Εκεί που ανθίζουν οι λέξεις...

Για τις εποχές σας έγραφα, για τις εποχές που μας ταξιδεύουν και μας επιβάλλονται. Για τις μέρες που μεγαλώνουν και διώχνουν τις κακές σκέψεις. Για την άνοιξη που όσο και να προσπαθούν οι κακές ειδήσεις, ήρθε και θα ξανάρθει. Αυτές τις μέρες κάνω παρέα με μουσικές, με βιβλία και κυρίως με ποιητές. Με ποιητές, που δίνουν νόημα στις λέξεις και τις διατηρούν ζωντανές, που με το αίμα της ψυχής τους αποτυπώνουν τα χρώματα στην πραγματική τους διάσταση.
«Γιατί η ποίηση είναι η αποθέωση του λόγου, το καθαρό του απόσταγμα και η προσέγγιση στα τοπία της, απαιτεί την άσκηση της ευαισθησίας του αναγνώστη, η ποίηση εκ προοιμίου απευθύνεται σε όσους είναι πρόθυμοι να καταβάλλουν το αντίτιμο μιας πνευματικής περιπέτειας …» λέει ο συμμαθητής μου, ποιητής Σωτήρης Τριβιζάς, σε παλαιότερη συνέντευξη του στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ».
Οι περισσότεροι όμως, δυστυχώς, δεν δείχνουν πρόθυμοι και αυτό το ξέρουν οι πολιτικοί του κανόνα, γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις και δεν διστάζουν να θυσιάσουν λέξεις για να χαϊδέψουν τα αυτιά των ψηφοφόρων τους.
Κάπως έτσι έχουν διαμορφωθεί οι αντίπαλες πτέρυγες. Από τη μία μια μικρή μειοψηφία που προσπαθεί να διαφυλάξει το θησαυρό της γλώσσας, δίνοντας νόημα και αξία στις λέξεις και από την άλλη οι πολιτικοί που ξοδεύουν ανέξοδα τα λόγια μέχρι την τελική απαξίωση των λέξεων.
«Αν το περιβάλλον αποτελούσε όντως κυβερνητική προτεραιότητα, τότε θα ήταν απολύτως περιττό να χαρακτηριστεί «πρώτη προτεραιότητα» από τον πρωθυπουργό, στη διενεργούμενη διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή». Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας στην «Καθημερινή». Ο λεκτικός πληθωρισμός (ο οποίος σαν επόμενο σκαλί του, θα έχει την «πρώτιστη προτεραιότητα») μάλλον στερεί νόημα παρά προσθέτει. Αν μάλιστα το ίδιο σχήμα έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον ( λίγο πριν η χώρα παραδοθεί στις «ασύμμετρες» πυρκαγιές, τα ίδια ακούγαμε), τότε οι λέξεις, ξέπνοες από την πολλή χρήση, δεν μπορούν να πείσουν ούτε καν αυτόν που τις αρθρώνει, ο οποίος αρκείται στην όλο και πιο κουρασμένη επανάληψη τους.

Αυτή η επανάληψη, με τα μηδενικά αποτελέσματα είναι που σκοτώνει τις λέξεις και έτσι έχουμε τίτλους πινακίδες και σφραγίδες, που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μη θυμόμαστε. Τι κακό π.χ θα είχε μια λέξη όπως ο «εκσυγχρονισμός» αν δεν είχε ταυτισθεί με την ζοφερή οκταετία Σημίτη; Χιλιάδες λέξεις έχουν φονευθεί από την ανάγκη των πολιτικών να τις χρησιμοποιούν και να πράττουν τα ακριβώς αντίθετα από το νόημα τους. χιλιάδες λέξεις έχουν θυσιαστεί στο βωβό της προπαγάνδας.
Και αν δεν υπήρχαν οι ποιητές, που δοξάζουν τις λέξεις, σήμερα θα συνεννοούμαστε με νοήματα.
Τι θα κάνουμε; Τόσα χρόνια, μάθαμε το δρόμο. Η πραγματικότητα μας πληγώνει και ανοίγουμε λογαριασμούς με τον ουρανό η την θάλασσα. Που θα μας βρείτε; Στο βουνό ψηλά εκεί να ανεμίζουμε αετούς προσπαθώντας να ελαφρώσουμε, μήπως και καταφέρουμε να φύγουμε μαζί τους προς τα πάνω…