυμνάσιο.  

Είναι κάποια παλαιότερα  κείμενα που με επαναφέρουν στην τάξη.  Μόνο αν γυρίζαμε πίσω,  όλα όσα αυτά τα χρόνια έχουμε μάθει, θα ήταν χρήσιμα.
 

Αν μπορούσες να ακούσεις αυτά που έμαθες  μέσα στο χρόνο, είμαι βέβαιος πως, στη συνέχεια οι συγγνώμες σου θα λιγόστευαν. Λιγότερα λάθη,  για τα οποία θα κληθείς να μετανοιώσεις. Τι το θέλεις, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτά που ξέρω και επειδή δυστυχώς δεν γυρίζουμε πίσω και για μένα άχρηστα είναι.
Πάμε παρακάτω που δυστυχώς είναι πίσω. «Βήμα βήμα,  όλο και πιο πίσω. Σιγά σιγά τον συνηθίσαμε τον πόνο. Σπασμωδικές αντιδράσεις χωρίς συνέχεια. Ο καθένας περιμένει τους άλλους.  «Για σας ποιος θα ξεσηκωθεί;», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο, και ήταν αποτέλεσμα της αγίας απάθειας, και της αδιαφορίας μπροστά στα καυτά προβλήματα που μας μαστίζουν.

Και επειδή ξεκινήσαμε πάλι να κόβουμε τις πίτες. «Εδώ  και κάποια χρόνια,  μπορεί και να με διασκέδαζαν, στην χειρότερη περίπτωση με άφηναν αδιάφορο, σήμερα με αηδιάζουν.  Ίσως και  να μη φταίει αυτό καθ’ εαυτό  το τελετουργικό, αλλά η ψευτιά και η υποκρισία, που διαχέεται σε όλο το μήκος και  το πλάτος του  σκηνικού, που έχει στηθεί   για την κάθε είδους τελετή.

Και ύστερα, όλες αυτές οι χιλιοπαιγμένες παραστάσεις, δεν μου προκαλούν πλέον κανένα ερέθισμα. Ούτε να κλάψω ούτε να γελάσω. Και είναι τέτοια η αποστροφή, που φτάνει από την «τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων», μέχρι την κοπή πίττας του συλλόγου των απανταχού της κάθε κωλοπετινίτσας.

Για να είμαστε ειλικρινείς, από την αδιαφορία μέχρι την αηδία, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αντιδράει κάποια στιγμή  ο οργανισμός από την επανάληψη της επανάληψης.  Ανακατεύεται το στομάχι.  Φτάνει πια σου λέει.