Πάρε τη λέξη μου, δωσ' μου το χέρι σου”

Και η επανάληψη θέλει το χρόνο της. Έτσι αποκτάει, μια ηδονή, απαλλαγμένη από φορτία, καθαρή από μικροψυχία, φρέσκα μέσα σε ένα χρόνο που μπορεί να είναι ξένος αλλά πάντα φιλόξενος. Τις γλυκές επαναλήψεις τις κυνηγάω με το ίδιο πάθος, που κυνηγάω ακόμα τις επαναλήψεις στα θερινά τα σινεμά…σαν να ήταν πρεμιέρα…

Σχεδόν πάντα το παθαίνω. Παρεμβάλω το χρόνο και είναι εις γνώσιν μου, πως κυνηγάω ουτοπίες . Επανέρχομαι σε πράγματα απτά «Δεν μπορεί να υπάρξει δύναμη σε ένα τετράγωνο» γράφει ο Τομ Ρομπινς. Και αυτό γιατί η δύναμη του κόσμου κινείται πάντα σε κύκλους. «Το κάθε τι προσπαθεί να είναι στρογγυλό δεν υπάρχουν τετράγωνα στη φύση ούτε στο μακρόκοσμο ούτε στον μικρόκοσμο. Η φύση δημιουργεί σε κύκλους και κινείται σε κύκλους, τα άτομα και οι γαλαξίες είναι κυκλικά καθώς και τα περισσότερα οργανικά πράγματα που υπάρχουν ανάμεσα τους. Η Γη είναι στρογγυλή, ο άνεμος φυσάει σε δίνες, η μήτρα δεν είναι σαν χαρτόκουτο για παπούτσια. Που είναι οι γωνίες ενός αυγού, που είναι οι γωνίες του ουρανού; Κοίτα τις φωλιές των πουλιών, το τετράγωνο είναι παράγωγο της λογικής. Κοίτα την κοιλιά σου κυρία καθηγήτρια, κοίτα τα κωλομέρια σου, κοίτα τα βυζιά σου…» Ο όλος σκοπός της λογικής είναι να τετραγωνίσει τον κύκλο… όμως η ζωή μας κύκλους κάνει και αυτό καλό είναι να μην το ξεχνάμε. Πολλούς απ’ αυτούς τους κύκλους μας δίνεται η ευκαιρία κατά την διάρκεια της ζωής μας, να τους βλέπουμε, να ολοκληρώνονται, άλλοι αργούν περισσότερο και δεν μας δίνουν τη χαρά της δικαίωσης, αυτούς πρέπει να τους φανταστούμε. Νομοτελειακά αυτό θα γίνει ας μην ανησυχούμε.

“Έως εδώ. Φτάνει πια...” Συνήθως έτσι τελειώνει κάτι ανυπόφορο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κάτι άλλο. Είναι στιγμή που ένα μείγμα συναισθημάτων εκρήγνυται. Από την υπερένταση στην ανακούφιση, από την αγωνία στην εκτόνωση. Οι συμπεριφορές διαφορετικές για τον καθένα, όλες όμως συμφωνούν, εμφορούμενες από ένα φορτίο που ξεπέρασε τον αποθηκευτικό χώρο της ψυχής. Νοιώθεις από την αντίθετη πλευρά, ακριβώς τη ζωή εκείνου του δευτερόλεπτου, μετά την εκσπερμάτωση.

Σήμερα σκορπάω λέξεις, και καμία προσπάθεια για να μπουν σε μια σειρά. Και τι σειρά να βρουν, που να χωρέσουν; Λέξεις μάνες, μήτρες, κυψέλες, τα άπαντα των ποιητών που μας συνάντησαν. Κάθε μία σέρνει πίσω της και μια ζωή.

“Τα κείμενα δεν είναι μόνο (άψυχες) λέξεις, σελίδες στο χαρτί και την οθόνη. Είναι οι άνθρωποι που τα γράφουν και τα διαβάζουν· είναι οι σχέσεις, τα συναισθήματα οι ιδέες, οι σκέψεις που τα παράγουν και τα οποία παράγουν, με τη σειρά τους. Δεσμοί, σχέσεις, διαδρομές ανθρώπων. “Πάρε τη λέξη μου, δωσ' μου το χέρι σου”.