Παράπονο είναι

Και να ήθελα δε θα μπορούσα. Συγνώμη που σας χαλάω τη διάθεση, επιστρατεύοντας το βαρύ οπλισμό της απογοήτευσης μου, όμως η επικαιρότητα δεν μου δίνει κανένα περιθώριο για αισιοδοξία. Όσο  οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της, τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό  από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει.

Ψάχνω κάποιες λέξεις, που να μπορούν να κλείνουν τους  δρόμους τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν.

Είναι ακριβώς όπως και τότε, όταν περάσει ο θυμός και γίνει θλίψη. Δεν είναι η ήττα που με ρίχνει στο πάτωμα, είναι η επανάληψη μιας ακόμη χαμένης ελπίδας και η απογοήτευση, που σου τσιμεντάρει τα όνειρα και σου αφαιρεί κάθε διάθεση για αγώνα. Ευτυχώς η ιστορία είναι κατηγορηματική Και αυτό θα περάσει. Λίγος χρόνος χρειάζεται και μια σπίθα που νομοτελειακά, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, θα ανάψει.

Τότε έγραφα για μια χαλασμένη παρτίδα και το περιόριζα στην μικρή ακτίνα δράσης μου.  Σήμερα και πάλι για χαλασμένη η παρτίδα καθ΄ άπασαν την επικράτεια. Ό,τι υπήρχε κάτω από την πρώτη στρώση, φρούδο. Ένα περιτύλιγμα το όλο εγχείρημα, με φιόγκο κόκκινο.Αν η συμμετοχή σου στην προεκλογική περίοδο, σου δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσεις ανθρώπινες συμπεριφορές,  τη  μετεκλογική,  έχεις στα χέρια σου τις γενικές εξετάσεις,  αίματος, ούρων και μαγνητικής.  Είμαι προσεκτικός με τις διαγνώσεις, δύσκολα ξεγράφω ανθρώπους. Πάντα ελπίζω  σε ένα θαύμα, μέχρι που μου φανερώνεται η αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη.

Και αν δεν το είχαμε δει στο διάολο. Κρεμούσε το κουστούμι, κακοχυμένο, σε ένα σώμα κρυμμένο,  πίσω από ψεύτικες ταμπέλες που έδειχναν αριστερά. Δυστυχώς,  όσο και να προσπαθείς, στο δια ταύτα, πάντα  ανακαλύπτεις μια χαλασμένη παρτίδα για την οποία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και δεν μιλάμε για φρούτα. Θα μου πείτε σε πρώτο πλάνο η απαισιοδοξία;  Παράπονο είναι, πρωτίστως με τον εαυτό μου, που μέσα στον ενθουσιασμό πίστεψα,  ότι μπορεί να υπάρχουν όνειρα συλλογικά.  Δε φαντάστηκα ότι κάποιοι,  «το όλοι μαζί της άνοιξης», ήταν το δικό τους  εισιτήριο, για να ταξιδεύσουν  στο τελευταίο  τρένο ως λαθρεπιβάτες,  που μπορεί να τους χαρίσει αυτό που πιστεύουν πως άξιζαν, μια κάποια αποδοχή,  λίγο μπόι  που εκ γενετής δεν μπόρεσα να έχουν. Δεν φαντάστηκα ότι θα ξυπνούσα φθινόπωρο, μέσα στο λάκκο αυτού του άθλιου μικρόκοσμου, που ανέκαθεν μου προκαλούσε αποστροφή.

Το συλλογικό όνειρο άρχισε να ξηλώνεται,   έφυγαν   κάποιοι πόντοι, από ένα ζεστό ρούχο που μας σκέπαζε.

Τι κάνουμε στο παρόν μας;  Όσοι  αγωνιούμε γι’ αυτό,  γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου  “είμαστε από την πλευρά των αισιόδοξων, εκείνων  που δημιουργούν, που παράγουν ομορφιές,  που αμφισβητούν,  που μάχονται και   ας προβλέπουν πως όλα θα πάνε χάλια. Στον αντίποδα όσοι έχουν νεύρωση με το «όλα καλά θα πάνε» και τους βλέπεις να σαπίζουν στο παρόν τους, στην παράδοση, στην εσωστρέφεια, τον συμβιβασμό, τη συναλλαγή,  την διαχείριση του παρελθόντος,   την προσωπική ικανοποίηση του "Εγώ" τους…   μόνο θλίψη μεταφέρουν.”

Ας ελπίσουμε στο χρόνο και στο φως. Ας μην  μείνουμε  άλλο στις σκιές, θα μελαγχολήσουμε.