Φθινοπωρινή μέρα σήμερα

Και πάλι  σε θέση μάχης  για τη διαχείριση των απορριμμάτων. Οι κάτοικοι της περιοχής Τεμπλονίου που λειτουργεί ο ΧΥΤΑ από τη μία, οι θεσμικοί φορείς από την άλλη, Δήμος, Περιφέρεια, Κυβέρνηση  και στη μέση το σύνολο της κοινωνίας  του νησιού, που δεν θέλει να ξαναζήσει τον εφιάλτη του περασμένου Ιουλίου. Να μη ξεχάσω και τις αντιδράσεις των κατοίκων του νότου  που αρνούνται να χρησιμοποιηθεί  ο ΧΥΤΑ Λευκίμμης.  Δεν γίνεται έτσι. Για ένα σοβαρό πρόβλημα που αφορά το σύνολο της κοινωνίας,   είναι προφανές ότι με τέτοιες αντιθέσεις , με τέτοιο κατακερματισμό  του κοινωνικού ιστού, δύσκολα θα βρεθεί  η χρυσή τομή.

Το παραπάνω αποτελεί αφορμή για την στάση της κοινωνίας και των φορέων της,  απέναντι σε  όλα τα προβλήματα που απασχολούν τον τόπο, προβλήματα που έρχονται από το παρελθόν και δυστυχώς τα βρίσκουμε ξανά και ξανά μπροστά μας.  

Για πράγματα που γράψαμε πριν ένα χρόνο πριν δυο χρόνια πριν είκοσι χρόνια, δε χρειάζεται, να ξαναμπούμε στον κόπο. Τι έχει αλλάξει από τότε; Είναι δράμα,  σε μια μικρή πόλη, να γράφεις και να ξαναγράφεις για προβλήματα που γνωρίζουν όλοι, που βιώνουν όλοι, που ταλαιπωρούν όλους.

«Για νέο μας το λες;» Είναι η λογική απάντηση των αναγνωστών. Όταν ο δημοσιογράφος δεν έχει νέα, τι άλλο πρέπει να κάνει από το να καταθέσει τα όπλα του.
 

Δεν αστειεύομαι. Από το 1993 που γράφω καθημερινά,  έχω βρει απέναντι μου μπετόν αρμέ αδιαφορίας, για την υγεία, για την παιδεία, για την κοινωνία, που στριφογυρίζει στα ίδια. Και αυτό είναι το δράμα, «τα ίδια προβλήματα», που καλείσαι να επαναλαμβάνεις σε τακτά χρονικά διαστήματα και όταν έρθει η ώρα του απολογισμού, μαζεύεις τα στατιστικά στοιχεία της στήλης και ξαφνιάζεσαι από την επανάληψη. Εκατό φορές για το  νοσοκομείο, διακόσιες για το κυκλοφοριακό και για τους χώρους στάθμευσης, εκατό πενήντα για την ύδρευση, διακόσιες πενήντα για την καθαριότητα και τους ΧΥΤΑ, τριακόσιες για τους λάκκους, τις συγκοινωνίες, την τουριστική κρίση,  τον δημόσιο χώρο και όλα τα γνωστά.
Βεβαίως θα μου πείτε, ότι τα προβλήματα δεν τελειώνουν ποτέ, όχι όμως τα ίδια. Ολόκληρες πόλεις που ισοπεδώνονται από πολεμικές καταστροφές ξανακτίζονται σε λιγότερο χρόνο από ότι χρειάζεται να κτισθεί ένα Νοσοκομείο.

Προσπαθώ να κρατάω μια συνέχεια στις εκρήξεις των περιλήψεων της σιωπής. Μάταια. Ό,τι και να γράψω αυτός εδώ ο τόπος πάντα μου υπενθυμίζει το στοιχείο της υπερβολής. Είναι η μιζέρια της επαρχίας, που σου χαμηλώνει τον πήχη και σου κλείνει τον ορίζοντα. Είναι η θάλασσα που σε περικυκλώνει, σου κόβει τη στεριά στα δύο, σου παίρνει μέρος του αέρα και η αναπνοή μένει ημιτελής. Πόσες φορές χρειάστηκε να προκαλέσω τεχνητό χασμουρητό για να εισπνεύσω μεγαλύτερη δόση αέρα φτάνοντας έτσι την ανάσα εκεί που το ααα σε ησυχάζει.
"Στους μικρούς τόπους, μπερδεύονται, ανακυκλώνονται, παραγνωρίζονται, οι άνθρωποι και στο τέλος πεθαίνουν αμίλητοι. Γι’ αυτό σας λέω μια περίληψη και πολύ, κάτι σαν υπενθύμιση, επιβεβαίωση της παρατεταμένης σιωπής, απόδειξη, ότι είναι ηθελημένη."
Δεν έχει νόημα η συνέχεια, υπερτίμηση χωρίς αντίκρισμα. Και η οργή, που πολλές φορές με παρασέρνει εξανεμίζεται την επομένη, όταν το μέγεθος φαντάζει δυσανάλογο.
Έχουμε τη ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Τα τοπικά ζητήματα προσλαμβάνουν εθνικό χαρακτήρα, μαζευόμαστε γύρω απ’ αυτά και χορεύουμε το χορό του πολέμου. Αντίπαλος μας, ποιος άλλος από τον κακό μας εαυτό. Το αποτέλεσμα; Η μακρά κατιούσα πορεία, χωρίς ίχνος ελπίδας ανακοπής.

Το κυκλοφοριακό, η πολεοδόμηση, η καθαριότητα, η τουριστική κρίση, η ανεπάρκεια των υποδομών, η εγκατάλειψη των μνημείων, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ακρίβεια και η φτώχεια, δεν είναι της αποκλειστικής μας ευθύνης. Η ευθύνη η δική μας βρίσκεται στην έριδα πάνω απ’ αυτά και στην ανυπαρξία κοινής στρατηγικής για τον περιορισμό τους.
“Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, η σημερινή μας φτύνει, μας διαψεύδει μας εκτροχιάζει. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου.”
Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο.
Φθινοπωρινή μέρα σήμερα, με την πόλη σκοτεινή και τη θλίψη και πάλι στο προσκήνιο, «δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο, που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις. Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά. Για την παρέα του γυμνασίου που σήμερα βγάζει τα μάτια της. Για τους φίλους τους παλιούς που ξέχασαν, τα καλύτερα τους χρόνια».
Φθινοπωρινή μέρα σήμερα. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ’ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές.