Την έκαναν τη δουλειά τους τελικά

Χθες γιορτάσαμε την 1η του Μάη των λουλουδιών. Αργία τα τελευταία χρόνια. Και όχι απεργία. Λήθη και όχι μνήμη. Η εργατική πρωτομαγιά περιορίζεται σε κάτι συμβολικές, υποτονικές, συγκεντρώσεις και πορείες, που δυστυχώς δεν συγκινούν κανένα. Την έκαναν τη δουλειά τους τελικά. Αυτά που χάθηκαν και μας οδήγησαν δεκαετίες πίσω χάθηκαν. Ο χρόνος που προηγήθηκε, υπήρξε καταλυτικός. Ισχυρές δόσεις, μαζικής ενοχοποίησης, συνοδευόμενες από μια άνευ προηγούμενου κινδυνολογία, κατάφεραν να ακινητοποιήσουν την κοινωνία, που παρακολουθούσε μουδιασμένη και ανήμπορη ν’ αντιδράσει, μπροστά στη γιγαντιαία επιχείρηση αφαίμαξης κατακτήσεων δεκαετιών, από την υπόδουλες στους δανειστές ελληνικές Κυβερνήσεις  

Οι πραγματικοί υπαίτιοι, που δεν είναι άλλοι, από αυτούς που άσκησαν εξουσία την μεταπολιτευτική περίοδο, κρύβονται πίσω από την συλλογική ευθύνη και με περίσσιο θράσος, επιμένουν να «σώσουν τη χώρα» από την καταστροφή που οι ίδιοι την οδήγησαν.
«Μερίδιο ευθύνης για τον δρόμο που πήρε ο τόπος μας, για το πώς το ξοδέψαμε, έχουμε όλοι», αναφέρει σε παλαιότερο άρθρο του ο Παντελής Μπουκάλας. «Αλλά, μα την αλήθεια, δεν αποφασίσαμε όλοι μαζί να φορτωθούμε το «εθνικό όραμα» των Ολυμπιακών… Δεν συντάξαμε όλοι μαζί τον νόμο περί ευθύνης υπουργών… Δεν συναινέσαμε όλοι στα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα. Δεν τζογάραμε όλοι στο Χρηματιστήριο... Δεν ήμασταν όλοι διπλοτριπλοθεσίτες αργόμισθοι υπό την σκέπη του κόμματός μας, γαλάζιου ή πράσινου… Δεν ήμασταν όλοι στους καταλόγους επιχορηγουμένων της Ζίμενς ούτε στους καταλόγους των επιδοτουμένων με μυστικά κονδύλια, τάχα προς εξυπηρέτηση εθνικών σκοπών…Δεν προσκυνήσαμε όλοι το δόγμα «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Δεν ιδρύσαμε όλοι οφσόρ εταιρείες σε εξωτικά νησιά για να εξασφαλίσουμε «το μέλλον των παιδιών μας», ούτε δεχτήκαμε επιταγές αγνώστων, και πάλι «για το καλό των παιδιών μας»… Δεν κλέψαμε όλοι την εφορία... Δεν μαγαρίσαμε όλοι και δεν μαγαριστήκαμε όλοι. Γιατί δεν είμαστε όλοι Έλληνες (ή γενικώς πολίτες ή άνθρωποι) με τον ίδιο τρόπο. Με το φαρμάκι της συλλογικής ευθύνης ωστόσο να πληγώνει βαριά και το αίσθημα και τον νου της, μάταια προσπαθεί η χώρα να σχηματίσει μια γενική εικόνα, κάπως συνεκτική και λογική, με τα κομμάτια πληροφόρησης και τα τρίμματα νοήματος που έχει στη διάθεσή της».
Για να έρθω σε τοπικό επίπεδο, αυτός ο πληθυντικός, της ανάληψης ευθυνών, έχω την αίσθηση ότι αποτελεί την πιο χρησιμοποιημένη αχρείαστη φράση, σ’ αυτόν εδώ τον τόπο. «Φταίμε όλοι», μια φράση καραμέλα που ξορκίζει τις ατομικές ευθύνες και οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν φταίει κανείς. Κάπως έτσι τα προβλήματα γίνονται μνημεία.
«Φταίμε όλοι για την κατάντια αυτού του τόπου», να το δεχτώ. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ πως με αυτό το ισοπεδωτικό πληθυντικό του τίποτα, θα μπορέσουμε να δώσουμε κάποια λύση.
Ο καθένας που ξεστομίζει αυτή τη φράση, αυτόματα εξαιρεί τον εαυτό του από την ευθύνες, αν προσθέσουμε τις εξαιρέσεις, θα πρέπει να ψάξουμε σε άλλες πολιτείες, ή καλλίτερα σε άλλους πλανήτες τους ενόχους.
Πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσουμε να τα ρίχνουμε όλα στο βαθύ λάκκο του πληθυντικού, οι νύχτες θα μας περιμένουν, από δω και πέρα, για να θυμηθούμε και την Κική Δημουλά.
Αυτήν είχα στο μυαλό πριν ξεκινήσω, αλλά βλέπετε ο πληθυντικός αριθμός της, με οδήγησε στον πόνο γι’ αυτήν την πόλη με τον πληθυντικό αριθμό μας, που απειλεί να μας καταβροχθίσει. Αν δεν επιστρέψει ο καθένας στον ενικό του, αν δεν δράσει στην μικρή ακτίνα ευθυνών του, φοβάμαι πως τα προβλήματα που μας ταλανίζουν όλα αυτά τα χρόνια, θα προστεθούν στον μακρύ κατάλογο μνημείων αυτής της πόλης, με την περιοριστική ταμπέλα να μας θυμίζει… «Διατηρητέα».!!!