Όχι άλλα σκουπίδια

Όχι άλλα σκουπίδια. Σκουπίδια στους δρόμους, σκουπίδια στην τηλεόραση, σκουπίδια στο διαδίκτυο, σκουπίδια στο κεφάλι μας. Δεν θα προσθέσω ούτε λέξη σ΄ αυτήν την σκουπιδολογία, άλλωστε έχω γράψει σχετικά, σε χρόνο που υπήρχαν περιθώρια, σήμερα χρειάζεται αλληλεγγύη, συνεργασία και πάνω απ΄ όλα ανακύκλωση, για να νικήσουμε το τέρας.

Στην πραγματικότητα, έχει εξαπλωθεί μια οργανωμένη επιχείρηση, ώστε η ζωή να είναι χωρίς τους άλλους, ή καλλίτερα με τους άλλους απέναντι, με τους άλλους εχθρούς, με τους άλλους που πρέπει να εξοντώσουμε για να επιβιώσουμε.

Να γράψω κάτι επιπλέον, αυτές τις μέρες των εκπτώσεων, δε μπορώ. Θα κρυφτώ σ’ αυτές τις λέξεις, που όταν γίνουν προηγούμενες, ακολουθώντας ό,τι επόμενο γραφτεί, ίσως γίνω πιο κατανοητός. Για την ώρα «ας την κουβέντα».
.....................................................................................................................................

Το παράπονο, δεν είναι για εκείνο ή το άλλο. Είναι μια στιγμή συσσώρευσης, για όλα. Απροσδιόριστες και με μπόλικη δόση ασάφειας οι αιτίες, το αποτέλεσμα όμως του χρόνου της σιωπής, δίκαιο!

Τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις; Δυστυχώς έτσι ξεκινάει η ανάγνωση. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά για μια κοινωνία που την έχουν προδώσει. Οι αναγνώστες προσπαθούν να ανακαλύψουν το σκοπό, που σε καμία περίπτωση δεν πάει μαζί με το προφανές νόημα των δράσεων. «Ποιον αβαντάρει;», «ποιον προσπαθεί να ρίξει;», «τι συμφέροντα εξυπηρετεί;», «από ποιον τα έχει πάρει;». Η σκοπιμότητα στο μεγαλείο της. Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας και αν η στήλη αποτελεί εξαίρεση, χρειάζεται πολλές φορές να το επιβεβαιώνει και να το υπενθυμίζει.Τίποτα δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Ούτε νουθεσίες, ούτε υποδείξεις. Δεν είναι στις προθέσεις μου. Καμία σκοπιμότητα. Μια καθημερινή ανάγκη, έκφραση προσωπικών ανησυχιών και συμβολή, μικρότερη ίσως από ένα μικρό λιθαράκι, στη συλλογική προσπάθεια και στην ιστορία.

«Δεν γράφω για μια εκλεκτή μειοψηφία, που δε σημαίνει τίποτα για μένα, αλλ’ ούτε και για κείνη τη χιλιοβασανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως «οι μάζες». Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις, τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς. Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου. Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου» Χόρχε Λουί Μπόρχες από «το βιβλίο της άμμου».

Γιατί ίσως μονάχα έτσι ν’ αντιπαλεύετε το χάος, ο χρόνος που καίτοι αθώος, μας θανατώνει απ’ τις δικές μας υποψίες. Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε, ούτε ερήμην μας κυλά τελικά η ζωή. Υπάρχει κι έχει το χρώμα, το ήθος, την ιδεολογία που εμείς της δίνουμε. Έχει ακόμα κι εκείνη τη γενναία πίστη που διαθέτει τη σπάνια δύναμη να νικά τις ενοχές και το μάταιο. Η γραφή είναι τελικά το μοναδικό ενσταντανέ του χρόνου.

Αναλαμβάνει να περάσει στην αθανασία αίσθημα, δικαιοσύνη και μνήμη. Μέχρι που όλα να παραδοθούν στην συμπαντική λήθη. Είναι η προσπάθεια που μέτρησε όμως. Κι αυτές οι λιγοστές εξηγήσεις που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν. Που γράφτηκαν όμως σε ένα λευκό χαρτί για να νικήσουν τον τρόμο. Έτσι παραμένουμε αξιοπρεπείς. Στο μέτρο του δυνατού γενναίοι. Με την αλήθεια μας κι εκείνη την ύστατη προσπάθεια να νικηθούν οι ενοχές.

Τη σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με τα καθέκαστα στη μικρή μας πόλη και τις δικές μου θέσεις; Απόλυτη. Είναι η απάντηση που φανερώνει το κίνητρο, που δεν είναι τίποτε άλλο, από μια καθημερινή ανάγκη, έκφραση προσωπικών ανησυχιών.