Να’ σαι καλά Μαρία

Με περίσσευμα ψυχής,  η συνάδελφος Μαρία Μελέντη,   αποχαιρέτησε  τους συναδέλφους της στο Δήμο Κέρκυρας,  διδάσκοντας ήθος  και πολιτισμό.  Η Μαρία με τα λόγια της  έδειξε  πως είναι ένας ασφαλής άνθρωπος,  όταν είναι απελευθερωμένος από τα δεσμά της ασφάλειας.

Η Κυρία Μελέντη, υπεύθυνη εδώ και αρκετά χρόνια της Δημοτικής Πινακοθήκης,   με μεγάλη προσφορά στον τομέα της, απολύθηκε με την τελευταία εγκύκλιο Μητσοτάκη. Είναι μέσα στους 60 κερκυραίους εργαζόμενους που βρέθηκαν  στο δρόμο.

Η Μαρία,  μας έδειξε το δρόμο της  συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, μακριά από μικρότητες και μιζέριες. Το δύσκολο δρόμο της  ευθύνης και μας οδήγησε στον αληθινό  κόσμο των βαριών συναισθημάτων.

Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα,  αυτά σαν πρόλογο σε ένα παλαιότερο κείμενο  που μου το θύμισε σήμερα,  με την συγκλονιστική της παρουσία. 

«Η κατάφαση, που έκλεισε το προχθεσινό κείμενο,  σήμερα ξεκινάει με ένα μεγάλο ερωτηματικό. «Είναι γοητευτική αυτή η  στιγμή της αμφιβολίας;»  Καμία αμφιβολία!  Μόνο που αυτή η γοητεία, ελκύει -  και αυτό είναι η δυστυχία -  λίγους παράταιρους,  εξοβελισμένους, από την κυκλική πορεία,  ελεύθερους  από τα δεσμά της ασφάλειας, γι’ αυτό και ασφαλείς.

Στο κυνήγι της ασφάλειας  για μια ζωή, που νομίζουμε  ότι δεν θα τελειώσει ποτέ,  ζούμε το χρόνο που μας αναλογεί,  παλεύοντας καθημερινά με τα κύματα της ανασφάλειας.  Και είναι ο χρόνος  μια ευθεία.  Και εμείς επιταχύνουμε διαρκώς,  για να χαθούμε απ’  τον αληθινό  μας εαυτό, τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της πραγματικής ζωής. Στις ώρες της περισυλλογής, μετράμε  όλοι μας, μια λευκή γραμμή «μισό λεπτό να θυμηθώ τι έκανα». Και τίποτα δεν έκανα. Διότι και τίποτα δεν είναι για να μείνει. Ολόκληρη ζωή για γέλια και για κλάματα με άγχος όμως  και αυτό είναι το τραγικό.  Και ύστερα... ο χρόνος όταν βρει ευθεία, χωρίς εκπλήξεις  και αδιέξοδα,  τρέχει, τρέχει χωρίς σταματημό.  Σε νανουρίζει στην ψευδαίσθηση  της ασφάλειας  και όταν ξυπνήσεις από τον ύπνο του δικαίου,   ψάχνεις τοίχο για να τσακίσεις το κεφάλι σου.

Πότε είχαμε καλοκαίρι;  Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς  έχει  φτάσει άνοιξη. Και αυτή την Πέμπτη Τσικνοπέμπτη.   «Και πέρασαν οι μέρες παρασέρνοντας σελίδες απ’ τα ημερολόγια. Πέρασαν και ξεχαστήκανε, μαζί με κάτι υπόλοιπα μπογιάς στον αριστερό κρόταφο της μνήμης και κάτι αλκοολικούς λεκέδες στη σκιά της κολομπίνας, ένα όπως έγινε με τον ασβέστη στον τοίχο. Όπως - όπως τα μαζέψανε, ρετάλια πόθων που τέλειωσαν πια ή πάλι δεν εκφράστηκαν και πήγαν στράφι. Ήρθαν μετά επηρμένοι χαρταετοί, ψηλά, όλο και πιο ψηλά και μακριά, δήθεν δεν είχαν σπάγκους αυτοί να τους τραβάνε πίσω, δήθεν δεν ήταν η ζωή τους διαπραγμάτευση, τόση όσο το κέφι εκείνου που κρατάει την καλούμπα. Κρέμονται τώρα οι μονομάχοι των νεφών, κουρέλια χρωματιστά στα ηλεκτρικά καλώδια, υπόλοιπα λογαριασμών που όλοι βαριούνται να διαγράψουν – άσε, ο χρόνος και οι βροχές θα κάνουν τη δουλειά τους...» Μια εξομολόγηση της Ο.Α όπως Ολυμπιακή Αεροπορία από το αγέρι που φύσηξε αλήθειες και ας υποστηρίζει το αντίθετο.

Είναι γοητευτική η στιγμή της αμφιβολίας. Το αντιλαμβάνονται όσοι αρνήθηκαν τον ύπνο της  ασφαλούς ζωής. Μόνο, που είναι  λίγοι για να αντέξουν  στις πλάτες τους, τον όγκο της ανασφάλειας  των ασφαλισμένων.

Να’ σαι καλά Μαρία!