Δεν είναι όλα τόσο χάλια

"Απλώθηκε η ψυχή μου
στην καλωσύνη
ενός αξιέραστου τόπου
και ξαναγεννήθηκα”
Tο έγραψε η Κατίνα Βλάχου. Ένα απ΄ αυτά τα ωραία μικρά που μας
χαρίζει κάθε τόσο μέσω του fb. Λέξεις που ξεπλένουνε από την τοξικότητα που έχει κατακλύσει τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Νότα ζωής, σαν να σπρώχνεις με τα χέρια το σκοτάδι, για να καταφέρεις να βγεις εκεί που σε περιμένουν οι δικοί σου άνθρωποι.
Τώρα που αρχίζει να λύνεται το φως έξω, δεν είναι όλα τόσο χάλια. Το βλέπω στο παράθυρο, που είναι αριστερά της οθόνης του υπολογιστή μου. Από την μία πολλά λόγια-λίγη ζωή και από την άλλη χρώματα, αρώματα και φως, πολύ φως.
Και επειδή αναφερόμαστε στον τόπο, δεν μπορεί να είναι όλα τόσο χάλια. Πίσω από τις φιέστες, αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που δεν χρειάζεται παράσημα του παρελθόντος και στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες παλεύει, προσφέρει και ελπίζει.Ο στίχος της Κατίνας, ήρθε να μου ενισχύσει αυτή τη θετική σκέψη, παραμέρισα τα συμβαίνοντα, τίναξα την τοξίνη των λέξεων, της μιζέριας, της γκρίνιας και της κλάψας, γιατί μέσα στη τόση φασαρία το χάνουμε το σημαντικό και “'Άπλωσα τη ψυχή μουστην καλωσύνη ενός αξιέραστου τόπου και ξαναγεννήθηκα” 

Η άλλη Κέρκυρα λοιπόν, που στο περιθώριο της γκρίνιας και της μιζέριας σιγά - σιγά και ταπεινά αναπτύσσεται και δημιουργεί
Η Κέρκυρα των ανωνύμων, που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά με τα δικά τους φώτα, προχωρούν στη δύσκολη πορεία της καθημερινότητας, της επιβίωσης, αλλά και της ατομικής προσφοράς στην κοινωνία.Η Κατίνα έβαλε τις λέξεις σε μια αντιστοιχία με τη ζωή. Αισθάνομαι ότι μας περίσσευαν τα λόγια και μας λιγόστευε η ζωή. Επικίνδυνα πράγματα.Το μικροκλίμα, υπήρξε καθοριστικός παράγοντας γι’ αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε εδώ στη μικρή μας πόλη. Έξω έχει λιακάδα αλλά πώς να τη δεις με κλειστά παράθυρα; Γίνανε ένα με την υγρασία, ο ορίζοντας, το ταβάνι του γραφείου τους, άλλαξε χρώμα το δέρμα τους και τι χρώμα να το πεις, αυτό της μούχλας ίσως, ανακατεμένο με σκοτάδι. Είναι εύκολο τελικά να πιστέψεις πως είσαι βασιλιάς κλεισμένος στο παλάτι σου, οι αυλοκόλακες άλλωστε που σε περιτριγυρίζουν την έχουν αυτήν την ικανότητα, να σε γεμίζουν αέρα κοπανιστό και να φουσκώνουν τα φτερά σου, το λάθος είναι να δοκιμάσεις να πετάξεις. Πτώση χίλια τα εκατό και κανένα πέλαγος δεν θα πάρει το όνομα σου. Αν δεν ανοίξεις τα παράθυρο να σκάσει μύτη ο ήλιος στον απέναντι τοίχο, πώς να δεις τη σκόνη που σε σκεπάζει και τα νοσηρά παράσιτα που σε περιτριγυρίζουν; Πως να αναπνεύσεις αλήθειες από τον κόσμο τον πραγματικό, που μπορεί να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κει, για σένα όμως φαντάζει στην άλλη άκρη.
Δυο βήματα είναι η πόρτα, στρίβεις το χερούλι αριστερά και βγαίνεις έξω στη ζωή, εκεί που ανθίζουν τα όνειρα. “Απλώνεις τη ψυχή σου στην καλωσύνη ενός αξιέραστου τόπου και ξαναγεννιέσαι.. ”