ΑΕΚ των παιδικών μου χρόνων

Είναι κάποια βράδια μαγικά, τα τελευταία έχουν χρώμα κιτρινόμαυρο. Πρωτάθλημα Ελλάδος στο ποδόσφαιρο ύστερα από 24 χρόνια, κύπελο Ευρώπης στο Μπάσκετ. Πανηγύρια για όλους εμάς τους Αεκτζίδες, που ύστερα από τόσα χρόνια, βλέπουμε την ομάδα μας να θριαμβεύει. Ίσως να μην ταιριάζει στο ύφος της στήλης η αναφορά στο παραπάνω γεγονός, συγχωρείστε με, για λίγες ώρες ακόμα δεν θέλω να ξυπνήσω. Παρακολουθώ ποδόσφαιρο και μπάσκετ με δόση φανατισμού, ζω τον αγώνα με ένταση και πάθος. Πιστεύω πως μόνο με αυτά τα στοιχεία έχει ενδιαφέρον να παρακολουθείς αυτά τα ομαδικά αθλήματα. Τα αποτελέσματα του κάθε αγώνα της ομάδος μου, επηρεάζει άμεσα τη διάθεση μου και αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό. Πίκρες και χαρές εναλλάσσονται σε μια μετάγγιση ζωής .

Το 2018 θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη όλων των φιλάθλων της ΑΕΚ. Σήμερα νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω αυτά τα παιδιά που μάτωσαν μέσα στα γήπεδα για να μας προσφέρουν εμάς αυτήν τη μεγάλη χαρά. Η εικόνα του Κώστα Νεστορίδη το περασμένο Σαββάτο στο γήπεδο της “Ριζούπολης” που έγινε η απονομή του τίτλου, με ταξίδεψε στο παρελθόν, στην ΑΕΚ των παιδικών μου χρόνων.

Είναι μερικά βράδια που είναι πράγματι μαγικά, σ’ ανοίγουν ρωγμές στον χρόνο. Διαπιστώνεις ότι ακόμα και το παρελθόν είναι χρόνος ρευστός, σου φανερώνει πτυχές που απαιτούσαν ρυτίδες.
Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο «Κώστα Νεστορίδης ο μάγος της μπάλας», που υπογράφει ο Δημοσιογράφος Νίκος Κατσαρός, η μνήμη μου κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της. Τον εαυτό μου τότε δεν τον θυμάμαι και μια παλιά φωτογραφία που σώζεται ακόμα, δεν την πιστεύω. Τον Κώστα Νεστορίδη όμως τον θυμάμαι με τον δικέφαλο στο στήθος, έτοιμο να μαγέψει και να παρασύρει τα όνειρα μας. Ακριβώς την ίδια φωτογραφία του εξωφύλλου, την έχω από τις «τύχες» που πουλούσαν τότε τα περίπτερα για να μας ξεγελούν. Όμως ο Νεστορίδης δεν μας γέλασε ποτέ, ήταν πάντα συνεπής σ΄ αυτό που τόσο καλά έκανε, και το έκανε για μας.
Σάββατο βράδυ , ξαναζώντας κάτι ξεχασμένο, ξεπερασμένο ίσως αλλά απολύτως μαγικό, κατάλαβα γιατί είναι ακόμα και σήμερα βαθιά μέσα μου ριζωμένη η ΑΕΚ, σαν τις χαμένες πατρίδες γι’ εκείνους που τις έχασαν… Με «τον μάγο της μπάλας» να κλαίει και να θυμάται κάτι γι’ αυτόν «απόλυτα φυσικό», «ο Νεστορίδης υπήρξε φαινόμενο» όπως η αστραπή και η πλημμύρα.
Ο Νίκος Κατσαρός, παραδέχεται ότι τα βρήκε δύσκολα, «ο άνθρωπος που γέννησε την μπάλα» ούτε κατάλαβε ότι όλο αυτό που έκανε ήταν κάτι το εξαιρετικό. Αλλ’ όλα συνηγορούσαν σε αυτό το «εκτός χρόνου» μαγικό βράδυ.
«Τα δάκρυα του κυρίου Κώστα» γύρισαν την ανέμη: «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδάκι που αγαπούσε πολύ μια ποδοσφαιρική ομάδα, φορούσε κίτρινες φανέλες με τον δικέφαλο στο στήθος, μετρούσε τον χρόνο με βάση τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες της»… Είδε τους ήρωες των παιδικών του χρόνων, λοιπόν, να διατηρούν αναλλοίωτο το υπερφυσικό τους μέγεθος και να του ξετυλίγουν το κουβάρι του παραμυθιού που τον μεγάλωσε, διαπιστώνοντας πως μόνο αυτό θέλει να είναι τελικά: ΑΕΚ των παιδικών του χρόνων!