Πόσο ακόμα στο ίδιο έργο θεατές;

Τα κείμενα μου στο χρόνο, παρατηρώ ότι έχουν την ίδια κατεύθυνση, οι επαναλήψεις, σχετίζονται με την εποχή. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αν  αυτοί που χρόνια ασκούν εξουσία, είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη. Πρωταρχικός στόχος δεν είναι το «εμείς» αλλά το «εγώ».

Μέσα από μια διαδικασία, ικανοποίησης φιλοδοξιών ή εξυπηρέτησης συμφερόντων αγνοείται παντελώς ο πολίτης και κατ’ επέκταση ο Λαός, που υποτίθεται για χάρη του γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
Η έννοια της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, θα είχε αξία, αν πίσω δεν έκρυβε έναν σύγχρονο φαρισαίο. Σήμερα συνοδεύεται από τηλεοπτικές κάμερες, για να εξυπηρετηθεί η πολλαπλάσια ανταπόδοση.
Αλήθεια πιστεύει κανείς πλέον, ότι αυτή η πρεμούρα που διακατέχει τους κυβερνώντες, έχει σχέση με την αγωνία, των αδυνάτων; Έχει σχέση με την ταλαιπωρία του πολίτη, τη δυστυχία μεγάλου μέρους του λαού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας; Τον εξευτελισμό των συνταξιούχων, την ανεργία που γίνεται πλειοψηφία; Την τραγωδία που ζουν χιλιάδες ελληνικές οικογένειες;
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει κανόνας και δεν προξενεί πλέον εντύπωση.

Σε πολλές περιπτώσεις η όλη διαδικασία στηρίζεται στην αδυναμία του Λαού, που συμβάλει με την σειρά του στην παγίωση αυτού του σαθρού οικοδομήματος, με την ελπίδα να γλύψει κάποιο κοκαλάκι στο τέλος απ’ αυτό το μεγάλο φαγοπότι.
Έχω την εντύπωση,   πως  όλοι αυτοί, που ακόμα έχουν το θράσος να εμφανίζονται ενώπιών μας για να  μας πείσουν, ότι μόνο αυτοί μπορούν να διορθώσουν αυτά που κατέστρεψαν,   την ώρα που βρίσκονται μόνοι, η αγωνία τους δεν είναι πως θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία, αλλά πως θα εισπράξουν απ’ αυτά.  Είναι ένα ξεχωριστό βασίλειο, που για να είναι ισχυρό και να υπάρχει χρειάζεται να τραφεί από τον πόνο, την δυστυχία, το αίμα αυτού του Λαού. Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας, οι εξαιρέσεις πνίγονται.

Είναι τόσα πολλά που θέλω να γράψω, που δεν βγαίνει λέξη. Με ποιον να συμμαχήσεις εδώ στη μικρή μας πόλη; Δεν είναι ότι βράζουνε όλοι στο ίδιο καζάνι, δεν βράζουνε με τίποτα.