Έχω στο
μυαλό μου, εδώ και μέρες να γράψω ένα κείμενο, για τις ανθρώπινες σχέσεις, που
αναπτύσσονται μέσα στο πολιτικό περιβάλλον. Ακόμα δεν τα κατάφερα. Το σημειώνω
για αργότερα, παραθέτοντας, ίχνη από σκόρπιες σκέψεις για να μη ξεχαστώ.
Εμείς οι άνθρωποι, αγαπάμε και μισούμε, τσακωνόμαστε και σε κάποιες περιπτώσεις
ανεξέλεγκτες τραβάμε και μαχαίρι. Πεθαίνουμε αμίλητοι με αδέλφια, συγγενείς και
φίλους, για ένα άδικο που εισπράξαμε, για μια λέξη, που κλόνισε το είναι μας, για μια
παρεξήγηση πολλές φορές.
Εμείς οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε τις λέξεις για να ορίσουμε αυτό που αισθανόμαστε και βοηθάμε, όσο μπορούμε να βοηθήσουμε, γιατί το έχουμε ανάγκη, χωρίς ανταπόδοση.
Εμείς οι άνθρωποι γελάμε και κλαίμε, ομολογούμε τις αδυναμίες μας, τσαλακώνουμε τον εγωισμό μας, πράττουμε σωστά η λάθος, λύνουμε τη γραβάτα και την πετάμε όταν μας σφίγγει. Βάζουμε χρώματα στη ζωή μας. Ζούμε.
Στον άλλο πλανήτη, που σήμερα παρακολουθούμε κυρίως από την τηλεόραση, οι ανθρώπινες συμπεριφορές δεν έχουν θέση. Μόνιμο χαμόγελο βρέξει χιονίσει. Φωνάζουν χωρίς να νευριάζουν, ατσαλάκωτοι, δεν τσακώνονται και αυτό αν συμβεί , το έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης. Δεν αγαπάνε δεν μισούνε. Οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα τους, δεν βγάζουν συναίσθημα, αλλά σκοπό. Υπηρετούν ένα μεγάλο ψέμα και το κάνουν συνειδητά. Ένα βαθύ γκρι τους σκεπάζει και τα χρώματα δεν τους πλησιάζουν.
Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις, που δεν αρκούν όμως για να σπείρουν σ’ αυτό το
άχρωμο και άοσμο περιβάλλον, τις ανθρώπινες συμπεριφορές.
Ένα παλαιότερο απόσπασμα του ραδιοφώνου, αφιερωμένο σε όλους αυτούς που υπηρετούν την πολική πραγματικότητα, που χαρακτήρισε την μεταπολιτευτική περίοδο, συνεπικουρούμενοι πρωτίστως, από τον γυάλινο συνεργάτη τους. Αφιερωμένο στους απέναντι του άλλου κόσμου του γυάλινου!
Εμείς οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε τις λέξεις για να ορίσουμε αυτό που αισθανόμαστε και βοηθάμε, όσο μπορούμε να βοηθήσουμε, γιατί το έχουμε ανάγκη, χωρίς ανταπόδοση.
Εμείς οι άνθρωποι γελάμε και κλαίμε, ομολογούμε τις αδυναμίες μας, τσαλακώνουμε τον εγωισμό μας, πράττουμε σωστά η λάθος, λύνουμε τη γραβάτα και την πετάμε όταν μας σφίγγει. Βάζουμε χρώματα στη ζωή μας. Ζούμε.
Στον άλλο πλανήτη, που σήμερα παρακολουθούμε κυρίως από την τηλεόραση, οι ανθρώπινες συμπεριφορές δεν έχουν θέση. Μόνιμο χαμόγελο βρέξει χιονίσει. Φωνάζουν χωρίς να νευριάζουν, ατσαλάκωτοι, δεν τσακώνονται και αυτό αν συμβεί , το έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης. Δεν αγαπάνε δεν μισούνε. Οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα τους, δεν βγάζουν συναίσθημα, αλλά σκοπό. Υπηρετούν ένα μεγάλο ψέμα και το κάνουν συνειδητά. Ένα βαθύ γκρι τους σκεπάζει και τα χρώματα δεν τους πλησιάζουν.
Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις, που δεν αρκούν όμως για να σπείρουν σ’ αυτό το
άχρωμο και άοσμο περιβάλλον, τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Ένα παλαιότερο απόσπασμα του ραδιοφώνου, αφιερωμένο σε όλους αυτούς που υπηρετούν την πολική πραγματικότητα, που χαρακτήρισε την μεταπολιτευτική περίοδο, συνεπικουρούμενοι πρωτίστως, από τον γυάλινο συνεργάτη τους. Αφιερωμένο στους απέναντι του άλλου κόσμου του γυάλινου!
«Όταν δεν
μπορείς να πεις αυτό που θες, μεγαλώνεις γρήγορα και ξαφνικά αποστρέφεσαι τους
καθρέπτες, που δείχνουν τα μαλλιά σου άσπρα, βρίσκεις νέους φίλους, καινούρια
αγάπη και ταξιδεύεις τα χρόνια σου, στο βαγόνι αποσκευών. Έχεις ότι χρειάζεται
για την πρώτη θέση, αλλά δεν το παραχωρείς στον εαυτό σου. Τον τιμωρείς που
προτίμησε τις άδεις μέρες, το άδειο σώμα, από φόβο μήπως η λέξη που σκάλωσε στα
δόντια σου και δεν έβγαινε με τίποτα έβρισκε ανταπόκριση. Αχ τι αισθηματικά
ιδεολογήματα στηρίξαμε πάνω στις στερήσεις μας, πόσες αρνήσεις δεν εφηύραμε
προκειμένου να επιβεβαιώσουμε τον τρόμο μας για την αρχέτυπη απόρριψη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου