Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

 Για ένα θέμα που εσχάτως διαψεύστηκα,  ακόμα δεν έχω σαφή απάντηση από τον εαυτό μου.  Για τους πολιτικούς, αφαιρώντας τις αλτρουιστικές αηδίες, πάντα πίστευα ότι η φιλοδοξία ήταν το μεγάλο κίνητρο της ενασχόλησης.  Τις συζητήσεις για οικονομικά συμφέροντα, για κλοπές, για χρηματισμούς, τις απέφευγα θεωρώντας ότι εντάσσονται σε  λαϊκίστικες λογικές, που σε καμία περίπτωση δεν ταίριαζαν με την αισθητική μου. Ακόμα και στις κραυγαλέες περιπτώσεις, η  αρχική μου θέση με οδηγούσε να δω τα πράγματα με επιείκεια,  η κλεψιά  εν προκειμένω, ήθελε να εξυπηρέτηση την  άκρατη φιλοδοξία. «Αμάρτησα για το παιδί μου».

Μέχρι που ήρθαν οι μέλισσες!  Έπρεπε να δω στη φυλακή τον Τσοχατζόπουλο,  για να φανταστώ πόσοι κυκλοφορούν ελεύθεροι.  Έπρεπε  να διαβάσω, ότι ακόμα και αυτόν  τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, αυτόν που ηγείται του νομοθετικού  έργου, τον θεματοφύλακα των νόμων του κράτους, κατηγορούν για ξέπλυμα μαύρου  χρήματος. Έπρεπε να ξανάρθουν στην επικαιρότητα οι πρώην υπουργοί της Ν.Δ.  Ο κύριος Βουλγαράκης  του πολισμού, που το νόμιμο, στις παλιές του περιπέτειες ήταν και ηθικό, όπως χαρακτηριστικά είπε για να τον καλύψει ο τότε Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ο νεότερος . 

Τώρα που το σκέφτομαι με το αζημίωτο λειτούργησε η πολιτική σκηνή.Και σε τοπικό επίπεδο! Και αυτό το   αποδεικνύουν  περισσότερο από τα στοιχεία, οι κολοτούμπες,   που θα εξασφάλιζαν μια θέση μέσα ή κοντά στο μέλι. Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις πολιτικών, που μπήκαν φτωχοί και έφυγαν ακόμα πιο φτωχοί, οι  πλειοψηφία  όμως  σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας, χόρτασε  μέλι, τόσο, που η μεγάλη έλλειψη  στις μέρες μας, αρχίζει να αποκαλύπτει, το μέγεθος του πλιάτσικου που προηγήθηκε.

Προκλητικοί απέναντι στον Λαό που στενάζει από, τη φτώχια, την ανεργία. Νόμιμα λέει είναι τα πλούτη τους. Δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω, άλλωστε το νόμιμο από το παράνομο στην περίπτωση πλουτισμού θέλει πολύ κουβέντα.
Η ολιγάρκεια είναι αρετή που διδάσκεται από την ανάγκη αλλά και από μια φρόνηση που κανείς δεν ξέρει πως αποκτιέται. Αυτοί που σήμερα μας κυβερνούν  δεν είναι οπαδοί αυτής της άποψης και πως άλλωστε θα μπορούσε, είναι σημαιοφόροι  της πολιτικής που θέλει τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς φτωχότεροι.
Το κακό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι αυτή η στάση περνάει με ευκολία πλέον στην κοινωνία, που μένει απαθής σε τέτοια φαινόμενα και όταν δοθεί η ευκαιρία θέλει να τ’ ακολουθήσει. Για όλα αυτά που ακόμα δεν έχουμε δει, δυστυχώς έχει μερίδιο ευθύνης και η κοινωνία.
«Κάποτε η φτώχεια», υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης, δεν ήταν ντροπή, παρότι ήταν αφόρητη, σήμερα έχει τεθεί εκποδών διότι δεν ταιριάζει με τίποτα.
Ο κύβος έχει ριφθεί προ πολλού. Το «δούλεψε να ζεις και κλέψε να ’χεις» ανταποκρίνεται στο φλέγμα, που έχει διαδοθεί. Οι τάξεις εξαρθρώθηκαν, υποχρεώσεις και δικαιώματα υποτιμήθηκαν, οπότε πήρε κεφάλι μια ανεξέλεγκτη ροπή προς τα επάνω, όπου ο ένας έχει πλησίον τον κανένα.
Τηρουμένων των αναλογιών, τα νεόκοπα ήθη επιβάλλονται και στις κατώτερες βαθμίδες της κοινωνικής κλίμακας. Έστω και σαν μαράζι. Ένας πολιτικός ανήρ που απέχει από τις αμαρτωλές συνάφειες, θα μπορούσε να αποτελεί παράδειγμα. Το παράδοξα είναι ότι ο τίμιος πολιτικός αποσιωπάται, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Απεναντίας, ο «ύποπτος» νεόπλουτος της   εξουσίας,  που υπερασπίζεται μια πολιτική που της λείπει το φρόνημα της ολιγάρκειας,  ακόμα ερεθίζει τα αντανακλαστικά του ψηφοφόρου.