Χαλασμένη παρτίδα και με σφραγίδα

Θα μπορούσε να είναι μία αντίδραση της στιγμής, ύστερα από την πρώτη απογοήτευση της πρώτης φοράς αριστεράς. Ο χρόνος που ακολούθησε επιβεβαίωσε πλήρως τις πρώτες εκτιμήσεις. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά είμαι υποχρεωμένος να το υπενθυμίσω. “Χαλασμένη Παρτίδα” με σφραγίδα του υγειονομικού.

Αν η συμμετοχή  στην προεκλογική περίοδο,  δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσει  κανείς ανθρώπινες συμπεριφορές, τη μετεκλογική, αν είναι μάλιστα από την πλευρά των νικητών, έχει στα χέρια του τις γενικές εξετάσεις, αίματος, ούρων και μαγνητικής. 
Είμαι προσεκτικός με τις διαγνώσεις, δύσκολα ξεγράφω ανθρώπους. Πάντα ελπίζω σε ένα θαύμα, μέχρι που μου φανερώνεται η αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη.

Και αν δεν το είχαμε δει στο διάολο. Κρεμούσε το κουστούμι, κακοχυμένο, σε ένα σώμα κρυμμένο, πίσω από ψεύτικες ταμπέλες που έδειχναν αριστερά. Δυστυχώς, όσο και να προσπαθεί κανείς, στο δια ταύτα, πάντα ανακαλύπτει μια χαλασμένη παρτίδα για την οποία δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Και δεν μιλάμε για φρούτα. Κάποιες πληγές έχουν κακοφορμίσει τόσο, που δεν υπάρχει ίαση.

Θα μου πείτε σε πρώτο πλάνο η απαισιοδοξία; Παράπονο είναι, πρωτίστως με τον εαυτό μου, που μέσα στον ενθουσιασμό πίστεψα, ότι μπορεί να υπάρχουν όνειρα συλλογικά. Δε φαντάστηκα ότι κάποιοι, «το όλοι μαζί της άνοιξης», ήταν το δικό τους εισιτήριο, για να ταξιδεύσουν στο τελευταίο τρένο ως λαθρεπιβάτες, που μπορεί να τους χαρίσει αυτό που πιστεύουν πως άξιζαν, μια κάποια αποδοχή, λίγο μπόι που εκ γενετής δεν μπόρεσα να έχουν. Δεν φαντάστηκα ότι θα ξυπνούσα φθινόπωρο, μέσα στο λάκκο αυτού του άθλιου μικρόκοσμου, που ανέκαθεν μου προκαλούσε αποστροφή.

Και πώς να φανταστεί ένας ανήμπορος ιδεαλιστής, ένας αθεράπευτα ερωτευμένος; Η πείρα άλλωστε των ερώτων που προηγήθηκαν, ποτέ δεν σου προσφέρει, ούτε μια σταγόνα νερό. 
Κι πάλι γυμνός όπως κάθε φορά, στολισμένος με ψευδαδάμαντες ρίχτηκα στον άγνωστο βυθό. Μια ακόμα από εκείνες τις βουτιές των τριάντα δευτερόλεπτων...

Το συλλογικό όνειρο άρχισε να ξηλώνεται, έφυγαν κάποιοι πόντοι, από ένα ζεστό ρούχο που μας σκέπαζε.

Τι κάνουμε στο παρόν μας; “Όσοι αγωνιούμε γι’ αυτό, είμαστε από την πλευρά των αισιόδοξων, εκείνων που δημιουργούν, που παράγουν ομορφιές, που αμφισβητούν, που μάχονται και ας προβλέπουν πως όλα θα πάνε χάλια.

Στον αντίποδα όσοι έχουν νεύρωση με το «όλα καλά θα πάνε» και τους βλέπεις να σαπίζουν στο παρόν τους, στην παράδοση, στην εσωστρέφεια, τον συμβιβασμό, τη συναλλαγή, την διαχείριση του παρελθόντος, την προσωπική ικανοποίηση του Εγώ τους… μόνο θλίψη μεταφέρουν...”