Θα περιμένουμε…

Και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Συγνώμη που σας χαλάω τη διάθεση, επιστρατεύοντας το βαρύ οπλισμό της απογοήτευσης μου, όμως η επικαιρότητα δεν μου δίνει κανένα περιθώριο για αισιοδοξία. Σχεδόν πάντα τη Δευτέρα δεν είχα όρεξη  να μιλάω,  ούτε να ακούω και πολύ περισσότερο να γράφω.  Διαφορετικός χρόνος, ίδιος θυμός. Πλήρης απογοήτευση, όχι όμως και σιωπή.

Κάθε φορά τα ίδια, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Με αρνητικό πρόσημο  σε ό,τι ελπίσαμε, σε ό,τι ζητήσαμε, σε ό,τι υποσχεθήκαμε, σε ό,τι θα αλλάζαμε και δεν αλλάξαμε… επιμένουμε.   Όσο και η εμπειρία να συνηγορεί αρνητικά και το παρελθόν να έχει αποδείξει  ότι η ευχή συνήθως ευχή μένει, τα «Θέλω»  και τα «μη» αποτελούν πάγια αιτήματα σε κάθε ξεκίνημα, σε κάθε αρχή.

Και σήμερα θα φροντίσω να μιλήσουμε για το χρόνο, που μονίμως μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα μας πονά.

Διότι εμείς στα ανθρώπινα  το θέλουμε το χρόνο μας, για να χαθούμε  ή να σωθούμε, για να αποδώσουμε δικαιοσύνη  ή να αποδείξουμε ακόμα μια φορά πως  συγχωρούμε και λησμονούμε.  Γυρίζουμε εύκολα σελίδα  στη πρώτη ευκαιρία. Όχι από αδιαφορία ελπίζω,   αλλά από απελπισία.  

Αρχή προεκλογικής περιόδου   και  η γομολάστιχα πήρε φωτιά, σβήνει, σβήνει να καθαρίσει.  Και τα μάτια, με προσοχή είναι συγκεντρωμένα μπροστά, σε αυτά που έρχονται. Ας γίνει κάτι να τελειώνουμε. Δηλαδή να αρχίσουμε. Έχουμε κουραστεί μας αξίζει κάτι καλύτερο. Κάτι.   Αυτό που μπορεί να σταθεί ικανό  για να κάνει τη διαφορά του καινούργιου  από το παλιό. Μια μετατόπιση όλο και ο πιο μπροστά, όλο και πιο ψηλά, σε μια αέναη πορεία προόδου.  

Πάλι από την αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι.

Δυστυχώς ξυπνήσαμε μια μέρα και είχαμε διανύσει τη μισή ζωή, όπως σχολιάζει η ραδιοφωνική μου φίλη «Κοιτάξαμε πίσω φωτιά, κοιτάξαμε μπροστά φωτιά. Πυροβάτες μια ζωή. Θα προχωρήσουμε όσο αντέξουμε, θα κλείσουμε τις τρύπες, θα μαζέψουμε τη ψυχή μας, θα ξεσκονίσουμε τα χέρια μας, θα καθαρίσουμε τα μάτια μας από τις παλιές εικόνες. Θα προχωρήσουμε. Μπορεί να μην έχουμε χρόνο πια για να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά αυτόν που έχουμε θα τον κατοικήσουμε με ευγένεια προς τον εαυτό μας. Και θα περιμένουμε…»

Είμαστε σε μια διαδικασία αναζήτησης όχι πλέον στέγης, εμείς ασκεπείς τόσα χρόνια πορευόμαστε, αλλά έκφρασης. Και μπορεί να υπάρχει απογοήτευση, μπορεί να ορθώνονται τείχη, μπορεί να μην έχουμε χρόνο να τ’ αλλάξουμε όλα, αλλά αυτόν που έχουμε να τον διαχειριστούμε με σεβασμό προς τον εαυτό μας.