Η πόλη τρώει τις σάρκες της...

Μπροστά σε τούτο το κακό, κανείς δεν θα περίμενε σήμερα τόση μικροψυχία. Αυτός ο Λαός, με όλα τα στραβά του, κατά το παρελθόν έχει να επιδείξει μεγαλείο ψυχής μπροστά και σε πιο δύσκολες καταστάσεις, που έτυχε να βρεθεί αντιμέτωπος.Ορκισμένοι εχθροί μπροστά στο κίνδυνο δίνουν τα χέρια, ενώνουν δυνάμεις, αφήνουν πίσω το παρελθόν, εμείς εδώ αλληλοσπαραζόμαστε.Αυτές τις μέρες η πόλη τρώει τις σάρκες της και με γεμίζει θλίψη. Θλίψη,  

«για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο, που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις. Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά».

Μια μικρή βόλτα στο διαδίκτυο, σου φανερώνει αμέσως την αντίδραση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Σου φανερώνει τη συνοχή, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, που δεν υπάρχουν, και τον εγωισμό που ζει και βασιλεύει. Μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, φωτογραφίζουν και κοινοποιούν τους όγκους των σκουπιδιών λες και με αυτόν τον τρόπο θα τα εξαφανίσουν. Γι αυτό αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυρθούν στην δίνη του τίποτα.
Παραπανίσιες φωνές, χιλιοειπωμένα λόγια, άχρηστα λόγια, που προκαλούν πονοκέφαλο. Υπερβολές, αδικαιολόγητη απαισιοδοξία και αισιοδοξία, ανούσιες αναλύσεις παρελθοντολογία, τόσα όσα το νευρικό σύστημα δεν αντέχει.
Η ελληνική επαρχία συνεχίζει τον επιθανάτιο ρόγχο της. Στενοί ορίζοντες και η θάλασσα που μας κυκλώνει, μας βάζει τιμωρίες, εκατό φορές το ίδιο πράγμα και μαζί με την κόλλα αναφοράς, μας τυλίγουν και μας, σε ένα κομμάτι χαρτί.

Οι όποιες σκέψεις για να έχουν μια ισορροπία, δεν μπορούν να στηριχτούν σε κακά παραδείγματα. Ναι, υπάρχουν και καλά, μόνο που μειοψηφούν. Γι’ αυτά πάντα υπάρχει ένας λόγος, έστω και αποσπασματικός.