«Η αρρώστια του ονείρου» και η μαγεία της γραφής

Η Κέρκυρα έχει και καλές ειδήσεις. Το τελευταίο βιβλίο του Σπύρου Σίγμα, «Η αρρώστια του ονείρου», έρχεται να προστεθεί στο κομμάτι εκείνο της άλλης Κέρκυρας.   Της Κέρκυρας, που στο περιθώριο της γκρίνιας  και της μιζέριας δημιουργεί...  Η αναφορά μου σε ένα βιβλίο, πηγάζει από τον ενθουσιασμό ενός αναγνώστη, που βρέθηκε συνεπιβάτης του γιατρού, ήρωα του βιβλίου,  του γιατρού που είναι όλοι οι ήρωες  μαζί,   σ’  αυτό το απίθανο ταξίδι του ονείρου. Ταξίδεψα με τον Τιτανικό και δεν βυθίστηκα, απεναντίας το έζησα όλο το ταξίδι, με τις αισθήσεις μου παρούσες.

Αυτό είναι η μαγεία της γραφής, να συναντάς τη σκέψη σου την ανεπεξέργαστη, τη συγκεχυμένη, την ανασφαλή, τη γεμάτη ερωτηματικά… και όλα με μιας να γίνονται φως. Να σε βγάζουν από την αγωνία, να σβήνουν τα ερωτηματικά, να σου δημιουργούν καινούργια βάση δεδομένων, να σου χαρίζουν χρόνο και ώθηση για παραπέρα.

Εγώ δεν έχω τι να πω, δεν  είμαι ειδικός για να κρίνω,  μόνο να αισθανθώ μπορώ. Μόνο να συναντηθώ όχι στο κίνητρο, όχι στη γέννηση, σε ένα αποτέλεσμα προσαρμοσμένο στο δικό μου μπόι. 

Εκείνοι που δημιουργούν έχουν από τη φύση τους μια τάση να κρύβονται. Ίσως γιατί γνωρίζουν τη σκληρότητα του ανεπίδοτου αισθήματος.

Ο κόσμος του συγγραφέα είναι κόσμος μας. Οι λέξεις του, γίνονται ζωγραφιές, γεμίζουν τις αισθήσεις από χρώματα και αρώματα.  Η κόκκινη Καίτη, η  κίτρινη  Τζένη, η λουλακί Κλειώ.  Από κάθε σελίδα του βιβλίου  ξεπηδά και μια αντανάκλαση χρωμάτων. Το βιβλίο φωτίζεται και μας φωτίζει.

Μας άναψε φωτιές ο Σπύρος Σίγμα (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του συμπατριώτη μας  γιατρού Σπύρου Σαμοίλη), μας κάλεσε στον κόσμο του να κάνουμε ένα γύρο, να καθίσουμε να κλάψουμε, να γελάσουμε,  να γευματίσουμε μαζί του,  να τραγουδήσουμε, να ζήσουμε εν τέλει.

Κάθε κομμάτι από το τελευταίο  βιβλίο του συγγραφέα,  έχει και από ένα σπέρμα  πόνου, και προβληματισμού γι’ αυτόν τον  τόπο, μα πάνω απ’ όλα έχει αγάπη.  Είναι ένα βαθιά πολιτικό βιβλίο «Η αρρώστια του Ονείρου».

Θα ήθελα εδώ να σας παραθέσω τις «υπενθυμίσεις της πρόσφατης ιστορίας μας», όπως προβλήθηκαν στην οθόνη του Αποστόλη Καλαμάρα, που αποτελεί μια πτυχή του κεντρικού Ήρωα, ο χώρος όμως  δεν μου επιτρέπει. Θα περιοριστώ στην αντίδραση μετά την προβολή. «Τα τελευταία δάκρυα του Αποστόλη Καλαμάρα  έτρεξαν και ήταν αυτά που ξέπλυναν  την οθόνη  από μια σημαία  αγνώριστη από τις ακαθαρσίες της ιστορίας της. Ποτέ άλλοτε δεν είχε τολμήσει  να δει, έστω ανάκατα τόσο ξεκάθαρα, και ακίνδυνα  από την αναμονή του θανάτου, την κακομεταχείριση  της χώρας  από τους επαγγελματίες  - Πινόκιο».

Τελειώνοντας,  μια μικρή ακόμα αναφορά, που σφραγίζει το οπισθόφυλλο του βιβλίου.

"...Προσπάθησα απεγνωσμένα να ξεμπλέξει τα χρόνια της ευτυχίας από τα χρόνια της επιτυχίας, όταν το φάντασμα του γέρικου χρόνου, γιγαντιαίο και καμπουριαστό, με επίσημο  ένδυμα, καπέλο πομπέ, πουκάμισο χωρίς γιακά, κουμπωμένο κάτω από το λάρυγγά του, με μαργαριτάρι ραγισμένο από τους σιωπηλούς  κεραυνούς, δρασκέλισε τα νησιά  πατώντας από το ένα στο άλλο, με εφηβική ευκολία και βούλιαξε στα βαθιά , προκαλώντας αναβρασμό των νερών από το σβήσιμο των κεραυνών που κουβαλούσε  στην καμπούρα του. Τα ρουθούνια του μπούκωσαν  από την αποθαρρυντική  μυρωδιά το καμένου πανιού».

Εξαιρετική γραφή. Με την ποίηση  παρούσα σε κάθε σελίδα.  Να το διαβάσετε!