H αριστερά είναι δρόμος

Πονηρές οι μέρες. Οι  Ιδεολογίες και πάλι στο προσκήνιο για να καλύψουν την ένδεια ιδεών και να πιστοποιήσουν τις ταμπέλες.  Επαναφέρω για να υπενθυμίσω  και να διαχωρίσω τη θέση μου, ένα παλαιότερο  κείμενο, πολύ πιο επίκαιρο σήμερα από τότε.

Οι συχνές αναφορές μου, στην αριστερά και στη δεξιά, δεν έχουν να κάνουν με γεωγραφικούς προσδιορισμούς, ούτε βεβαίως πάντα με κομματικούς σχηματισμούς.  Όταν αναφερόμαστε στην πολιτική, εννοούμε την εφαρμογή της, ενώ σε άτομα την προσωπική  τους στάση  ζωής.  

Τα δυο κόμματα που για σαράντα χρόνια ταλαιπώρησαν την Ελλάδα, είναι και τα δυο δεξιά κόμματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μέσα στους κόλπους τους, δεν υπάρχουν άτομα με αριστερή στάση ζωής. Το ίδιο συμβαίνει και στα κόμματα της αριστεράς.  Η μόνη διαφορά βρίσκεται στην αναλόγια.  Δεν μπορεί ένα δεξιό κόμμα να κατακλύζεται από αριστερούς, ούτε βεβαίως  ένα αριστερό από δεξιούς.   Η  παραπάνω  απλούστευση για  να συνεννοούμαστε. 

Για τον «αριστερό» σήμερα ο λόγος.   Η ευκολία στον χαρακτηρισμό, περισσότερο είναι σχηματική  και  η χρήση της κυρίως προσδιορίζει, χωρίς σε καμία περίπτωση να μπορεί να ανταποκριθεί στο μέγεθος  της έννοιας.  Ο αριστερός είναι δρόμος, είναι όνειρο, είναι πορεία  ανηφορική, είναι θυσία.  Είναι πολλά,  λίγα  απ’ αυτά μπορούμε να πλησιάσουμε, λιγότερα να κατακτήσουμε, όλα  όμως να  τα ονειρευτούμε.  «Ο δικός μου αριστερός» γράφει  ο Αύγουστος Κορτώ, σε μια προσπάθεια του, να προσδιορίσει τον Άνθρωπο. Θα μπορούσαν να προστεθούν πολλά ακόμα απ’ τον καθένα, που έχει  επιλέξει   την οδό ονείρων στην πορεία του, για μια καλύτερη ζωή.  Μερικά αποσπάσματα:            

«Αριστερός για μένα θα πει: αυτός που νιώθει το βάσανο του διπλανού του σαν δικό του. Ο πραγματικά ευαίσθητος, αυτός που πιστεύει στο τρίπτυχο ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα και προσπαθεί να διαδώσει την πίστη του χωρίς να την επιβάλλει, διαφωτίζοντας αλλά ποτέ προσηλυτίζοντας.

Αυτός που δεν αντιλαμβάνεται καμία ιδιοκτησία,  καμία σχέση με τα άψυχα, ως ανώτερη από τη σχέση του με τα έμψυχα πλάσματα του κόσμου… Αυτός που δεν κάνει τις προσωπικές θυσίες του φλάμπουρο έπαρσης κι επίδειξης. 

Αυτός που αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της μόρφωσης και του πολιτισμού ως όπλα για την εξύψωση του ανθρώπου και την καλυτέρευση της μοίρας του – κι ως εκ τούτου, αυτός που δεν φοβάται το αλλιώτικο ή το ξένο, όταν ως στόχο έχει την εξίσωση και τον διαφωτισμό ατόμων και λαών. Αυτός που ποτέ δεν παραιτείται απ’ την ελπίδα,  που ακόμα κι όταν του αφαιρεθούν όλα τα μέσα που χρειάζονται για τη βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης εξακολουθεί να μάχεται με τον λόγο του, τις ιδέες του, και τα όνειρά του.

Αριστερός για μένα θα πει να σέβεσαι το ανθρώπινο μεγαλείο του παρελθόντος χωρίς να καθηλώνεσαι σ’ αυτό, να ζεις ελεύθερος από ιερά φαντάσματα και τέρατα… Αυτός που αποστρέφεται κάθε αυθαιρεσία και θηριωδία των ισχυρών επί των αδυνάτων, είτε πρόκειται για μεμονωμένα άτομα ή για ολόκληρα κράτη...Αυτός που απορρίπτει τον ρόλο του δυνάστη, ακόμα κι όταν του προσφέρει τη δυνατότητα να εφαρμόσει την κοσμοθεωρία του στην πράξη – διότι ξέρει ότι η ελευθερία στα χέρια ενός τύραννου παύει να είναι ελευθερία.

Αυτός  που προσπαθεί να εμφυσήσει στις επόμενες γενιές τον σεβασμό, την αγάπη και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, χωρίς ωστόσο να προκαθορίζει ρόλους και πορείες – διότι ισότητα σημαίνει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα επιλογής απόψεων που μπορεί να μη συνάδουν με τις δικές μας. Ο αριστερός νουθετεί αλλά ουδέποτε παγιδεύει, μεταλαμπαδεύει χωρίς ποτέ να φυλακίζει.

Τέλος, για μένα, αριστερός είναι αυτός που χρησιμοποιεί με φειδώ και σεβασμό την ιδιότητα του αριστερού, κατανοώντας πως δεν είναι τίτλος ευγενείας που ο καθείς μπορεί να αποδώσει στον εαυτό του σαν σε στέψη αυτόκλητου μονάρχη, αλλά στάση ζωής που κρίνεται εκ του αποτελέσματος, από την εντιμότητα, τη συνέπεια, και την ακεραιότητα των πεπραγμένων του.

Αυτόν τον αριστερό αγαπώ, κι αυτόν ονειρεύομαι να φτάσω έστω και στο ελάχιστο. Κι ακόμη κι αν ποτέ μου δεν τα καταφέρω, κρατώ μες στην καρδιά μου το όνειρο αυτό ως ιερό μου χρέος…