Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα!

Ούτε με πολιτικά κριτήρια , ούτε με οικονομικά. Κανένας υπολογισμός. ΟΧΙ για την αξιοπρέπεια . ΟΧΙ για τη Ζωή.  Έχω κλείσει τ’ αυτιά στους εκβιαστές  και δεν συμμορφώνομαι προς   τας υποδείξεις  τους.  Δεν μπαίνω σε λογικές διχασμού. Το ΟΧΙ για μένα αποτελεί μια συμβολική κίνηση και πηγάζει μέσα από  το αξιακό μου σύστημα,  μέσα   από το συναίσθημα,  που αντιδράει  κάποια στιγμή στους αριθμούς των μετρητών και υποκλίνεται στους αριθμούς των ανθρώπων που υποφέρουν, μέσα από την ψυχή  που θλίβεται για μια χώρα που έχει γίνει παιγνίδι στα δόντια ξένων και ντόπιων καρχαριών.  Πόσα πειράματα πια ν’ αντέξει το ζώο, για να δείξει το μέγεθος της αντοχής του, στην υποτέλεια;

Σήμερα  ήθελα να γράψω, για το μεγαλείο της σύγκρουσης, για την ελπίδα της αντίδρασης. Τελικά έχει πολλούς υποτελείς  αυτή η  χώρα.

Το διάστημα που προηγήθηκε,  έφτιαξε συνειδήσεις, εκπαίδευσε συναίσθημα.   Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που μας καίει.

Μόνο μέσα σ’ αυτό το κλίμα, μπορούσαν  να ευδοκιμήσουν   όλα αυτά που ζήσαμε στην πατρίδας μας.  Ήταν εύκολο τελικά.

Με εννοιολογικά  θραύσματα, λαϊκίστικα στερεότυπα, γενικεύσεις αλλά και υπεραπλουστεύσεις προσπάθησαν να δημιουργήσουν  μία εικόνα, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Πως λοιπόν να αντέξεις μέσα σε ένα  τέτοιο περιβάλλον ψευτιάς και υποκρισίας; Πώς να αντέξεις αν δεν συγκρουστείς; Και μπορεί να χάσεις, θα κερδίσεις όμως ελεύθερες ανάσες  και  κυρίως αυτοσεβασμό. 

Οι «σωτήρες», που κατέστρεψαν την χώρα  μας στα χρόνια που προηγήθηκαν,  σήμερα έχουν το θράσος να  βγαίνουν στο γυαλί και υπερασπίζονται την υποτέλεια. Συσκέπτονται με τους κατακτητές και συνωμοτούν κατά του λαού τους. Ε! ΟΧΙ δεν θα τους ακολουθήσω.

Αη στο διάολο. Έως εδώ. Φτάνει πια.  Συνήθως έτσι τελειώνει κάτι ανυπόφορο  και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κάτι άλλο. Είναι στιγμή που ένα μείγμα συναισθημάτων εκρήγνυται. Από την υπερένταση στην ανακούφιση, από την αγωνία στην εκτόνωση. Οι συμπεριφορές διαφορετικές για τον καθένα,  όλες όμως συμφωνούν, εμφορούμενες από ένα φορτίο που ξεπέρασε τον αποθηκευτικό χώρο της ψυχής.

Νοιώθεις  από την αντίθετη πλευρά,  ακριβώς τη ζωή εκείνου του δευτερόλεπτου, μετά την  εκσπερμάτωση. Σκορπισμένες λέξεις, και καμία προσπάθεια για να μπουν σε μια σειρά.   Και τι σειρά να βρουν, που να χωρέσουν;  Λέξεις  μάνες,  μήτρες, κυψέλες,  τα άπαντα των ποιητών που μας συνάντησαν. Κάθε μία σέρνει πίσω της  και μια ζωή.  

Επιστροφή στο Λαό και στην πολιτική θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί με δυο λόγια αυτό που δημιουργείτε μέσα στα χαλάσματα. Επιστροφή στην κοινωνία σε μια αμφίδρομη πορεία, που βγάζει ψυχή και γεννά προσδοκίες.  ΟΧΙ πια . Να ξαναγίνουμε τρελοί που κάνουνε οχτάρια στην παραλιακή. Που ρισκάρουνε καριέρες για ένα «όνειρο».

«Όχι άλλο στη θλίψη μας, όχι στην απελπισία μας. Όχι, διότι σκοτείνιασαν τα σπίτια μας. Όχι στον φόβο μου μήπως χάσω τις αλυσίδες μου.», όπως γράφει ο Στάθης  στο «Ναυτίλο».

Δεν σας  το κρύβω, πρώτη φορά νοιώθω τόσο αισιόδοξος. Πρώτη φορά, εν μέσω τόσων προβλημάτων πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Και θα τα καταφέρουμε.