Για την πόλη

Για την πόλη από έναν φίλο της και πατέρα του ελληνικού χρονογραφήματος.  Για την πόλη που αυτό το διάστημα,  το προεκλογικό θα έχει την τιμητική της.   Για την πόλη που από το 2007  έχει ενταχθεί στον παγκόσμιο  κατάλογο προστατευόμενων μνημείων  εθνικής κληρονομιάς.   Εκείνη η απόφαση αποτέλεσε δικαίωση, κυρίως των προγόνων μας, αλλά και όλων αυτών που κατά περιόδους είχαν υπό την κυριαρχία τους, την ιδιαίτερη πατρίδα μας.

Μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι πλέον, οι απόγονοι, είναι υποχρεωμένοι να διατηρήσουν την περιούσια τους και να την παραδώσουν σώα και αβλαβή στους δικούς τους απογόνους. Και αυτό είναι το  ελάχιστο. Στην προσπάθεια  πλειοδοσίας που επιχειρείται  αυτές τις μέρες, καλό  είναι  όσοι συμμετέχουν  στις επικείμενες εκλογές να  δώσουν μια ματιά στα παρακάτω.

«Οι πόλεις δεν σχηματίζονται με τον αριθμό των κατοίκων και τον όγκο των οικοδομών. Δεν κρίνονται από τον πυρετό των δρόμων τους και τη βοή των τροχοφόρων. Τέτοιες πόλεις γίνονται επί παραγγελιά. Πόλη όμως σημαίνει ατμόσφαιρα, παράδοση συνέχεια ζωής.

Αυτά που συγκεντρώνει η Κέρκυρα. Η ζωή της δεν παρουσιάζει την ασυναρτησία άλλων ελληνικών περιφερειών. Η ιστορία της προχωρεί με συνοχή. Περνάτε χωρίς κενά από τον ένα σταθμό στον άλλο, από την αρχαιότητα στο βυζάντιο, και από αυτό στα βενετσιάνικα καντούνια, στα ίχνη της γαλλικής διαβάσεως, στο παλάτι των αρμοστών της βρετανικής αυτοκρατορίας, για να φτάσετε στους σύγχρονους καιρούς .Όταν περιφέρεστε στους στενούς δρόμους, στις λεωφόρους με τις δεντροστοιχίες, στις μικρές πλατείες του μεσαίωνα , δεν είναι ανάγκη να ξέρετε ιστορία, ότι από δω πέρασαν οι μεγάλοι πολισμοί της γης. Το βλέπετε με τα μάτια σας, ότι πέρασε η Ευρώπη δεν άφησαν τζαμιά και μιναρέδες οι ασιάτες κατακτητές. Δεν αντήχησε αμανές, δεν έπνευσαν οι άνεμοι της ανατολής . Μόνο οι μεγάλοι πολιτισμοί έχουν περάσει κι όλοι αποτύπωσαν την σφραγίδα τους. Αναπνέετε Ευρώπη μια υπόνοια, μια σκιά της , ένα αεράκι της μα πάντως Ευρώπη…» «…Αν η σκέψη και τα ενδιαφέροντα της Κέρκυρας είναι το παρόν, η ψυχή της πλανάται στα περασμένα. Μια φορά κι’ ένα καιρό εδώ που βλέπετε… Πουθενά αλλού δεν θα δείτε τόσο έντονη αναπόληση, έντονη, όχι όμως συντριπτική. Δεν είναι η νοσηρή νοσταλγία που προκαλεί την αδράνεια. Είναι η ενατένιση ενός κόσμου, του κόσμου τους, που από μέρα σε μέρα αλλάζει και χάνεται. Τον βλέπουν, κάνουν τις συγκρίσεις τους και μελαγχολούν. Από την σκοπιά του καθένας. Μελαγχολεί ο μέσος κερκυραίος, γιατί νομίζει ότι άρχισε να κάμπτεται  στους νέους ανθρώπους η παλαιά του κερκυραίου αβρότητα. Μελαγχολεί ο ευγενής γιατί ξεκληρίζεται το αρχοντολόι. Θλιμμένοι οι ποπολάροι για τα τραύματα που άνοιξε στο νησί τους ο πόλεμος. Απαρηγόρητος ο μουσικός, γιατί δεν είναι όσο έντονος ήταν άλλοτε ο μουσικός οίστρος…» αποσπάσματα  από ένα χρονογράφημα του Παύλου Παλαιολόγου.
Δεν έχουμε τίποτα για να πουλήσουμε, για να μεταχειριστώ την γλώσσα της αγοράς. Έχουμε όμως τέτοιο πλούτο που όχι μόνο την Κέρκυρα αλλά ολόκληρη την Ελλάδα μπορεί να ζήσει.

Χθες κοίταζα από τον ανεμόμυλο το παλαιό φρούριο, που μαζί με το νέο και ότι αυτά αγκαλιάζουν, μπορούν να γίνουν το σημείο αναφοράς για μια άλλη Κέρκυρα, που θα τραβήξει την προσοχή του κόσμου και θα γεμίσει προσκυνητές.