Γιατί η ανάγκη το θέλει…

«Όλοι γυρίζουν κάποτε σε ένα νησί σε μια γυναίκα, στο ανέφικτο… στην κοιλιά της μάνας τους, στα σπλάχνα της γης, στην μόνη αληθινή μοναξιά τους …» , έγραφε στο υστερόγραφο ενός παλαιοτέρου κειμένου, η παντοτινή μου φίλη Ελένη.
«Η ανάγκη το θέλει να έχουμε διπλή ζωή μες στη ζωή μας, διπλό αίμα μέσα στις καρδιές μας, η χαρά χέρι χέρι με τον πόνο, το γέλιο χέρι χέρι με τους ίσκιους, δυο άλογα στον ίδιο ζυγό, τραβώντας καθένα κατά τη μεριά του, καλπάζοντας ξέφρενα». Κάτω από τον ίδιο ζυγό τα άλογα εξυπηρετούν εν τέλει τον ίδιο σκοπό με αποτέλεσμα Δύση και Ανατολή να κρατούν ανέπαφες τις θέσεις τους. «Η ανάγκη το θέλει…»
Κι άντε εσύ μες στην ανάγκη σου, να καταλάβεις την ανάγκη. Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι ότι όταν τον άλλον τον χρειάζεσαι αυτός λείπει.
Γι αυτό τα αισθάνεσαι συνεχώς εκείνα τα ξέφρενα άλογα που τρέχουν συνήθως το ένα στην ανατολή, το άλλο στη δύση. Στην ανατολή η αποδοχή των άλλων, η ηθική και τα πρέπει σου, οι εντολές κι η χαρά των γονιών σου. Στη δύση οι αγάπες σου και οι επιθυμίες σου. Ο σκοτεινός αλλά πιο γνήσιος εαυτός σου.

Για να ξορκίσουν το κακό στο ταξίδι του σκοπού, του νόστου και της ουτοπίας στην Ιθάκη, έναν αμαρτωλό τον είπαν αναμάρτητο. Την Πηνελόπη την είπαν πιστή και υπομονετική και ας μετρούσε αρμαθιές τους μνηστήρες.
Και όσο για τον μεγάλο βασιλιά, τον Οδυσσέα, όλα του τα συγχώρησαν, και τα παιδιά που έκανε με την Κίρκη τη Ναυσικά την Καλυψώ… Μέτρησε μόνο το ότι γύρισε.
Μα σε τελική βάση όλοι γυρίζουν, συνήθως δεν είναι για την Πηνελόπη τους, αλλά για κείνα τα δυο ξέφρενα άλογα. Γιατί η ανάγκη το θέλει να έχουμε διπλή ζωή με στη ζωή μας, αίμα διπλό μες στην καρδιές μας. Η χαρά μας χεράκι χεράκι με τον πόνο και το γέλιο αγκαλιασμένο με τους ίσκιους.
Ο μόνος κερδισμένος είναι απών. Γιατί δεν φθάρηκε. Όλα τελειώνουν κάποτε και ο μοναδικός χαμένος, πάλι ο απών. Διότι εν τέλει δεν πρόλαβε δεν έζησε δεν χάρηκε.
Μοναδική επιλογή, ζωή ή ουτοπία. Ούτως η άλλως χάνεις δηλαδή.

Γιατί η ανάγκη το θέλει…»