Στον κόσμο της εργασιακής ψευδαίσθησης

Γεμίσαμε πεντάμηνες! Νέοι άνθρωποι πτυχιούχοι, στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί.   Άνεργοι και με την βούλα, στην υπηρεσία  ενός άθλιου συστήματος, που  τους χρησιμοποιεί  για να μειώσουν τα υψηλά ποσοστά της ανεργίας.   Κατοχική εικόνα συσσιτίου. Στην ουρά για μια μικρή μερίδα εργασίας, όπως ένα πιάτο φαΐ.

Όσο όμως και να αλλοιωθούν  τα νούμερα, το βλέμμα,  η αγωνία, η απελπισία, η αγανάκτηση, ο πόνος, ο φόβος πώς να κρυφτεί;
Οι προσλήψεις αυτού του τύπου,  δυστυχώς   δεν αποτελούν μέρος εκτάκτων αναγκών, τείνουν να παγιωθούν, προετοιμάζοντας  το έδαφος για την επόμενη μέρα.

Προετοιμάζουν όλα αυτά τα παιδιά  ψυχολογικά, ύστερα από μια  μακρά περίοδο ανεργίας,  να νοιώθουν και  ικανοποιημένοι, που εργάζονται έστω και προσωρινά. Τώρα αν  πληρώνουν αυτό το βρώμικο ψωμί  από την τσέπη τους,  λίγη σημασία έχει.

Ο Άνεργος δεν είναι ένα άτομο που έχει χάσει τη δουλειά του. Είναι ένα άτομο που έχει χάσει την ταυτότητά του. Έχει χάσει το χρόνο και τον τόπο, την οικογένειά του, τη ζωή, τον εαυτό του. Έχει χάσει την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπειά του.
 

 Ένας άνεργος δεν είναι κάποιος που ψάχνει για δουλειά, είναι κάποιος που ψάχνει για στηρίγματα επιβίωσης. Γι αυτό λοιπόν αυτές τις ώρες που γινόμαστε μάρτυρες τραγικών καταστάσεων, ας δείξουμε το δέοντα σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, βοηθώντας με όποιο τρόπο μπορούμε, σε μια προσπάθεια να απαλύνουμε τον πόνο, που δημιουργεί ο εκφυλισμός του καπιταλιστικού συστήματος. Το πάλαι ποτέ πελατειακό κράτος, το κατάργησε η ανάγκη, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια συναλλαγής.

Πρώτη φορά έν καιρώ ειρήνης οι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν τέτοια αντιμετώπιση. Πρώτη φορά τέτοια απαξίωση. Τα χρόνια της προετοιμασίας, μας οδήγησαν στο μονόδρομο της αποθέωσης του χρήματος. Σήμερα με τα ίδια μέτρα μας μετρούν. Με τα ίδια μεγέθη, πέρα από ανάγκες, πέρα από αισθήματα πέρα από αξίες. Και αυτή η άχαρη Κυβέρνηση που δεν ξέρω αν είναι της Ελλάδας, πως μπορεί και μάλιστα χωρίς κουκούλα να μας δίνει. Πως μπορεί με τόσο κυνισμό να υποθηκεύει τον μέλλον και να δημιουργεί κάθε μέρα οικογενειακές τραγωδίες.

Οι συμβάσεις των λίγων μηνών, πεντάμηνες τρίμηνες οκτάμηνες, προκαλούν θλίψη.     Και προκαλούν θλίψη  για όλα αυτά τα παιδιά που είναι άνεργα και εχουν την  ψευδαίσθηση,  πως  δουλεύουν. Στην επόμενη στροφή  θα το συνειδητοποιήσουν. Και πάλι  άνεργοι.