Αριστερή μελαγχολία.

Μπορεί να καταγράφομαι, στο ποσοστό των αναποφάσιστων, όμως δεν είμαι. Ποτέ δεν ήμουνα αναποφάσιστος. Την αριστερή μελαγχολία μου εκφράζω, όλο αυτό το διάστημα και τη σιωπή μου. Αυτή η σιωπή η δική μου και χιλιάδων άλλων σαν και μένα, είναι που δυσκολεύει τη ζωή των εταιρειών δημοσκοπήσεων και αποδυναμώνει τα ποσοστά συσπείρωσης, ώστε λίγες μέρες πριν τις εκλογές να καταγράφουν ιστορικό χαμηλό.

Ποτέ δεν θυμάμαι το εαυτό μου, προεκλογική περίοδο με τέτοια διάθεση. Ποτέ δεν θυμάμαι να βγαίνουν οι λέξεις με τόση δυσκολία. Είναι και αυτή η ευκολία, των συνοπτικών διαδικασιών και των καταδικαστικών αποφάσεων, των μεν για τους δε και αντίστροφα, που προσθέτει, και άλλο βάρος στην επιβαρυμένη κατάσταση.

Από μια άποψη, όπως γράφει ο Θανάσης Καρτερός “μπορεί κανείς και να είναι περήφανος ως αριστερός για όλα αυτά. Το 'χουμε, πώς να το κάνουμε. Είμαστε με τα ιδανικά κι όχι με τα δανεικά. Ενώ οι μπαγάσηδες οι προηγούμενοι -σαράντα χρόνια κλέφτης...- και οι από πάνω, και οι από κάτω, και οι από δίπλα, και οι από πίσω τους καμιά μελαγχολία δεν έπαθαν όταν υπέγραφαν τα όργια. Επέβαλαν τα όργια. Έκαναν τα όργια. Συνωμοτούσαν για τα όργια με δανειστές, βαρόνους και τραπεζίτες. Και προπαγάνδιζαν τα όργια από τα μη μελαγχολικά ΜΜΕ.

Ψυχροί τύποι. Και καθεστώς έχτισαν. Και το Ναι αγκάλιασαν. Και τους δανειστές σιγοντάρισαν. Και το Grexit έκαναν μπαμπούλα. Κι ούτε ενός το μάτι δεν καθρέφτισε κάποια μελαγχολία: Τι κάναμε στην καημένη την Ελλάδα! Και πότε μελαγχόλησαν; Όταν τους ήρθε η ξανάστροφη των εκλογών. Και η ξανάστροφη του Όχι. Όταν γέλασε το δικό μας χειλάκι δηλαδή. Που πάει να πει ότι αυτοί μελαγχολούν όταν εμείς χαμογελάμε. Ενώ εμείς μελαγχολούμε κι από μόνοι μας. Όταν αλλιώς τα παλεύουμε κι αλλιώς έρχονται”.
Γι' αυτό δεν μιλάω, αλλά και δεν ακούω αυτό το διάστημα. Και έτσι θα πάω μέχρι τέλους. Και αυτή η μελαγχολία δεν έχει να κάνει με τους άλλους. Δεν με πρόδωσε κανείς, δεν με γέλασε κανείς . Δεν έχω απέναντι μου αποστάτες, και προδότες . Έχω κάποιους ηττημένους και είμαι και εγώ ανάμεσά τους.