Ο Ηρόστρατος ήταν ένας

Σύμφωνα με την ιστορική παράδοση, ένας άσημος πολίτης της Εφέσου – ονόματι  Ηρόστρατος  - πυρπόλησε το ναό της Αρτέμιδος με την εκπεφρασμένη φιλοδοξία να καταστήσει το όνομα του αθάνατο. Για να εκμηδενίσουν  αυτήν την προσδοκία, οι κυβερνήτες της πόλης  απαγόρευσαν  επί ποινή θανάτου την αναφορά του ονόματος του, ενώ ο κοσμάκης – εν κρυπτώ – επέμεινε να το θυμάται, με συνέπεια να του χαρίσει τελικά αυτήν την άχαρη αθανασία. Το αξιοσημείωτο σε αυτή την πράξη είναι ο ρεαλισμός του Ηροστράτου: Δεν τον ενδιέφερε το ποιόν της πράξης  που θα τον αθανάτιζε, παρά μόνο η αθανασία.

Στις μέρες μας, η τηλεόραση ικανοποιώντας την αδήριτη ανάγκη  ανθρώπων να ξεφύγουν από την αφάνεια, όχι μόνο δεν απαγορεύει, αλλά ενισχύει και πολλές φορές κατασκευάζει, η υποδεικνύει τον τρόπο για να έχει να προβάλει χίλιες δυο μαλακίες.

Γέμισε ο τόπος  από «νούμερα» που δεν διστάζουν να εκθέσουν την προσωπική τους ζωή,  που πληρώνουν με όσο  ευτελισμό τους ζητηθεί,  για λίγα λεπτά δημοσιότητας.

Και τότε και σήμερα και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να ξεφύγουν από την αφάνεια, η διαφορά είναι ότι ενώ τότε προσπαθούσαν να περιορίσουν τα φαινόμενα με απαγόρευση επί ποινή θανάτου την αναφορά του ονόματος, σήμερα στο όνομα της τηλεθέασης, δημιουργείτε ένα νέο μοντέλο ηρώων, που ξεκινάει από την γραφικότητα  και φτάνει μέχρι την επικίνδυνη ηλιθιότητα.

Περίοδος που ανθίζουν οι Ηρόστρατοι.  Για να μας σώσουν.  Περίοδος που ανθίζουν οι γυρολόγοι και εφταπαντιέριδες για να μας σώσουν. Περίοδος γενικού ξεπουλήματος. Κυρίως ψυχών. Στο διάολο.

Δυστυχώς γι’  αυτούς έγιναν πάρα πολλοί  και ευτυχώς ο κόσμος σε λίγα χρόνια δεν θα τους θυμάται.

Το φαινόμενο  δεν περιορίζεται στα πρωινά και μεσημεριανά σκουπίδια, αγγίζει πλέον έντονα και την πολιτική. Αυτό είχα στο μυαλό μου κάνοντας την παραπάνω αναφορά.